“Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΨΗΦΟΣ” (ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ)
Αυτή η ξεφτιλιστική απαξίωση που νιώθουμε, φίλοι αναγνώστες, δεν αφορά τις σχέσεις μεταξύ μας. Σαν ψηφοφόροι και σαν πολίτες προδοθήκαμε όλοι απ’ αυτούς που εμπορεύονται ιδεολογία. Οι δεξιοί από το Σαμαρά, οι κεντροπασόκοι από τον καθυστερημένο και οι αριστεροί από τον διπλά- τριπλά προδότη των προσδοκιών των απλών πολιτών. Ο χαρακτηρισμός προδότες δεν είναι σχήμα συναισθηματικού λόγου. Είχα γράψει με νομικά – συνταγματικά επιχειρήματα ένα άρθρο με τίτλο ‘
ΕΝΦΙΑ, Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ’ και ζήτησα από νομικούς του τόπου ή του νομού , πολιτικούς κλπ να μου αναιρέσουν τις θέσεις. Τσιμουδιά. Όλο το μνημονιακό τόξο πρέπει να περάσει από συνοπτικές νομικές διαδικασίες με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Κάτι πάει να κάνει νομίζω ο Νικολόπουλος εναντίον του γνωστού καθυστερημένου. Έτσι για τα μάτια του κόσμου γιατί όλοι ξέρουμε τι θα απογίνει αυτή η νομική κίνηση.
Ένας ανώνυμος σχολιαστής μου ζήτησε να πάρω θέση και να προτείνω κάτι,κάποιον. Του απάντησα πρόχειρα με τη φράση του διεθνούς εγκληματία Κίσσιγκερ για την επόμενη μέρα ενός πυρηνικού πολέμου. Ο διεθνής εγκληματίας είχε πει ότι το θέμα δεν είναι τι κάνεις μετά τη μέρα του ολέθρου αλλά τι κάνεις την προηγούμενη. Το κλειδί της άλωσης το έδωσε ο Παπανδρέου. Τον θυμόμαστε όλοι στο Καστελόριζο που έλεγε ότι πρόσφυγε στο ΔΝΤ για να μπει η χώρα σε φάση υγιούς ανάπτυξης και προόδου. Γνωστά όλα αυτά. Τώρα τι κάνουμε; Τώρα η συνεδρίαση έληξε και τα συμβόλαια έχουν αμετάκλητα υπογραφεί. Αμετάκλητα;…
ΟΧΙ, φίλοι αναγνώστες. Σε όλες τις νομοθεσίες και νομολογίες του κόσμου όλες οι συμφωνίες, συμβάσεις, συμβόλαια, δικαιοπραξίες κλπ είναι άκυρα όταν υπογράφονται υπό το κράτος εκβιασμού. Και δεν μιλάμε για πρόθεση σωτηρίας της Ελλάδας από τους εταίρους μας, μιλάμε για εκβιαστική λεηλασία. Είδατε ποτέ κάποιον πολιτικό, φίλοι αναγνώστες να κάνει μια προσφυγή στα θεσμοθετημένα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια που είναι και καθ΄ ύλην αρμόδια για τέτοιες περιπτώσεις ;
Μούγκα απ’ όλους. Το σκεπτικό είναι πολύ απλό. Μετά από μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ταρακούνησε όλη την οικουμένη και πολύ περισσότερο την ισχυρότερη χώρα του κόσμου ήταν απόλυτα φυσιολογικό τα μακροοικονομικά μεγέθη, ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών, εξωτερικά χρέη κλπ να ξεφύγουν από τα προσδοκώμενα. Το δικό μας, φίλοι αναγνώστες ξέφυγε μόλις 6
τοις 100. Από 103/ 1ΟΟ πήγε στα 1Ο9. Πολλές άλλες αναπτυγμένες χώρες είχαν κατά καιρούς φτάσει το 150 ( Νορβηγία, Ιαπωνία κλπ) αλλά δεν χρεοκόπησαν. Θα μπορούσε το ίδιο να είχε συμβεί σε μια μεγάλη φυσική καταστροφή όπως το τσουνάμι στην Ινδονησία κλπ. Θα έκαναν και τότε το ίδιο;
Υπάρχει εσχάτη προδοσία, φίλοι αναγνώστες. Τιμωρία δεν υπάρχει. Όλο το μνημονιακό τόξο ενέχεται.
Μένουν δυο παρατάξεις, φίλοι αναγνώστες, που δεν συμμετείχαν σ΄αυτό το έγκλημα. Το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Το ΚΚΕ έχει μείνει σε Μαρξιστικούς αφορισμούς ηλικίας 150 χρόνων. Καμιά προσαρμογή, καμιά επαφή με τη διεθνή πραγματικότητα, μέσα σε μια παγκόσμια μοναξιά που ακόμα και ο Φιντέλ Κάστρο έχει πια αναθεωρήσει. Δεν μπορώ να τους ψηφίσω.
Χρυσή Αυγή: Τέτοιου τύπου κόμματα παρουσιάζονται συγκυριακά σε περιόδους έντονης αγανάκτησης των πολιτών, όπως το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Και τότε ποιός είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε. Κάτι παρόμοιο έγινε και στη χώρα μας. Γιατί όμως τα ποσοστά τους παραμένουν χαμηλά; Γιατί τους φοβάται ο απλός πολίτης. Φοβάται το βλέμμα του Κασιδιάρη, το ύφος του αλυσοδεμένου θηρίου που έχει ο Μιχαλολιάκος και την ηδονική παρότρυνση του Παππά στο μικρό παιδί να φωνάζει “Heil Hitler” (Δείτε τα στο διαδίκτυο). Φοβάται το “εγέρθητου” ενός αγράμματου Νεάντερνταλ. Έχω μιλήσει με ανθρώπους που από αγανάκτηση θάθελαν να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή αλλά φοβούνται τους αρχηγούς της. Ούτε κι αυτούς μπορώ να τους ψηφίσω.
Ο γράφων δεν ανήκει σε καμιά πολιτική παράταξη. Ο μοναδικός πολιτικός που εκτιμώ σε όλο το σημερινό πολιτικό φάσμα είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Λίγο πριν αποσυρθεί ο Α. Παπανδρέου τον έβαλε στο υπουργείο Οικονομικών να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Από το 1996 φώναζε για τις σπατάλες και τις υπερβολές της Πασοκικής περιόδου. Ο Σημίτης φυσικά τον πήρε και τον έβαλε στο υπουργείο Εσωτερικών . Εκεί έφτιαξε τον «Συνήγορο του Πολίτη» και το «Σώμα Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης». Προσπάθησε, αγωνίστηκε. Θα ήθελα προσωπικά να τον δω επικεφαλής ενός κυβερνητικού σχηματισμού με εξωκοινοβουλευτικούς τεχνοκράτες διεθνούς κύρους με σκοπό την δικαστική παραπομπή των ενόχων και προσφυγή, για τα υπόλοιπα, στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Και θα τον ψήφιζα. Εγώ και άλλο 1-2 % των Ελλήνων. Τώρα τελευταία ακούγεται ότι πάει να δημιουργήσει κάποιο πολιτικό φορέα με το εκτός πραγματικότητας ιντερνετικό φρικιό, τον Θεοχάρη. Ελπίζω να μην το πραγματοποιήσει.
Αυτά για σήμερα.
ΥΓ. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι τώρα πια τίποτα δεν θάπρεπε να χωρίζει τους Έλληνες πολίτες. Όλοι προδόθηκαν και όλοι μαζί θάπρεπε να ζητούν αποκατάσταση της δημοκρατίας και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και των άμεσων ή έμμεσων συνεργατών τους.
B.Παπαμιχαήλ