Ο Δημήτρης Μουτσιάκας από τους Καθενούς κέρδισε το «Χρυσό Διόνυσο» στο 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους

Η ταινία του Δημήτρη Μουτσιάκα κέρδισε και τα βραβεία σεναρίου και φωτογραφίας – Τα υπόλοιπα βραβεία

Η τοξική αρρενωπότητα στην ελληνική επαρχία, η διεκδίκηση της τρανς ταυτότητας σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και ο λαμπερός, ψεύτικος κόσμος της τραπ σκηνής που υμνεί τον πλούτο και υποβιβάζει τις γυναίκες, (συμ)πρωταγωνίστησαν στα βραβεία του φετινού, 47oυ Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (47ου DISFF).

Μεγάλος νικητής της βραδιάς ο Δημήτρης Μουτσιάκας  από τους Καθενούς του Δήμου Διρφύων Μεσσαπίων για την ταινία του «Γκέκας» που απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο, καθώς και τα βραβεία σεναρίου και φωτογραφίας, εξασφαλίζοντας αυτόματα το «εισιτήριο» για τη συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ. Στην ταινία, που διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό χωριό, πρωταγωνιστεί ένα 12χρονο αγόρι το οποίο δένεται με ένα κυνηγόσκυλο, αλλά «συνθλίβεται» από τη πατριαρχία και τα στερεότυπα της αρρενωπότητας όπως εκφράζονται από τον αμείλικτο κυνηγό πατέρα του (τον οποίο υποδύεται ο Νίκος Γεωργάκης).

Πώς ένιωσες όταν άκουσες το όνομά σου τη στιγμή της απονομής του Χρυσού Διόνυσου;
Πανικό, ίσως; Δε ξέρω ποια είναι η σωστή λέξη! (γέλια) Επειδή δεν είμαι συνηθισμένος στην έκθεση είχα πάρα πολύ άγχος. Εννοείται πως ήμουν τρομερά χαρούμενος, όμως, η ενστικτώδης αντίδρασή μου ήταν το στρες. Εν τω μεταξύ, επειδή στην απονομή προηγήθηκε η βράβευσή μας για το σενάριο και τη διεύθυνση φωτογραφίας (σ.σ.: Γιώργος Καρβέλας) είχα αποπροσανατολιστεί τελείως. Οπότε την ώρα του Χρυσού Διονύσου έμεινα αποσβολωμένος. Να επισημάνω εδώ ότι ο Γιώργος πήρε πανάξια το βραβείο του. Εκτός από την εξαιρετική δουλειά που έκανε, αναπτύξαμε μια σχέση που ξεπερνά το επαγγελματικό, οπότε του είμαι ειλικρινά ευγνώμων.

Αλήθεια, πού ακριβώς έγιναν τα γυρίσματα;
Κοντά στο χωριό μου, στην περιοχή της Δίρφυς. Είναι ένα μέρος που ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου. Ο Γιώργος, μάλιστα, πέρασε αρκετό χρόνο εκεί, γνωρίστηκε με τους ντόπιους οι οποίοι τον έμαθαν, κιόλας, από ένα σημείο και μετά.

Αν θέλεις, μίλησέ μας για το πώς ανέπτυξες το ύφος της ταινίας. Γιατί αποπνέει μια αύρα γουέστερν που, προσωπικά, μου έκανε εντύπωση.
Η προτεραιότητά μου είναι να αφηγηθώ μια ιστορία με το δικό μου τρόπο, φιλοδοξώντας να υποβάλλω το θεατή αρκετά, ώστε να μη ξεφεύγει η προσοχή του από τη δράση. Να μη σκέφτεται τίποτα άλλο. Έπειτα, εν προκειμένω με ενδιέφερε όσα απεικονίζονται να έχουν ρεαλισμό, να είναι πειστικά. Δηλαδή, οι χώροι που δείχνουμε είναι πραγματικοί, από τις τοποθεσίες όπου γίνεται το κυνήγι, μέχρι το καλύβι που σμίγουν οι κυνηγοί. Μάλιστα, αυτό που βλέπουμε στην ταινία έχει χτιστεί από τους ίδιους. Από εκεί και πέρα, δε θα έλεγα πως επέλεξα συνειδητά το ύφος μου να ανήκει, έστω και νοερά, σε κάποιο συγκεκριμένο είδος.

Στον “Γκέκα” θίγεται, μεταξύ άλλων, η πατριαρχική καταπίεση με γνώμονα το βίωμα ενός παιδιού. Ποια ήταν η αφετηρία του σεναρίου σου;
Ένα άθροισμα εμπειριών μεγαλώνοντας στο χωριό και κυρίως το πώς εκφράζεται η αρρενωπότητα μέσα από την επίδειξη και την αποθέωση της δύναμης. Πτυχές με πολλαπλές ποιότητες, τις οποίες μπορούμε να δούμε ακόμα και σε μια φωτογραφία κυνηγών που έχουν βάλει δεκάδες λαγούς στη σειρά, σε άλλες που απεικονίζουν άντρες σε τραπέζι πλαισιωμένους από δεκάδες ποτήρια τσίπουρο. Πρόκειται για την ανάγκη απόδειξης του ανδρισμού και της επιτυχίας, κάτι που συναντάται πολύ συχνά στην επαρχία και όχι μόνο.

Παρεμπιπτόντως, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση στο ελληνικό σινεμά να διερευνώνται κοινωνικά φαινόμενα με φόντο την επαρχία, χάρη σε ταινίες όπως το “Digger” και το “Πίσω από τις Θημωνιές”. Δε ξέρω κατά πόσο έχεις υπόψη αυτά τα παραδείγματα.
Το “Πίσω από τις Θημωνιές” τυχαίνει να μην το έχω παρακολουθήσει ακόμη, όμως το “Digger” με είχε ενθουσιάσει. Ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που μου αρέσουν περισσότερο, σε αυτές δηλαδή που δεν είναι απάνθρωπες. Γιατί νοιάζονται και προσεγγίζουν με τρυφερότητα τους ήρωές τους, έτσι με αγγίζουν βαθιά και ταυτίζομαι ευκολότερα.

Τώρα, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Αφού κατάφερα να ολοκληρώσω μια μικρού μήκους με εξωτερικά γυρίσματα σε βουνό, ένα παιδί, ζώα και καραμπίνες, πιστεύω πως ως ένα βαθμό είμαι έτοιμος να δοκιμαστώ σε μια μεγάλου. Πρώτα, όμως, θέλω να δώσω αρκετό χρόνο ώστε να τα βρω με τον εαυτό μου, να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει τις τελευταίες μέρες και να ηρεμήσω, ώσπου κατασταλάξω στο τι έχω ανάγκη να πω.

Πληροφορίες Αθηνόραμα