“Ο ΜΟΛΥΒΕΝΙΟΣ ΠΡΟΕΔΡΑΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ” ( ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ)

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από τον Μολυβένιο Στρατιώτη του Άντερσεν.  Ο μύθος λέει ότι υπήρχε ένας μαστοράκος κάπου στη Βόρεια Ευρώπη που  έφτιαχνε ξύλινα στρατιωτάκια σκαλίζοντας τα με το χέρι. Κάποια στιγμή, μην έχοντας υλικά, αποφάσισε να λιώσει μια παλιά κατσαρόλα από μολύβι και να φτιάξει σε καλούπι πολλά παρόμοια στρατιωτάκια. Το ένα αντίγραφο του άλλου. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς ψυχή, χωρίς χαρακτηρα…
Πάνε μερικές εβδομάδες τώρα  – δεν θυμάμαι τι μέρα ακριβώς ήταν και στην περιοχή της Χαλκίδας μέχρι την Αρτάκη υπήρξε μια γενική κινητοποίηση της Αστυνομίας… Τι έγινε ρε παιδιά; … Φόνος;… Ληστεία;  – Όχι, μωρέ. Ο Παυλόπουλος πέρασε πηγαίνοντας προς τη Λίμνη.  Με δυο-τρεις λιμουζίνες, με φρουρά, με ασφάλεια κλπ.
 Ο λόγος της επίσκεψης ήταν να δει από κοντά- ιδίοις όμμασι-  τα μαύρα μας τα χάλια και τις φωτιές που βάζουμε εμείς οι ίδιοι, στο ίδιο μας το σπίτι, με τις ευλογίες ενός ανύπαρκτου κράτους, φυσικά.  Τόσο πολύ πόνεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που αποφάσισε μετά από μερικές εβδομάδες να επισκεφτεί τον τόπο του εγκλήματος. Έφτασε, λοιπόν, ο ΠτΔ, μίλησε με κάποιους κατοίκους, δόθηκε προφανώς και μια δεξίωση στο δημαρχείο για την τιμή που τους έκανε και κάτι τέτοια. Ελαφρώς αγχωμένος και ο δήμαρχος, θα έβγαλε και μερικές φωτογραφίες για να τις μοστράρει σαν τρόπαιο καταξίωσης στο σαλόνι του σπιτιού του. Φαντάζομαι θα παίρνει και σοβαρό ύφος: Του είπα… Μου είπε… Συμφωνήσαμε…
Όσοι πέρασαν από τα αμφιθέατρα της Σόλωνος θα θυμούνται τον Παυλόπουλο στις αρχές της δεκαετίας του 80  όταν άρχιζε να διδάσκει Διοικητικό Δίκαιο σαν βοηθός καθηγητής του κατέχοντος την έδρα Πρόδρομου Δαγτόγλου. Στη συνέχεια πέρασε στην πολιτική και έφτασε μέχρι τον προεδρικό θώκο. Βαρύγδουπο αξίωμα!
Με το Σύνταγμα του 75, φίλοι αναγνώστες,  ο ΠτΔ  είχε υπερεξουσίες. Το είχε φτιάξει ο Καραμανλής στα μέτρα του. Ο ΠτΔ μπορούσε  να αναπέμπει νόμους, να επιβλέπει υπουργεία, να παύει την κυβέρνηση και να διαλύει τη βουλή σε περίπτωση που έκρινε  ότι υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβερνητική πρακτική και τη λαϊκή βούληση. Το 1986 ο Α. Παπανδρέου έκανε αναθεώρηση και έφερε το Σύνταγμα στα μέτρα τα δικά του. Όλες οι υπερεξουσίες αφαιρέθηκαν και έμεινε μόνο το διακοσμητικό κομμάτι μιας καθαρά συμβολικής και εντελώς αδύναμης παρουσίας του προεδρικού θεσμού. Αυτή είναι και η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην προεδρική δημοκρατία και την προεδρευόμενη δημοκρατία. Στην προεδρική ο πρόεδρος κυβερνά όπως στις Η.Π.Α, στη Γαλλία κλπ.  Στην προεδρευόμενη ο πρόεδρος δεν κάνει τίποτα όπως στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα.
Δεν τους νοιάζει όμως εκεί στην προεδρία. Ας είναι χάρτινοι και ανύπαρκτοι. Ας κινούνται μέσα σε ένα ηχηρό και ψεύτικο πολιτικό θεσμό.  Δεν  τους νοιάζει κι ας ζουν μέσα σε μια προκλητική χλιδή σε μια εποχή που δεν δικαιολογεί τέτοιες πολυτέλειες έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα.
Άλλαξαν πάλι οι καιροί, φίλοι αναγνώστες, και τώρα όλοι οι πολιτικοί και πολιτειακοί θεσμοί είναι σωρηδόν άχρηστοι. Στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, κάνει κουμάντο εδώ και καιρό  μια επιτηρήτρια από την Λεττονία η Εσθονία- δε θυμάμαι ακριβώς. Εκεί καταντήσαμε. Ντροπή και ξεφτίλα. Ανύπαρκτη η κυβέρνηση , ανύπαρκτο το κοινοβούλιο. Ποιος κυβερνάει; Ο Τσίπρας;  Η Μακρή; Ο Κουίκ; Η Τζάκρη;  Ο Κουμουτσάκος; Ο Καλιάνος;  Ανθρωπάκια της καρπαζιάς, άβουλες μαριονέττες  που τους έφερε στην επιφάνεια ένας αέρας προδοσίας που σάρωσε τα πάντα .  Ούτε κι αυτούς τους νοιάζει. Η χρεωκοπία από ανύπαρκτους  τους έκανε βουλευτές, υπουργούς, προέδρους!  Δεν πάνε στο διάβολο και οι ιδεολογίες και τα πιστεύω και όλα; Κι εμείς ακόμα τους ακούμε και τους υποδεχόμαστε και τους ψηφίζουμε…
Στο αποκορύφωμα της χρηματιστηριακής κρίσης, που άρχισε το 1929 στην Αμερική, εκλέχτηκε πρόεδρος ο Φρανκλίνος Ρούζβελτ, το 1933.  Μετά την  εκλογή του, κάθε βράδυ, απευθυνόταν στον Αμερικανικό λαό με οδηγίες, παραινέσεις, υποδείξεις και συμβουλές πώς να αντιμετωπίσουν την κρίση. Κάθε βράδυ όλη η Αμερική ήταν στημένη μπροστά στους παλιούς ραδιοφωνικούς δέκτες- όπως έκαναν  οι Έλληνες στην κατοχή-  και περίμενε να ακούσει τι θα πει ο πρόεδρος. Δεν είναι , φυσικά, όλοι οι πρόεδροι της Αμερικής άγγελοι. Μπορεί ακόμα και να είναι όργανα αυτών που δημιούργησαν την κρίση. Βάζουν όμως και ένα ΣΤΟΠ!  Φτάνει μέχρι εδώ, λένε.  Αρκετά!  Τι να πουν και τι να κάνουν τα δικά μας πολιτικά ανδρείκελα; Τσογλάνια της συγκυρίας…
Θα τον δείτε τον Παυλόπουλο καμαρωτό στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης να απολαμβάνει τιμές τιμώμενου προσώπου για τη ΄΄μεγάλη΄΄ του προσφορά στο έθνος. Θα δείτε και πάλι στην παρέλαση των Ψαχνών ξεδιάντροπες παρουσίες να στριμώχνονται δίπλα στο Δήμαρχο, σαν τιμώμενα πρόσωπα κι αυτοί, για τις ΄΄ευεργεσίες΄΄ τους στον  τόπο.  Τα έχουμε ξαναπεί. Πού να φαντάζονταν αυτοί που άφησαν τα κόκαλά τους στα βουνά του πολέμου, πέφτοντας για την πατρίδα, τι θα ακολουθούσε; Σ’ εκείνη την ηρωϊκή εθνική στιγμή λαός, κυβέρνηση, δεξιοί, αριστεροί  βροντοφώναξαν «ΟΧΙ» στους επιδρομείς. 70 χρόνια μετά κυβερνήσεις, δεξιοί, αριστεροί, ακόμα κι ο λαός με τη στάση του το βούλωσαν και έσκυψαν το κεφάλι μπροστά στους κατακτητές. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία κράτος δεν υποτάχθηκε τόσο εύκολα και τόσο αναίμακτα.  Μπράβο μας!…
Και είναι τόσα πολλά αυτά τα άχρηστα μολυβένια στρατιωτάκια…!

Βαγγελης Παπαμιχαήλ