«O πικρός καημός ενός Ψαχνιώτη» (του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ)
Ο καημός δεν είναι του Μπιθικώτση ούτε του Νταλάρα. Του Σταμάτη είναι ο σημερινός καημός. Των απλών Ψαχνιωτών είναι ο καημός. Των απλών ανθρώπων που ξεχωρίζουν το στραβό από το ίσιο αλλά η φωνή τους πνίγεται σαν να βρίσκονται μέσα σε ένα γήπεδο όπου η πλειοψηφία αποτελείται από βάρβαρους οπαδούς της αποβλάκωσης
Ο Σταμάτης φώναξε όταν ο Πακιστανός επιτέθηκε σε μικρό κορίτσι στα Ψαχνά. Ο Σταμάτης φώναξε όταν είδε τις κοπριές να «διαφημίζουν» ανεξέλεγκτα το τοπίο και την εικόνα του πολιτισμού μας. Ο Σταμάτης φώναξε όταν στη σύγκριση με το ηρωικό Καρπενήσι είδε μια ήττα πικρής μελαγχολίας. Μαζί του φώναξαν και άλλοι, από μέσα τους, σιωπηρά, πικρά.
Κι άλλες φορές φώναξε και θα το ξανακάνει όσες φορές κι αν χρειαστεί. Όσο κι αν του πετάνε πέτρες και όχι μόνο. Και σε κάποιους που είχαν χαρεί παλιότερα με την αρρωστημένη τους ελπίδα ότι ο ιστότοπος θα σταματούσε είχα τονίσει και προειδοποιήσει ότι είναι “too tough to die”. Δεν τα γράφω για να τον επαινέσω ούτε για να τον στηρίξω. Ούτε το θέλει και, κυρίως, ούτε το χρειάζεται. Tα νούμερα των αναγνωστών του είναι ασύλληπτα και, για τεχνικούς λόγους, πολύ μεγαλύτερα από αυτά που φαίνονται.
Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, ακόμα και στην περίπτωση του Πακιστανού υπήρξαν συντοπίτες που δυσαρεστήθηκαν. Στην δική τους λογική και πρακτική αυτό σημαίνει ότι το θέμα έπρεπε μάλλον να αγνοηθεί ή… να προσπεραστεί υπέρ ενός υποψήφιου βιαστή και ένας θεός ξέρει τι άλλο.
Φώναξε για τις κοπριές. Και δεν είναι μόνο οι κοπριές, Σταμάτη. Φυσάει βοριάς και βρωμάνε τα γουρούνια. Φυσάει νοτιάς, βρωμάνε οι κοπριές, φυσάει από αλλού και βρωμάνε τα κοτέτσια. Παλιότερα βρωμάγανε και τα σκουπίδια από ανατολικά και ευτυχώς ο τότε δήμαρχος Μπαζώτης με μια μάγκικη ενέργεια μας απάλλαξε από εκείνη την φρικτή εστία δυσωδίας και καρκίνου και όλοι τον ευγνωμονούν γι αυτό. Και ίσως εμείς οι ντόπιοι να έχουμε συνηθίσει και να μην μας ενοχλεί. Ρωτήστε όμως έναν ξένο επισκέπτη να σας πει ή καλύτερα μην ρωτάτε γιατί θα απογοητευτείτε. Δεν θα ήθελα να θίξω το θέμα νομικά – περί οχλήσεως με ποινικές ευθύνες κλπ – γιατί θα γίνω κουραστικός. Απλά το θέτω από την οπτική της πολιτισμικής υπευθυνότητας για την οποία μάλλον δεν διεκδικούμε πρωτάθλημα.
Φώναξε με θλίψη για τη διαφορά πολιτιστικού επιπέδου και το χάσμα που μας χωρίζει. Και εδώ γράφτηκαν σχόλια τα οποία και δημοσιεύτηκαν. Φίλοι κριτικοί σχολιαστές, αυτό το άρθρο δεν ήταν ούτε αφελές, ούτε ρατσιστικό ούτε ανταγωνιστικό. Ήταν η θέληση ενός νέου ανθρώπου να ανοίξει τα τυφλά μάτια σε όσους δεν έχουν ιδέα τι γίνεται πέρα από τα κολλημένα σε άλλες εποχές καφενεία της πλατείας. Δεν ήταν καθόλου αφελές, αγαπητέ σχολιαστή, γιατί αυτή τη θέση του άρθρου θα μπορούσαμε να την ανάγουμε σε μια άλλη πολύ βαθύτερη προβληματική όπου θα χάναμε την επαφή με την λαϊκή επικοινωνία και πού φοβάμαι ότι θα καταλήγαμε σε συμπεράσματα που δεν θα ήταν καθόλου επαινετικά για τον κοινωνικό μας χώρο και οι συγκρίσεις θα γίνονταν με άλλες κοινωνικές ομάδες και όχι με τους σεμνούς και αρχοντικούς πολίτες του Καρπενησίου. Όσο για τον χαρακτηρισμό «ρατσιστικό» θεωρώ ότι μάλλον είναι εκτός θέματος.
Το ίδιο εκτός θέματος είναι και το σχόλιο ότι το Καρπενήσι είχε τον Μπακογιάννη κλπ. Αγαπητέ φίλε, αυτά που έδειξε ο Σταμάτης δεν χρειάζονται ούτε πολλά λεφτά ούτε Μπακογιάννηδες. Απλές εικόνες είναι που δείχνουν την αγάπη και τον σεβασμό των τοπικών αρχών και των κατοίκων για τον τόπο τους. Όσο για τα –υπαρκτά-γεωγραφικοοικονομικά πλεονεκτήματα των Ψαχνών έναντι του Καρπενησίου και πως εμείς τα χρησιμοποιήσαμε, το αποτέλεσμα μιλάει μόνο του. Τα αυτοκαταστροφικά Ψαχνά κατάφεραν να βουλιάξουν μέσα στα πλεονεκτήματά τους και το Καρπενήσι κατόρθωσε και αναδύθηκε μέσα από τα μειονεκτήματά του.
Ρωτήστε έναν κάτοικο της Αθήνας, της Πάτρας, της Ιστιαίας πού θα ήθελε να περάσει ένα όμορφο Σαββατοκύριακο. Στα Ψαχνά των προνομίων η στο Καρπενήσι ;… Τι να λέμε τώρα…
Βασική άγραφη αρχή αυτού του ιστότοπου είναι να μην ευλογούμε τα γένια μας μεταξύ μας. Θα καταντούσαμε γελοίοι. Τι νόημα θα είχε να επαινέσω εγώ τον Καρατζά και αυτός την Αρβανίτη ή την Μούτουπα; Αυτό που κάνω σήμερα είναι για να συμπαρασταθώ κι εγώ στην βασανιστική προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου να δει τον τόπο που ζει σε καλύτερη μοίρα και να πάρει – ίσως – μια απάντηση στα πελώρια «ΓΙΑΤΙ» της αγανάκτησης.
Κλείνοντας θα ήθελα να δώσω κι εγώ συγχαρητήρια στις αρχές και τους κατοίκους του Καρπενησίου και εύχομαι να προλάβω να κάνω το ίδιο κάποια στιγμή και για τον τόπο που μένω ελπίζοντας ότι κάποτε το μορφωτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο θα αρχίσει να κάνει τα πρώτα δειλά βήματα προς τα πάνω.
Σταμάτη, keep walking… για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ.