Αρτάκη-Ψαχνά:Μάθημα ανάπτυξης

Η σημερινή σύγκριση θα πονέσει πιο πολύ από την προηγούμενη, φίλες και φίλοι του psaxna.gr.

Aπευθύνομαι σε όλους όσους αγαπούν πραγματικά και πονάνε γι αυτόν τον τόπο. Απευθύνομαι  σε όσους δεν φοβούνται την αλήθεια και σε όσους έχουν συνειδητοποιήσει την φθίνουσα  και κατηφορική πορεία του τόπου που δεν έχει σταματημό. Απευθύνομαι σε όσους έχουν οικογένειες και θέλουν  να δώσουν στα παιδιά τους έναν καλύτερο τόπο από αυτόν που παρέλαβαν. Απευθύνομαι και σε όσους μισούν μέχρι θανάτου τον γράφοντα, παρακαλώντας τους να ανοίξουν τα μάτια, να παραμερίσουν τον προσωπικό τους φθόνο  και να δουν την πραγματικότητα.

Η σημερινή σύγκριση δεν αφορά ούτε το Μόλυβο της Μυτιλήνης, ούτε το Καρπενήσι που είχε κάποτε αναφέρει ο Σταμάτης σε ένα χαρακτηριστικό  άρθρο που μας είχε ρίξει σε κατάθλιψη.

Δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά.

Στο θέμα:

Όλοι εμείς οι πιο παλιοί θυμόμαστε την Αρτάκη  της δεκαετίας του 70. Ήταν μια μικρή κοινότητα- ούτε καν δήμος – με μικρά προσφυγικά σπίτια, πολλά από τα οποία υπάρχουν ακόμα. Οι κάτοικοι ήταν φτωχοί. Μερικοί αγωνίζονταν με κάτι βαρκούλες  2–3 hp  για να βγάλουν το μεροκάματο και μερικοί άλλοι δουλεύοντας εδώ κι εκεί για το καθημερινό ψωμί. Μεγάλη φτώχεια. Δεν είχαν ούτε καν γυμνάσιο, μόνο ένα δημοτικό σχολείο. Όταν ήταν καιρός  να πάνε  τα παιδιά στο γυμνάσιο μοιράζονταν ανάμεσα στα  Ψαχνά και τη Χαλκίδα. Θυμάμαι ακόμα κάποια ονόματα: Σωτήρης, Δήμος, Ρένος, Διονύσης κλπ.

Στα Ψαχνά ήμασταν πιο προνομιούχοι. Ο κάμπος  των Ψαχνών γέμιζε τη μισή λαχαναγορά της Αθήνας .  Τώρα βλέπεις εκατοντάδες στρέμματα παρατημένα. Λίγο αργότερα ήρθε και το ΤΕΙ. Ένας τεράστιος μοχλός ανάπτυξης που κατορθώσαμε να τον διαλύσουμε.

Οι κάτοικοι της Αρτάκης όμως είχαν άλλα βιώματα. Άλλη νοοτροπία. Εκεί που έμεναν  στη Μικρά Ασία ήταν άρχοντες. Και αυτή τη δυναμική της ψυχής  την έφεραν μαζί τους. Την μετέδωσαν στα παιδιά τους.  Δούλεψαν σκληρά. Ήταν σε όλα ενωμένοι σαν γροθιά. Σιγά- σιγά  και από το μηδέν έφτιαξαν μεγάλες επιχειρήσεις, τις στήριξαν και τις υπερασπίστηκαν. Έβγαλαν προέδρους και αργότερα δημάρχους που έβλεπαν πολύ μπροστά από την εποχή τους. Από ένα μικρό συνοικισμό κατάφεραν να φτιάξουν ένα πολεοδομικό  συγκρότημα που ξεπέρασε πολλές άλλες παραλιακές πόλεις στην Εύβοια. Τη στιγμή που μιλάμε ο ενεργός πληθυσμός που κατοικεί στην  Αρτάκη ξεπερνά τις 15 000 ανάμεσα στους οποίους και πολλοί Ψαχνιώτες.                                                                                                                                                                 

Φίλες και φίλοι, προσπερνώ την ποδοσφαιρικού τύπου αντιπαλότητα  και άλλες τέτοιες βλακείες μεταξύ, κυρίως, των νεαρών ατόμων των δυο πόλεων για να φτάσω στο αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Ρωτήστε ένα νεαρό ζευγάρι που ξεκινάει τη ζωή του που θα  ήθελε να μείνει. Οι οχτώ στους δέκα θα έλεγαν στην Αρτάκη, κάτι  που τώρα πια ακούγεται σαν πολυτέλεια. 

Δεν χρειάστηκαν πολλά λεφτά στην Αρτάκη. Απλά έκαναν κάποιες κινήσεις ματ. Μια από αυτές ήταν να επεκτείνουν το σχέδιο πόλης προς όλες τις πλευρές και εκεί που υπήρχε ένας ξερότοπος με 5 – 10 πουρνάρια υπάρχουν τώρα  τα πιο ακριβά οικόπεδα και οικοδομές σε όλη την Εύβοια.  Όλα τα άλλα τα ανέλαβε ο ιδιωτικός τομέας. Και αν δεν υπήρχε η εθνική χρεοκοπία του 2009 αυτή τη στιγμή η Αρτάκη θα ανταγωνίζονταν ακόμα και τη Χαλκίδα. Ήδη έχουν κερδίσει τον χώρο  της εστίασης. Μια βόλτα στην παραλία το Σαββατοκύριακο θα σας πείσει. Επισκέπτες απ  όλη την Εύβοια, ακόμα και για μονοήμερες  από την Αθήνα. Θα δείτε και πολλούς Ψαχνιώτες. Πιο πολλούς απ΄ ότι  θα δείτε στην αραχνιασμένη πλατεία των Ψαχνών όπου το έμψυχο υλικό έχει πάψει προ πολλού να ανανεώνεται.

Ο Μόλυβος και το Καρπενήσι είναι μακριά, φίλες και φίλοι. Δεν είναι κοντά για να πάρουμε κάποια μαθήματα  από πρώτο χέρι. Η Αρτάκη, όμως είναι πολύ κοντά.  Ας πεταχτούν μέχρι εκεί αυτοί που  υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει τις τύχες του Δήμου στα χέρια τους .  Δέκα λεπτά δρόμος είναι. Μπορεί και να αντιληφθούν τι γίνεται. Μπορεί, λέω. Δεν είναι και σίγουρο. 

Ας αναλογιστούν από που ξεκίνησαν αυτοί οι άνθρωποι, που  βρίσκονται και που θα φτάσουν. Ας αναλογιστούν τι είχαμε εμείς και τι χάσαμε.  Ας πεταχτούν και στα βόρεια της Καστέλλας να δουν το χάλι μας και τι υπάρχει σε απόσταση 5 λεπτών από το  πανεπιστήμιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε αναλάβει και τη μοίρα όλων των κοινοτήτων του Δήμου.

Μετά λόγου γνώσεως σας λέω ότι δεν θέλουν να μας δουν στα μάτια τους. 

Σκληρά λόγια. Το ομολογώ κι εγώ ο ίδιος. Δεν είναι όμως ξερή, κακοπροαίρετη  κριτική.

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΑΣΗ: Αφού δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι  από μόνοι μας, ας κάνουμε ό,τι κάνουν στην Αρτάκη.  Τόσο απλά.  Ας τους ζητήσουμε να μας δείξουν το δρόμο γιατί ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Δεν είναι   ντροπή να παραδέχεσαι  την ικανότητα και την πρόοδο του γείτονα. 

Ας μην εθελοτυφλούμε.  Κάθε μέρα αιμορραγούμε. Αιμορραγούμε οικονομικά,  αναπτυξιακά, δημογραφικά, κοινωνικά.

Αν δεν συνέλθουμε, αν δεν ταρακουνηθούμε θα καταλήξουμε σύντομα σε μια κοινωνία  διαρκούς παρακμής  τις τύχες  της  οποίας θα καθορίζει η ενωμένη ψήφος των Ρομά και το σιχτίρισμα από τις περιφερειακές κοινότητες θα είναι στην ημερησία διάταξη για πολλά ακόμα χρόνια.

Β. Παπαμιχαήλ

Υγ. Παράκληση για πολλοστή φορά προς  μερικούς ορκισμένους χυδαιογράφους να μένουν στο θέμα  και  να δικαιολογούν αυτά που γράφουν για να μπορώ να απαντήσω.