Η τελευταία τράπεζα
Einer Sache auf den Grund gehen, λένε οι ορθολογιστές Γερμανοί, φίλες και φίλοι του PSAXNA.GR.
Περιφραστικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ψάχνουμε τις βασικές αιτίες στο βάθος των καταστάσεων.
Δυστυχώς ζούμε στη χώρα της ρηχότητας και της αδιαφορίας τώρα πια. Ακόμα και στη μεγαλύτερη καταστροφή φωνάζουμε κάνα δυο μέρες και μετά δεχόμαστε τα πάντα παθητικά.
Στο σημερινό θέμα.
Σήμερα ήρθαν και τα μηνύματα στο κινητό: Από 15 Απριλίου θα εξυπηρετήστε από το κατάστημα…
Κάποτε υπήρχαν στο δήμο τρεις τράπεζες και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Η Ευβοϊκή Τράπεζα καταστράφηκε από μόνη της επειδή κάποιοι αφελείς νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να γίνουν Morgan Stanley.
Η Εθνική τα μάζεψε και έφυγε μετά την Εθνική Χρεοκοπία.
Η Πειραιώς τα μαζεύει σε λίγες μέρες.
Ήταν αναμενόμενο. Ήταν θέμα χρόνου.
Η εύκολη εξήγηση είναι ότι έτσι γίνεται παντού λόγω των διαδικτυακών συναλλαγών κλπ, κλπ. Γνωστά πράγματα.
Η δεύτερη εξήγηση είναι η αδράνεια της τοπικής δημοτικής αρχής κλπ, κλπ. Λάθος. Η δημοτική αρχή έκανε ότι μπορούσε. Κάλεσε δημοτικό συμβούλιο μια μέρα μετά την ανακοίνωση και την επόμενη έκλεισε το δημαρχείο. Έτσι, για να τους τιμωρήσει.
Και με τέτοιες σαχλαμάρες κυλάει η ζωή στο μικρό μας δήμο.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στη διπλανή μας πόλη που μας έχει αφήσει δεκαετίες πίσω.
Γιατί άραγε; Μήπως οι τράπεζες αγαπούν τους Αρτακιανούς και μισούν τους Ψαχνιώτες;
Μήπως οι Αρτακιανοί είναι πιο καταφερτζήδες από τους Ψαχνιώτες;
Τίποτα απ΄ όλα αυτά.
Οι τράπεζες είναι ιδιωτικές εταιρείες και κάνουν μόνο ό,τι τους συμφέρει.
Ανοίγουν και κλείνουν υποκαταστήματα χωρίς να ρωτήσουν κανένα.
Αυτά που λαμβάνουν υπόψη είναι μόνο ο όγκος συναλλαγών και ο αριθμός πελατών.
Κι εδώ αρχίζει το δικό μας δράμα.
Κάποτε, φίλες και φίλοι, το υποκατάστημα της τότε Αγροτικής Τράπεζας στα Ψαχνά ήταν από τα καλύτερα σε όλη τη χώρα. Όλοι θυμόμαστε τι γινόταν.
Άλλαξαν όμως τα πράγματα. Τώρα δεν περισσεύει δεκάρα τσακιστή από τη ντόπια οικονομία.
Εκεί που υπήρχε το πολιτιστικό και οικονομικό χρυσωρυχείο του τότε ΤΕΙ υπάρχει τώρα το 1/4 του ιδρύματος με τη μορφή του ΕΚΠΑ. Και έπεται κατηφορική συνέχεια…
Εκεί που υπήρχε μια ΛΑΡΚΟ δισεκατομμυρίων υπάρχει τώρα ένας εγκαταλελειμμένος κρανίου τόπος με μόνη κληρονομιά την μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος.
Εκεί που υπήρχε ένας προνομιούχος αγροτικός τομέας που έτρεχε με χίλια υπάρχουν τώρα παρατημένα ξεροχώραφα.
Εκεί που κάποτε έρχονταν συνάνθρωποι από όλη τη χώρα να βρουν απασχόληση έχουμε τώρα μια από τις μεγαλύτερες μειώσεις πληθυσμού σε όλη τη χώρα .
Το πανεπιστήμιο θα ακολουθήσει νομοτελειακά τη μοίρα όλων των ιδρυμάτων της επαρχίας.
Η ΛΑΡΚΟ θα συνεχίσει – ίσως – κάποια στιγμή με συμβάσεις πείνας.
Ο αγροτικός τομέας θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο λόγω έλλειψης πνεύματος συνεργασίας.
Η δημογραφική αφαίμαξη θα φτάσει τα όρια της μαζικής φυγής λόγω ανυπαρξίας προοπτικών για νέους ανθρώπους.
Αυτά είναι επιγραμματικά μερικά από τα αίτια.
Και πίσω από αυτά υπάρχει, φυσικά, ο ανθρώπινος παράγοντας.
Ηγεσία και λαός.
Θα ήταν εύκολη λύση να πούμε ότι φταίνε οι ηγεσίες κλπ, κλπ.
Όχι. Οι εθνικές και τοπικές ηγεσίες είναι ο καθρέφτης μας. Δεν είναι εκεί πραξικοπηματικά.
Είναι δημοκρατικά εκλεγμένοι από το λαό. Από εμάς τους ίδιους. Αυτούς θέλαμε.
Ικανοί-ανίκανοι, αυτοί είναι.
Αν κάτι πάει καλά, είμαστε όλοι συμμέτοχοι.
Αν κάτι πάει στραβά, όμως, είμαστε όλοι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ.
Δέκα χρόνια φωνάζουμε από αυτήν εδώ τη στήλη.
Δεν είμαστε στο σωστό δρόμο. Άλλα βλέπουμε εμείς, άλλα βλέπουν οι τράπεζες.
Κι αυτό δεν είναι θέση-άποψη του γράφοντος. Είναι απλός ρεαλισμός.
Τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Ως κοινωνία δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε κανένα από τα προνόμιά μας.
Και ούτε πρόκειται να αλλάξουμε μυαλά.
Ποιο θα είναι το μέλλον του τόπου;
Πρωτοβουλίες, υποδομές, προοπτικές στο απόλυτο μηδέν.
Κοιτάξτε την πορεία των τελευταίων 20 χρόνων και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
20 χρόνια διαρκούς καθίζησης χρειάζονται άλλα 50 – όχι για να φτάσεις τους άλλους αλλά για να επανέλθεις εκεί που ήσουν.
Δηλαδή, τελειώσαμε; Όχι, τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Μακάρι να διαψευσθούμε. Δύσκολο.
Και για να προλάβω κάποιους : η έκφραση “ ε, και τι έγινε; μια χαρά είμαστε κι έτσι” χαρακτηρίζει το δόγμα των Ρομά. Το δόγμα της άρνησης σε οποιαδήποτε βελτίωση, σε οποιαδήποτε πρόοδο.
Καλά είναι να μην το ασπαζόμαστε και να μην το υιοθετήσουμε.
Β. Παπαμιχαήλ
Για να ενημερώνεστε άμεσα με ειδοποίηση στο κινητό σας τηλέφωνο μέσω Viber για ότι σημαντικό συμβαίνει στα Ψαχνά πατήστε εδώ