“ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ Α ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΨΑΧΝΩΝ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ !” (ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ)
έγραψε ένα σπάνιο αφιέρωμα με τις παιδικές του
αναμνήσεις ως μαθητής στο Α Δημοτικο Σχολείο Ψαχνών γεμάτο έντονο
συναίσθημα και νοσταλγία !
Τον ευχαριστούμε που μας το εμπιστεύεται,
και με χαρά και τιμή παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα στο Ά Δημοτικό Σχολείο Ψαχνών,
γραμμένο με την ψυχή και τα μάτια ενός βέρου Ψαχνιώτη μαθητή:
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ Α ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΨΑΧΝΩΝ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ !!!
Ένα αφιέρωμα γραμμένο για το Α Δημοτικό Σχολείο !
Του Γιώργου Αντ. Γεωργίου
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ , Στέλεχος Ευρωπαϊκού Οργανισμού στις Βρυξέλλες σήμερα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ 1969 1η Τάξη Δημοτικού Σχολείου Ψαχνών τότε
Η ζωή όλων μας είναι όπως το παραμύθι, που αρχίζει όπως το «μια φορά κι ένα καιρό»……….
Τώρα που έκλεισαν τα Σχολεία, έγιναν και οι εορταστικές εκδηλώσεις για
τη λήξη τους, μου ξύπνησαν μνήμες από τα μαθητικά χρόνια, που δεν τα
ξεχνάω με τίποτε….
Γράφτηκα, λοιπόν, για να ξεδιπλώσουμε το κουβάρι της ιστορίας, στο Α
Δημοτικό Σχολείο το 1969 και πήρα το απολυτήριο το 1975 με άριστα.
Είχα Δασκάλους μας στην 1 και στη 2α τάξη την κα Βούλα Πριόνα, μια
εξαιρετική Δασκάλα που μας μύησε στα πρώτα Γράμματα, να γράφουμε και να
προφέρουμε τις λέξεις σωστά και να σκεπτόμαστε όχι μόνο με λογική αλλά
και συναίσθημα. Μερικές φορές μας έκανε μάθημα και η κα Ελένη Τσάμη,
υποδειγματική δασκάλα με προσήλωση στο εκπαιδευτικό λειτούργημα. Υπήρχαν
πολλά παιδιά στο Σχολείο τότε και το σχολείο αντιμετώπιζε πρόβλημα
αιθουσών. Μέχρι και μια τάξη είχε νοικιαστεί μακριά από το Σχολείο στου
Αρνάρη στο πίσω μέρος της Δημαρχίας που συνόρευε με την ιδιοκτησία
Πολυζώη για να καλυφθούν οι ανάγκες. Μια άλλη τάξη είχε νοικιαστεί στου
Γκανά για τον ίδιο σκοπό. Είχα κάνει μάθημα και στις δύο αυτές τάξεις
τις θυμάμαι καλά !
Το σχολείο θερμαίνονταν τότε με ξύλινες σόμπες, που ήταν δύσκολο όμως
να θερμαίνει καλά τις δύο μεγάλες τάξεις ! Τα ξύλα βρίσκονταν στο χώρο
της αποθήκης. Το Σχολείο καθάριζε τότε η κα Αννα, αν ενθυμούμαι καλά,
που έμενε στο σκληρό, ευγενική ψυχή και γαλήνιος άνθρωπος. Ολοι οι
μαθητές την σεβόμασταν.
Στο προαύλιο του Σχολείου στα διαλείμματα παίζαμε ακατάπαυστα όλων των
ειδών τα παιχνίδια, από κυνηγητό, κρυφτό, κορόιδο, μακρυ-γάιδαρο, μπάλα
και σχοινάκι τα κορίτσια. Ηταν της μόδας τότε οι φωτογραφίες των
ποδοσφαιριστών με τις ομάδες που ανταλλάσσαμε οι μαθητές. Μια φορά την
μέρα αγόραζα από το περίπτερο του μακαρίτη του Ανέστη του Χειμώνα που το
κρατούσε τότε ο μπάρμπα Θοδωρής, κι ένα μπισκότο τυλιχτό Παπαδοπούλου,
αυτό το γεμιστό με σοκολάτα, που μου άρεσε πολύ. Το αγόραζα με το
χαρτζιλίκι της γιαγιάς μου της Σταμέλαινας που κάθε πρωί μου έδινε. Ηταν
δύο πολύτιμες δραχμές ! Καμμιά φορά για οικονομία δεν αγόραζα κι αυτή
με μάλωνε, γι’ αυτό σου τα δίνω μου έλεγε…
Στην τρίτη και τετάρτη τάξη είχα δάσκαλο το Ιερέα της Μεταμόρφωσης τον
αείμνηστο παπά Νίκο Τσάλλα. Ο παπα Νίκος, ήταν παπάς με κύρος στα
Ψαχνά και Δάσκαλος σοβαρός και απαιτητικός με τους μαθητές του. Οσο κι
αν είχε αυξημένες υποχρεώσεις ως παπάς σε μια μεγάλη ενορία, όπως η
Αγια Σωτήρω, δεν παρέλειπε το διδασκαλικό του έργο. Αυτά που έπρεπε να
διδαχτούμε στις 2 αυτές τάξεις τα διδαχτήκαμε. Μεγαλώναμε παράλληλα από
την τάξη του Σχολείου, στο ιερό της Αγιά Σωτήρως που είμασταν παπαδάκια.
Ημουν το αγαπημένο του παπαδάκι και με επέλεγε και για τις κηδείες
(μία-δύο ή και μερικές φορές μέχρι και τρεις την βδομάδα) να κρατάμε τα
ξεφτέρια, το σταυρό με τα λουλούδια και τις λαμπάδες. Χάναμε κάποιες
ώρες διδασκαλίας, αλλά για μας ήταν χαρά και ευλογία να είμαστε μαζί του
να τον βοηθούμε. Για μας σαν παιδιά ήταν κάτι σαν παιχνίδι… Σε κάθε
κηδεία κερδίζαμε κι ένα μαντηλάκι, μερικοί γενναιόδωροι μας έδιναν κι
ένα μικρό χαρτζιλίκι, που το αποταμιεύαμε άλλοι για παιχνίδια, άλλοι για
περιοδικά (Μπλεκ, Ποπάυ, Τιραμόλα ή Σεραφίνο) άλλοι για βιβλία. Εμένα
το αγαπημένο μου περιοδικό ήταν ο ΣΕΡΑΦΙΝΟ γιατί είχε κοινωνικό
περιεχόμενο και ο ΜΠΛΕΚ που είχε πολεμική δράση. Μου άρεσε πολύ ο
πολυμήχανος Καθηγητής Μυστήριος με τις σοφές του συμβουλές, που μας
βοηθούσε στην έξυπνη σκέψη. Τα αγόραζα πάντα από το περίπτερο του
Γκόγκου που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του ιερού της εκκλησίας, στη
στροφή ακριβώς της κεντρικής οδού Αγγελή Γοβιού. Ολες οι οικονομίες μου,
εκεί πήγαιναν. Αργότερα, ανταλλάσσαμε περιοδικά, μεταξύ μας τα παιδιά,
για να περιορίζουμε τα έξοδα και είμασταν πολύ χαρούμενοι όταν
ανακαλύπταμε κάποιο που δεν έχουμε διαβάσει !
Με Δάσκαλο λοιπόν, τον παπά Τσάλλα μάθαμε στην εντέλεια εκτός από
γράμματα και καλή αριθμητική που έδινε βάση, και όλα τα εκκλησιαστικά,
όλες τις κατανυκτικές προσευχές του ιερέα στο θυσιαστήριο. Με κατάνυξη
γονάτιζε ο παπά Νίκος στην Αγία Τράπεζα λέγοντας «ο Θεός ιλάσθητί μοι
τον αμαρτωλόν και ελέησόν με…» Αυτή η διπλή κατήχηση, δάσκαλου παπά μας
θωράκισε όλη μας τη ζωή με ήθος, αλληλεγγύη και μετάνοια. Εμένα πριν
τελειώσει η Κυριακάτικη λειτουργία με έστελνε ο παπά Νίκος στου
Δέδε-Μαχαίρα το βιβλιοπωλείο να πάρω την αγαπημένη του εφημερίδα που
ήταν η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ. Πριν του την πάω από την έξω πόρτα του ιερού,
διάβαζα και το πρωτοσέλιδο ! Από το ίδιο βιβλιοπωλείο του ΔΕΔΕ στην αρχή
του χρόνου κάθε Σεπτέμβριο, αγόραζα και τα τετράδια, διάλεγα πάντα αυτά
του ΦΟΙΝΙΞ και τα ΔΙΕΘΝΕΣ που είχαν καλή ποιότητα και λείο χαρτί. Τα
τετράδια τα αγοράζαμε με οικονομία και όσα μας χρειάζονταν. Υπολογίζαμε
κάθε φύλλο που σπαταλούσαμε, πόσο μάλλον εγώ που έγραφα πολλές σελίδες. Ο
Γιάννης Δέδες μου έλεγε τι τα κάνεις τόσα τετράδια ρε Γεωργίου ;
Στο σχολείο τα πρώτα χρόνια, που στα πολιτικά πράγματα ήταν η
Δικτατορία, φορούσαμε μια μπλε ποδιά με φερμουάρ ή κουμπιά μπροστά, που
έπρεπε να’ ταν καλά σιδερωμένη και καθαρή. Αργότερα καταργήθηκε η ποδιά.
Τις πρώτες τάξεις θυμάμαι πηγαίναμε και απόγευμα σχολείο, όπως και το
Σάββατο.
Στις δύο τελευταίες τάξεις την πέμπτη και την έκτη με αξίωσε ο Θεός να
έχω Δάσκαλο ένα πραγματικό Λειτουργό που του οφείλω πολλά, τον Δάσκαλο
Απόστολο Τσάμη ! Για μένα ο Δάσκαλος Τσάμης δεν ήταν απλά ο Δάσκαλος,
ήταν ο παιδαγωγός μου, ο καλός μας γείτονας, η ψυχή των παιδικών μου
χρόνων ! Στη γειτονιά μας είχαμε την χαρά να χουμε γείτονες 3 Δασκάλους
τους αείμνηστους ΣΕΛΙΔΗ και ΤΣΑΜΗ και την κυρία Ελένη σύζυγο του Τσάμη.
Τι να πει κανείς για τoν Δάσκαλο ΤΣΑΜΗ ; Είχε πάθος με την δουλειά του
και απέραντη απλότητα στο χαρακτήρα. Ηταν αυστηρός και συστηματικός,
ακούραστος εργάτης. Εκτός από την διδασκαλία οργάνωνε κι όλες τις
εκδηλώσεις του Σχολείου τις θεατρικές παραστάσεις και τις εθνικές
γιορτές. Ο Δάσκαλος Τσάμης με έμαθε όχι μόνο να γράφω καλά, με μύησε
στη λογοτεχνία. Εγραφα στο μάθημα των νέων ατέλειωτες εργασίες 10-15
φύλλα. Είχα τέτοια μανία να γράφω που σκέφτηκα να κρατάω τους άδειους
στυλούς σε ένα κιβώτιο με παπούτσια που το είχα γεμίσει… Μια μέρα ήρθε ο
επιθεωρητής για να αξιολογήσει τον Δάσκαλο Τσάμη στο Σχολείο και ο
Δάσκαλος με γέμισε τόσο
Δάσκαλος Απόστολος Τσάμης (1929-1990)
περηφάνεια όταν ζήτησε από μένα να διαβάσω την εργασία μου στα Νέα
Ελληνικά. Ούτε φοιτητής δεν έζησα τέτοια τιμή που είχα να κάνω με
μεγάλους Ακαδημαϊκούς Καθηγητές !
Τότε για να πάμε στο Γυμνάσιο με μια αλλαγή του Νόμου που είχε γίνει,
έπρεπε να δώσουμε εξετάσεις. Ο ακούραστος Δάσκαλος μας μάζευε
αφιλοκερδώς στο σπίτι του και μας έκανε ιδιαίτερο μάθημα προετοιμασίας,
ενώ και η κυρά Ελένη, επίσης Δασκάλα άνοιγε το σπίτι της και την καρδιά
της κι αυτή προσφέροντάς μας και πορτοκαλάδα !!! Ποιος πότε και πως
σήμερα θα έκανε μια τέτοια πράξη ;
Ποτέ ο ταπεινός μας Δάσκαλος δεν μας ζήτησε το παραμικρό, απλόχερα μας τα πρόσφερε όλα !
Ηταν τέτοια η προσφορά του Δάσκαλου Τσάμη στη νεολαία του τόπου, που
όταν αργότερα εκλέχτηκα Δημοτικός σύμβουλος στα Ψαχνά, πρότεινα να
πάρει ένας δρόμος το όνομά του, αλλά η πρόταση δεν υιοθετήθηκε τότε…ποτέ
όμως δεν είναι αργά… Τρέφω πάντα απεριόριστο σεβασμό και τιμή στη μνήμη
αυτού του Δασκάλου ! Το ζεύγος των Δασκάλων Απόστολου και Ελένης Τσάμη
με το ήθος και προσφορά τους άφησαν εποχή στην νεολαία της πόλης μας !
Το Δημοτικό Σχολείο, το Σχολείο μας, το Πρώτο όπως το λέγαμε και το
λέμε, ήταν το πρότυπο φυτώριο γνώσης, ήθους και ανθρωπιάς στην πόλη μας.
Μια κοινωνία χωρίς ισχυρούς θεσμούς, χωρίς παιδεία είναι καταδικασμένη.
Οσο καλός κι αν είναι ένα σπόρος θα πρέπει να πέσει και σε καλό χωράφι,
που είναι το Σχολείο. Κι εμείς τα αγροτόπαιδα τότε είχαμε αυτό το
ευτύχημα να έχουμε ένα καλό σχολείο με καλούς δασκάλους, που αιώνια θα
τους ευγνωμονούμε.
Σήμερα που κυριαρχεί η κοσμικότητα, η επίδειξη και οι εφήμερες σχέσεις,
πρέπει να θωρακιστούμε με αξίες και αρχές για να προκόψουμε. Το Σχολείο,
πρέπει να γίνει βίωμα ζωής, κάθε μέρα να είναι μέρα γιορτής αλλά και
σκληρής δουλειάς γιατί οι γνώσεις και το ήθος κατακτούνται μόνο με
θυσίες !
Καλή δύναμη στον Διευθυντή του Σχολείου και στους Διδάσκοντες που
εύχομαι να συνεχίσουν την μεγάληαριά παράδοση και μεγάλη προσφορά των
προκατόχων τους !
Καλή προκοπή στους μαθητές. Να ξέρουν ότι μια μέρα, όταν θα μεγαλώσουν,
όπως εμείς, θα αφηγούνται κι αυτά τις καλύτερες στιγμές τους στο
Σχολείο !!!
Στέλνω την αγάπη μου σε όλους τους πατριώτες και προπάντων στις
συμμαθήτριες και συμμαθητές μου, που χαίρομαι πάντα, να ακούω τα καλά
νέα τους !
Γιώργος Αντ. Γεωργίου, Ιούνιος 2016
Στέλεχος Ευρωπαϊκού Οργανισμού στις Βρυξέλλες
Μέλος Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών
Ανήκει στα 358 Δημοτικά σχολεία της εποχής που χτίστηκαν την εποχή αυτή
στη χώρα και χρηματοδοτήθηκαν από τον Ευεργέτη Ανδρέα Συγγρό.
Στη φωτογραφία πρώτη σειρά δεύτερος από αριστερά. Μαζί μας οι
αγαπημένες μας Δασκάλες Ελένη Τσάμη, Βούλα Πριόνα και ο αξέχαστος
ΣΕΛΙΔΗΣ !
Στη φωτογραφία, πρώτη σειρά, δεύτερος από τα αριστερά, με το πλατύ
χαμόγελο…. Στη φωτογραφία μας οι αγαπημένες μας Δασκάλες Βούλα Πριόνα
και Ελένη Τσάμη !
Στη φωτογραφία πρώτη σειρά 5ος από δεξιά. Στη μέση ο σεβαστός μας Δάσκαλος και Ιερέας Παπα- Τσάλλας !
Γιώργος Αντ. Γεωργίου
17 Ιουνίου 2016