Το τμήμα Νοσηλευτικής του 1ου ΕΠΑΛ Ψαχνών επισκέφθηκε την ομάδα Έρευνας και Διάσωσης Εύβοιας

Μια μικρή διόρθωση και παρατήρηση :

Η διόρθωση :

Όταν σε μια περιοχή – πόλη λειτουργεί ένα σχολείο , λέμε απλά το είδος του σχολείου π.χ. ΕΠΑΛ Ψαχνών και όχι 1ο ΕΠΑΛ ψαχνών .

Η παρατήρηση :

Σε μερικές ΄φωτό διακρίνω μία κυρία , που υποθέτω πως θα είναι η συνοδός και όχι μόνο του τμήματος του ΕΠΑΛ Ψαχνών που πραγματοποίησε τη πολύ χρήσιμη επίσκεψη .
Το όχι μόνο , το έβαλα για να τονίσω ,πως πιθανολογώ ότι είναι και η ”ψυχή ” της επίσκεψης και θεωρώ πως είναι μεγάλη παράλειψη που δεν αναφέρθηκε , γιατί πιστεύω πως τέτοιοι εκπαιδευτικοί κρατάνε ” όρθια ” ακόμα τα σχολεία μας .

Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε την δημοσίευση στη σελίδα EVIA PORTAL , ενός εκπαιδευτικού των ΕΠΑΛ Χαλκίδας .
Την μετέφερα εδώ προσυπογράφοντας αυτά που περιγράφει , αλλά κυρίως για να δείξω ότι σχεδόν όλα αυτά υπήρχαν πριν σαράντα χρόνια , όταν άρχισα ( 1983 ) να στεγάζομαι σε αυτές τις κτιριακές έως την χρονιά που τις εγκατέλειψα ( 2000 ) , Την περίοδο 86 έως 92 διετέλεσα υποδιευθυντής του 2ου ΤΕΛ Χαλκίδας και έχω τα δικά μου βιώματα και τις παρεμβάσεις μου , για να κάνουμε πιο βιώσιμη λειτουργικά την κατάσταση , στην οποία είχαν παραδοθεί από τον εργολάβο οι όλες εγκαταστάσεις .

Ακολουθεί η δημοσίευση ;

Καθηγητής του ΕΠΑΛ ΧαλΚίδας: Ένας ολόκληρος μαθητικός πληθυσμός εισπράττει περιφρόνηση
21 Μαρτίου 2023, 17:03

Ο Καθηγητής Σιαμανδούρας Σωτήρης ΠΕ02, καταθέτει την δική του άποψη για την σημερινή κατάσταση του κτηριακού συγκροτήματος των ΕΠΑΛ Χαλκίδας.

Ακολουθεί το κείμενο του κ. Σιαμανδούρα:

Δουλεύω σχεδόν τρία χρόνια σ’ αυτό το κτίριο.

Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα, με μάτωσε αμέσως. Με μάτωσε και κυριολεκτικά. Πήγα να πιάσω μια καρέκλα να καθίσω μέσα στο γραφείο των καθηγητών και εξείχε ένα καρφί. Έτσι παρουσιάστηκα στον Διευθυντή, του ζήτησα ένα σφυρί για να λυγίσω την πρόκα… όπου και μεταφορικά με μάτωσε. Είδα αυτά τα άβαφα τσιμέντα, τους σοβάδες ανοιγμένους, τις ρωγμές, τα σκουριασμένα σίδερα, τα καλώδια που κρέμονταν, μια κολόνα σπασμένη στις σκάλες, και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να μπαίνουν οι συνάδελφοι μέσα, να στέλνουν οι γονείς τα παιδιά τους εδώ. Κάνουμε μάθημα σε αυτά τα κτίρια, απλώς ελπίζοντας ότι δεν θα συμβεί το μοιραίο.

Ό,τι και να γράψω γι’ αυτό το ΕΠΑΛ, το συγκρότημα των ΕΠΑΛ Χαλκίδας, μου φαίνεται λίγο. Δουλεύω σχεδόν τρία χρόνια σ’ αυτό το κτίριο. Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα, με μάτωσε αμέσως. Με μάτωσε και κυριολεκτικά. Πήγα να πιάσω μια καρέκλα να καθίσω μέσα στο γραφείο των καθηγητών και εξείχε ένα καρφί. Έτσι παρουσιάστηκα στον Διευθυντή: του ζήτησα ένα σφυρί για να λυγίσω την πρόκα… Και μεταφορικά με μάτωσε όμως: είδα αυτά τα άβαφα τσιμέντα, τους σοβάδες ανοιγμένους, τις ρωγμές, τα σκουριασμένα σίδερα, τα καλώδια που κρέμονταν, μια κολόνα σπασμένη στις σκάλες, και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να μπαίνουν οι συνάδελφοι μέσα, να στέλνουν οι γονείς τα παιδιά τους εδώ. Από τα πρώτα πράγματα που ρώτησα το σωματείο ήταν τι γίνεται με αυτό το κτίριο. Και τώρα ήρθε στην (τοπική) επικαιρότητα.

Λοιπόν, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με λεπτομέρειες. Με την Αυτοψία που δεν μας έστειλαν ποτέ, με την καταλληλότητα που δεν φαίνεται να υπογράφει κανείς, με το αν η νέα μακροσκοπική μελέτη θα είναι σοβαρή και πόσο θα πάρει και τι μπαλώματα θα γίνουν μετά. Δεν έχει σημασία. Έχει βέβαια σημασία από την άποψη ότι αυτή τη στιγμή μας ζητάνε να πούμε : «πάμε και όπου βγει». Ο Δήμος έχει καλυφθεί, γιατί διέταξε μια έρευνα και κάποιες επιφανειακές εργασίες. Ο δικός μου Σύλλογος Διδασκόντων έχει καλυφθεί, γιατί είχε το θάρρος να πάρει μια απόφαση και να πάει στον εισαγγελέα για την ασφάλεια του μαθητικού πληθυσμού. Στο μεταξύ όμως, κάνουμε μάθημα σε αυτά τα κτίρια, απλώς ελπίζοντας ότι δεν θα συμβεί το μοιραίο. Είναι ο ορισμός του «πάμε και όπου βγει». Αν λέω ότι οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία, είναι από την άποψη ότι δεν χρειάζεται να αμφισβητηθεί η στατικότητα αυτού του κτιρίου για να εγκαταληφθεί: είναι ακατάλληλο για μαθητές έτσι κι αλλιώς. Είναι το χειρότερο σχολικό κτίριο της πόλης.

Και υπάρχει ένα ερώτημα που με ενοχλεί πολύ: Είναι τυχαίο που το χειρότερο κτίριο είναι το συγκρότημα των ΕΠΑΛ; Είναι τυχαίο που το χειρότερο σχολικό κτίριο της πόλης προορίζεται για τα παιδιά που δεν επιλέγουν το ΓΕΛ; Δηλαδή, κατά κύριο λόγο, για τα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα; Για τα παιδιά των εργατών, των αγροτών, των μεταναστών, για τα παιδιά που το σύστημα θεωρεί αποτυχημένα από τη γέννησή τους;

Προσπαθούν οι συνάδελφοι. Φτιάχνουν τα ηλεκτρολογικά με δικά τους έξοδα, σκάβουν παρτέρια με την τσάπα στο χέρι, βάφουν τοίχους μόνοι τους. Αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν μόνοι τους και τα σκουριασμένα καλοριφέρ, τα παράθυρα που δεν κλείνουν, τις μεταλλικές πόρτες εκτεθειμένες στον αέρα και τη βροχή, τις τρύπες στα πατώματα σε αίθουσες διδασκαλίας. Προσπαθούν. Κυνηγάνε μια χρηματοδότηση να βάλουν ένα παγκάκι, να αλλάξουν τους πίνακες, να πάνε τα παιδιά ένα ταξίδι, να τυπωθεί μια εφημερίδα. Αλλά όσο μακριά και να τα πάνε στην Ευρώπη, είναι αναγκασμένοι να τα επιστρέφουν στο ίδιο κτίριο. Και όλα τα μπαλώματα αυτό το συγκρότημα τα καταπίνει αδηφάγο. Είναι αδηφάγο. Είναι λάθος αρχιτεκτονικά. Δεν αντιστοιχεί σε ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα. Είναι πολύ μεγάλο για να το διαχειριστεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Είναι πολύ μεγάλο για να είναι ανθρώπινο.

Οπότε δεν θα ασχοληθώ με λεπτομέρειες. Ούτε καν με το γιατί και το πώς δεν θα ασχοληθώ πολύ. Θα πω με δυο κουβέντες ότι η κατασκευή, η συντήρηση, η καθαριότητα των σχολικών κτιρίων, θα έπρεπε να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους, των Υπουργείων, απευθείας, και όχι των Δήμων με τα πενιχρά μέσα και τις τεράστιες μεταξύ τους ανισότητες. Για να προχωρήσω και να πω το βασικό: αυτά τα παιδιά τα γνώρισα και τα αγάπησα και με ματώνει να τα πετάτε εκεί. Καμιά δέσμευση για περιφερειακές επισκευές δεν θα με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Κανένα «πάμε και όπου βγει» δεν αρμόζει σε 1500 ανθρώπους που στον επόμενο σεισμό θα τους πέφτουν σοβάδες, γυμνά καλώδια και σκουριασμένα σύρματα στο κεφάλι.

Μα ούτε καν αυτός ο κίνδυνος δεν είναι το θέμα. Ή, δεν είναι μόνο αυτός το θέμα. Έτσι κι αλλιώς, η τραγωδία είναι καθημερινή. Από παιδαγωγική άποψη, αυτή η εικόνα κτιρίου, αυτό το καθημερινό περιβάλλον, από μόνο του ενισχύει αν δεν παράγει ενσωμάτωση της κοινωνικής απόρριψης, αντανάκλαση της αδιαφορίας, μια δύναμη αντίρροπη σε κάθε προσπάθεια να δοθεί στις μαθήτριες και στους μαθητές ένα ερέθισμα που να τους σηκώνει λίγο ψηλότερα. Ένας ολόκληρος μαθητικός πληθυσμός εισπράττει περιφρόνηση από το ίδιο το σχολικό συγκρότημα.

Για όλα αυτά είναι οι μαθητές μας σε αποχή.

Οπότε, δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Άμεσα να φιλοξενηθούν τα ΕΠΑΛ Χαλκίδας σε άλλα κτίρια, κτίρια κανονικά. Και δέσμευση από την Πολιτεία να σχεδιαστούν νέα κτίρια, ανθρώπινα. Τίποτε λιγότερο δεν θέλω να γράψω για αυτό το ΕΠΑΛ.

Σιαμανδούρας Σωτήρης ΠΕ02

Όταν ήμουν Υποδιευθυντής του 2ου ΤΕΛ μιας από τις σχολικές μονάδες ( ΕΠΑΛ πρωινά , ΕΠΑΣ και ΙΕΚ απόγευμα , ΕΠΑΛ νυκτερινό ) που στεγαζόντουσαν σε αυτό το κτιριακό συγκρότημα , η .ΓΚΡΆΒΑ της Χαλκίδας .

ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ ΤΩΡΑ , ο Μπούρας θέλει ΚΑΙ ΝΑ ΣΦΟΥΓΚΑΡΙΖΟΥΜΕ της αίθουσες.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΛΙ , ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΙΠΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ ( οι ευπρεπίστριες του 2ου ΤΕΛ ) με ρώτησε ο διευθυντής στο πρώτο διάλειμμα ( τη πρώτη ώρα είχα μάθημα και πήγα μετά τη ‘’προσευχή’’ κατευθείαν στη τάξη ) .

Στο δια ταύτα

Όπως έχω αναφέρει τη περίοδο 86 – 92 ήμουν υποδιευθυντής στο 2ο ΤΕΛ Χαλκίδας , Το σχολείο μας φιλοξενούσε μαθήτριες / ες κατά κανόνα από περιοχές της κεντρικής Εύβοιας και η πρωινή προσέλευσή τους είχε κατά κανόνα προβλήματα λόγο καθυστέρησης δρομολογίων ΜΜΜ και όχι μόνο και το πρόβλημα ξεκινούσε από εδώ.

Στη πρωινή συγκέντρωση του σχολείου, που εκτός της προσευχής ,κατά κανόνα ακολουθούσαν και ανακοινώσεις – οδηγίες για την εύρυθμο λειτουργία του σχολείου – παρατηρήσεις κ.α . Όμως την ώρα αυτή έξω από το σχολείο στη μεγάλη λεωφόρο γινόταν ‘’ παρέλαση ‘’ των καθυστερημένων στη προσέλευση παιδιών μας, και ο λόγος που πάντοτε επικαλούντο ήταν ότι άργησε το λεωφορείο.

Τα παιδιά αυτά πήγαιναν κατευθείαν στις αίθουσες και ΕΧΑΝΑΝ οποιαδήποτε ανακοίνωση κάναμε για την εύρυθμο λειτουργία του σχολείου.

Έκανα προσπάθειες – προτάσεις να αλλάξω την κατάσταση π.χ να κάνουμε τη προσευχή στο πρώτο διάλλειμα που θα ήταν παρόντες σχεδόν όλοι οι μαθητές , αλλά είχα πέσει σε διευθυντή θεολόγο ,που και τη πρότασή μου ακόμα τη θεώρησε ‘’ βέβηλη ‘’ , τι είναι αυτά που προτείνετε να μπουν τα παιδιά μας στη τάξη χωρίς να έχουν ‘’ προσευχηθεί ‘’. Έκανα και άλλη, να θεσπίσουμε κάποιο διάλλειμα μεγάλο και εκεί να κάνουμε τις ανακοινώσεις κ.λ . αλλά ούτε αυτή έγινε αποδεκτή .
Οπότε , είχαμε καταλήξει να επαναλαμβάνουμε μετά τη προσευχή τα ίδια ,όποτε παρατηρούσαμε ένταση των φαινομένων ‘’ παραβατικής ‘’ συμπεριφοράς τους.

Στα πλαίσια αυτά ένα πρωινό , μετά τη προσευχή ( ο διευθυντής κατά κανόνα μετά τη προσευχή κινείτο προς το γραφείο του ) πήρα το μικρόφωνο και άρχισα τις νουθεσίες .

Είπα :
Πως στις δυο γωνίες της κάθε αίθουσας , υπάρχει καλαθάκι για να ρίχνουν τα απορρίμματά τους ( κατά κανόνα χαρτιά ) και δεν είναι σωστό να τα πετάνε οπουδήποτε στο δάπεδο , γιατί αυτό παρατηρούσα ,όταν έκανα μερικά πρωινά επίσκεψη στις αίθουσες και έβλεπα τις ευπρεπίστριες να σκουπίζουν από το δάπεδο το χαρτομάνι και όχι μόνο .
Και συνέχισα λέγοντας :
Πως οι ευπρεπίστριές μας , δεν πρέπει να κρατάνε σκούπα αλλά Σφουγγαριέρα , για να σφουγγαρίζουν και όχι να σκουπίζουν τα χαρτιά σας και να γεμίζουν σκόνη οι καρέκλες, τα θρανία σας και τα πνευμόνια των ευπρεπιστριών και όχι μόνο .

Αυτό ήταν, από τα παράθυρα οι ευπρεπίστριες ( που εκείνη την ώρα βιαστικά σκούπιζαν τις αίθουσες , γιατί το κτίριο στέγαζε και το νυχτερινό ΕΠΑΛ και …………) άκουσαν , ΜΟΝΟ το ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΟΥΝ και το έκαναν θέμα , ενώ εγώ φρόντιζα για την υγεία τους και όχι μόνο .

Σήμερα έχω το ρεπό μου και ……………………………………………………………..
Ενας διάλογός μου στο φβ πριν δέκα χρόνια , για την ………………………………………………………………………………..
Η ΕΠΙ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ , ΑΠΑΞΙΩΣΗ – ΣΝΟΜΠΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ .
Κώστα κατάλαβα απόλυτα τις προθέσεις σου και δεν τις παρεξήγησα, αλλά τα έγραψα, έτσι για να αφήσω ανοιχτό το δίαυλο συνέχισης της επικοινωνίας μας. Γιατί πιστεύω, πως για τις μνημονικές καταστάσεις που ζούμε και θα ζήσουμε για αρκετά χρόνια ακόμα , εκτός από τις πολλές κακοδαιμονίες – στρεβλώσεις της κοινωνίας μας , υπάρχει και μία που έζησα στην τεχνοεπαγγελματική εκπαίδευση .
Η ΕΠΙ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΒΑΛΕ , ΑΠΑΞΙΩΣΗ – ΣΝΟΜΠΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ .
Μεταφέρω εδώ μια σχετική με το θέμα μας καταχώριση που είχα κάνει σε επικοινωνία που είχα στο φβ με έναν άλλο συμμαθητή σου .

Μπούρας Χρήστος Costas Falias
Αγαπητέ Κώστα
1ο ) Αν δύο, άντε τρεις , που κρατάνε το πανό, έχουν αυτή την άποψη , εμείς δεν έχουμε δικαίωμα, να τη χρεώσουμε σε όλο τον Αλβανικό λαό.

2ο) Αν τη δεκαετία του ογδόντα που υπηρετούσα το ΣΕΠ ( Σχολικό επαγγελματικό Προσανατολισμό ) στα σχολειά μας, σε είχα μαθητή , θα με είχες ακούσει να παροτρύνω τους μαθητές σε επαγγελματικές επιλογές ,που τόσο πολύ σνομπάρονταν εκείνη την εποχή.

Οι Αλβανοί ( και άλλων εθνών ) μαθητές, που μας ήρθαν τα επόμενα χρόνια είχαν ενδιαφέροντα διαφορετικά από τα δικά σας ( των Ελλήνων μαθητών ) και έτσι έκαναν εκπαιδευτικές επαγγελματικές επιλογές ,που τους οδήγησαν σε επαγγέλματα που σήμερα ” θεραπεύουν ”.

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΑΛΑΜΕ λοιπόν σε δουλειές , μας κάνουν τις δουλειές , συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της οικονομίας μας. Εμείς – Εσείς θέλατε το πτυχίο από το ΤΕΛ, για να “ τρυπώσετε “ σε καμιά θεσούλα στο δημόσιο . Έλεγα τότε πριν τριάντα χρόνια , ότι ,αν δεν αλλάξει η ”αντίληψή μας ” σε λίγα χρόνια θα είναι εργοδότες ” οι άλλοι ” και σεις θα τους ζητάτε κανένα μεροκάματο. Αυτά για την ώρα και θα συνεχίσουμε άλλη ώρα , γιατί τώρα έχω κάνει ” ταϊμ άουτ “‘ από το………………

Συγχαρητήρια στους ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ που οργάνωσαν αυτή την ………..και έδωσαν την ευκαιρία στους μαθητές να γνωρίσουν από κοντά το ……………………………………

Πιο κάτω αναφέρονται οι πόλεις Στουτγκάρδης , του Μονάχου και της Νυρεμβέργης , πόλεις που μου ξυπνήσανε αναμνήσεις από τις ίδιες πόλεις που επισκεφτήκαμε πριν 54 χρόνια ( το 1971 ) οι απόφοιτοι της ΑΣΥΑ .

2ο ΕΠΑΛ ΧΑΛΚΙΔΑΣ: Περιήγηση μαθητών σε αυτοκινητοβιομηχανίες της Γερμανίας
20 Μαρτίου 2025, 20:10
FacebookTwitterMessengerViberEmailPrintA+A-
Είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να εξοικειωθούν με τις νέες τεχνολογικές καινοτομίες.
Οι μαθητές της Γ΄ Τάξης των Τομέων Μηχανολογίας και Ηλεκτρολογίας – Ηλεκτρονικής, του 2ου ΕΠΑΛ Χαλκίδας, ταξίδεψαν πρόσφατα στη Στουτγκάρδη και στο Μόναχο της Γερμανίας.

Εκεί είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να εξοικειωθούν με τις νέες τεχνολογικές καινοτομίες και να συνομιλήσουν με επιστήμονες – ερευνητές και επαγγελματίες αποκτώντας πολύτιμες γνώσεις, μέσω ενός ακόμα επιτυχημένου προγράμματος Erasmus+.

Το πρόγραμμα είχε τίτλο «Έξυπνη γραμμή παραγωγής – Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση στις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες της Ευρώπης» και πραγματοποιήθηκε από 17 έως 27 Φεβρουαρίου 2025.

Έδωσε τη δυνατότητα στους μαθητές μας να παρακολουθήσουν τις γραμμές παραγωγής των σημαντικότερων ευρωπαϊκών βιομηχανιών κατασκευής οχημάτων, να γνωρίσουν τις σύγχρονες τεχνολογίες σε επίπεδο κατασκευής, παραγωγής και ελέγχου και να εμβαθύνουν στις τεχνολογικές καινοτομίες και στις νέες τάσεις και εφαρμογές στον τομέα της ηλεκτροκίνησης.

Επίσης, μέσα από τις πολιτιστικές επισκέψεις, οι μαθητές μας είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να εμβαθύνουν στην πλούσια ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Γερμανίας και να δουν το Νταχάου, το Residenz München, το μεγαλύτερο παλάτι της πόλης, τους Βασιλικούς Κήπους, την Παλιά Πινακοθήκη Alte Pinakothek.

Περιηγήθηκαν σε πλατείες και ιστορικά κτίρια και καθεδρικούς ναούς της πόλης της Στουτγκάρδης , του Μονάχου και της Νυρεμβέργης.

Στους μαθητές απονεμήθηκε Βεβαίωση συμμετοχής και σε ειδική εκδήλωση που θα διοργανώσει το σχολείο μας θα τους απονεμηθούν Πιστοποιητικά Κινητικότητας Europass σε συνεργασία με το φορέα υποδοχής Duakademie.

Οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν στην συνδιαμόρφωση και τη σωστή υλοποίηση αυτού του προγράμματος Erasmus+, ήταν οι: Κωτής Κωνσταντίνος, Δ/ντής του 2ου ΕΠΑΛ και Στιβαχτή Αικατερίνη.

Τα αποτελέσματα από την υλοποίηση αυτού του προγράμματος θα παρουσιαστούν σε όλους τους μαθητές και στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, σε ειδική εκδήλωση που θα διοργανωθεί