100 μέρες παγωνιάς

Κλέβω λιγάκι από  τα 100 Χρόνια Μοναξιάς   του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές  για να φτιάξω τον σημερινό τίτλο, φίλες και φίλοι  του psaxna.gr

“Eκεί  που η καρδιά είναι κρύα, παγωμένος αγέρας θα φυσήξει”, έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Μπήκαμε ήδη στο χειμώνα και όλοι οι συνάνθρωποι βλέπουν έναν εφιάλτη της πίκρας και της στέρησης. Όλοι με την ίδια αγωνία.

Όλες οι καρδιές κρύες, φοβισμένες, απαισιόδοξες, άκεφες. Κι ο αγέρας που θα φυσήξει θα είναι παγωμένος  και στο σπίτι και στην ψυχή.

Δεν δραματοποιούμε τις καταστάσεις για να “πουλήσουμε” ανθρώπινο πόνο, ούτε για να δημαγωγήσουμε, φίλες και φίλοι.  Δεν ζούμε στα Βόρεια Προάστια, ούτε στο Κολωνάκι, ούτε στη Γλυφάδα. Στο χώρο που ζούμε  γνωριζόμαστε σχεδόν όλοι.   Από την Καμαρίτσα και τη Νεροτριβιά μέχρι τους Στρόπωνες και το Μαυρόπουλο. Η επαφή είναι άμεση. Ο ένας λέει το παράπονό του στον άλλο.  Ξέρουμε  λεπτομέρειες που τώρα πια κανένας δεν κρύβει. Όλοι θύματα ενός παράνομου και ληστρικού κράτους.

Ως ελεύθερος επαγγελματίας έρχομαι προσωπικά  σε καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο και γίνομαι αποδέκτης και κοινωνός της στεναχώριας τους.

-Να πάρω αυτό και να σας πληρώσω σε λίγες μέρες ;

-Να πληρώσω τα δίδακτρα τον άλλο μήνα;

-Μπορείτε μου μειώσετε λιγάκι το νοίκι;

-Μπορείτε  να μου δώσετε  λίγο παραπάνω μεροκάματο γιατί δεν βγαίνει;

Κλπ, κλπ, κλπ.

Ο κάποτε περήφανος Έλληνας πίνει φαρμάκι και ρίχνει την αξιοπρέπειά του για να επιβιώσει.

Το θέμα δεν είναι τι κάνουμε σ΄  αυτές τις περιπτώσεις που είναι όλο και πιο συχνές τώρα πια.

Το θέμα είναι ότι η κατάσταση παραμένει ίδια για να μην πω ότι χειροτερεύει. Και έπεται δύσκολη συνέχεια. Πού θα καταλήξουμε κανένας δεν ξέρει. Πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτός ο Γολγοθάς κανένας δεν ξέρει.

Όλα αφημένα στη τύχη, στην εγκατάλειψη, στην αδιαφορία. Και για να δείτε του λόγου το αληθές θα παρακαλούσα τη Μαριάννα να μας δείξει στα σχόλια την οικονομική βοήθεια που δίνει το Γερμανικό κράτος σε  όλους όσους μένουν εκεί και έχουν χαμηλά εισοδήματα.

100  μέρες παγωνιάς έχουμε μπροστά μας , αγαπητοί αναγνώστες, μέχρι τα μέσα Μαρτίου οπότε θα γλυκάνει λιγάκι ο καιρός και η ψυχή μας.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα.

Θα ήθελα να προτείνω στα οικονομικά, λογισμικά  φρικιά  που χαράζουν την οικονομική πολιτική αυτού του ξεδιάντροπου κράτους να πάρουν την οικογένειά τους και να ζήσουν ένα μήνα του χειμώνα σε ένα χωριό με τα εισοδήματα του χωριού. Στην Πλατάνα, στο Μίστρο κλπ. Και αν αντιδράσουν να φάνε ένα σκαμπίλι που θα τους γυρίσει το κεφάλι ανάποδα. Σαν κι αυτά που τρώει κατά καιρούς ο ψευτοπρόεδρος Μακρόν από τους Γάλλους  όπου πάει. Ένα σκαμπίλι που θα βγαίνει μέσα από την ψυχή. Ένα σκαμπίλι  της αδικίας και της αγανάκτησης, όχι της εκδίκησης.

Όμως  τα αιμοβόρα φρικιά του οικονομικού σαδισμού δεν θα είναι στην Πλατάνα ή στο Μίστρο. Θα είναι στην Αράχοβα, στο Πήλιο ή σε κάποιο σαλέ στην Ελβετία για να  περάσουν τις γιορτές.  Και θα κάνουν ρεβεγιόν σε κάποιο ακριβό ξενοδοχείο με θέα το Μπιγκ Μπεν ή τον Πύργο του Άιφελ σε ανταμοιβή των υπηρεσιών της προδοσίας και των επινοήσεων της λαϊκής αφαίμαξης για να βγουν τα λογιστικά του κράτους θετικά και ας  ζήσουν οι φτωχοί με το καλάθι της ζητιανιάς και των μετρημένων θερμίδων όπως την εποχή του Τσαουσέσκου που καθόριζε πόσες θερμίδες χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει.

Απευθύνομαι σε όλα αυτά τα απάνθρωπα οικονομικά φρικιά και θα τους θυμίσω κάτι που έγραψε ο Χρόνης Μίσσιος για τον άνθρωπο που τον βασάνιζε:

” Πως αυτός ο άνθρωπος που με βασάνιζε  με τέτοια λύσσα, μιλούσε  αμέσως μετά με  τόση απέραντη τρυφερότητα στα παιδιά του κάποια στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο ; Και πως μετά συνέχισε να με χτυπάει ;”…

Εκεί έχουμε καταντήσει. Στην ανωμαλία και στο ανθρωποκυνηγητό.

 Όχι από κάποιον κατακτητή. Από Έλληνες προς Έλληνες.

Από το κοινωνικό, ευρωπαϊκό κράτος του 60 και του 70 στο αποκτηνωμένο κράτος του 2022-23.

Πρέπει να  αντισταθούμε και να αντέξουμε, φίλες και φίλοι.

Την ψυχή αυτών των τεράτων θα την κυνηγούν πάντα οι Ερινύες. Την άδεια τους ψυχή δεν θα την γεμίσουν ούτε τα χρυσά ανταλλάγματα ούτε οι κούφιες πολυτέλειες όταν ο διπλανός τους στερείται.  Και κάποια στιγμή θα μείνουν μόνοι εγκαταλελειμμένοι, πεταμένοι σε κάποιο ίδρυμα γιατί η υλική, προσωρινή τους ευτυχία στηρίχτηκε στην αδικία και στην ανωμαλία.  Χωρίς τη στοργή και την αγάπη κανενός. Ούτε των δικών τους ανθρώπων, ούτε των ίδιων των παιδιών τους.

Είναι νόμος της φύσης και της ζωής.

Όλα έχουν το αντίτιμό  τους. Αργά ή γρήγορα.

Δεν είναι λόγια της παρηγοριάς  αυτά φίλοι. Είναι στάση ζωής. Κι ο γράφων μένει σ΄ αυτή.

100 μέρες παγωνιάς είναι. Θα περάσουν.

 Αν η καρδιά να είναι ζεστή, ζεστό αεράκι  θα φυσήξει. Κι ας επιμένει ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Β. Παπαμιχαήλ.