Δακοκτονία στο Δήμο Διρφύων Μεσσαπίων; Όχι φυσικά!
Περιορισμένοι στα ψίχουλα και αφημένοι στο έλεος της κάθε πρόσκαιρης και τυχάρπαστης περιφερειακής και κεντρικής διοίκησης, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουμε ως οντότητα τοπικής αυτοδιοίκησης.
Σαν να είμαστε σε ένα σταθμό και να βλέπουμε τα τραίνα να περνούν κι εμείς να μένουμε απ΄ έξω. Περιμένουμε και αν περισσέψουν τίποτα αποφάγια ρίχνουν κι εδώ, σε μας.
Και το χειρότερο: ένα μεγάλο μέρος των συνδημοτών και της δημοτικής αρχής δεν έχουν κυριολεκτικά επίγνωση της πραγματικής κατάστασης και της αποστολής τους.
Αιτιολογώ αμέσως αυτά που γράφω.
Διαβάζω σε ιστότοπους της Κρήτης ότι αρχίζουν τα σχέδια και οι προετοιμασίες για την φετινή δακοκτονία.
Όχι ατομικά, από τους ιδιώτες καλλιεργητές αλλά από την Περιφέρεια σε συνεργασία με τους δήμους! Έχουν καταλάβει εδώ και δεκαετίες το αυτονόητο, ότι ατομικά δεν μπορείς να καταπολεμήσεις αποτελεσματικά ούτε το δάκο, ούτε την xylella fastidiosa ούτε τίποτα σε οποιαδήποτε υπαίθρια καλλιέργεια.
Υπάρχουν ειδικοί εργολάβοι με συνεργεία και μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) που αναλαμβάνουν να κάνουν από νωρίς προληπτικούς ψεκασμούς για να προστατέψουν σε όλο το νησί το χρυσό που έχουν στα χέρια τους. The Greek Gold όπως αποκαλείται στο εξωτερικό.
Έξω ο κόσμος βοά κι εδώ στο δικό μας δήμο, στο δικό μας νομό έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.
Απέναντι στο δικό μας ΤΙΠΟΤΑ, οι Κρητικοί έχουν να αντιπαρατάξουν μια ασύλληπτη για μας οργάνωση, ομαδική αντίληψη και άμεση συνεργασία μπροστά στο κοινό συμφέρον.
Απέναντι σ΄ αυτή την αυτονόητη στάση εμείς έχουμε να αντιπαρατάξουμε την αδράνεια και τον κομπλεξικό μας ατομικισμό τον οποίο θεωρούμε ευφυΐα ενώ είναι ανεπίγνωστη βλακεία.
Δεν υστερούμε σε ποιότητα λαδιού απέναντι στην Κρήτη, στη Μεσσηνία κλπ. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, υπερτερούμε. Η περιοχή των Βρυσακίων – ενδεχομένως κι άλλες –έχει δώσει λάδι οξύτητας 0,2 (!) σε μια απόδοση 6 προς 1. Το κοιτάζαμε και δεν το πιστεύαμε.
Πάρτε για παράδειγμα και τις “χαμάδες” ελιές στο γεωγραφικό τρίγωνο Ψαχνά-Πολιτικά-Καμαρίτσα και κάντε μια σύγκριση με οποιαδήποτε επιτραπέζια ελιά σε όλη τη χώρα.
Απλά δεν υπάρχει σύγκριση.
Ποιος μας ξέρει; ΚΑΝΕΝΑΣ.
Τι κάνουμε γι αυτό; ΤΙΠΟΤΑ.
Και δεν μιλάμε μόνο για Κρήτη, Μεσσηνία ή Φωκίδα. Υπάρχει και η μικρή Θάσος που παίζει πολύ δυνατά έστω και με μικρές ποσότητες. Γνωστά πράγματα. Δεν χρειάζεται να πούμε λεπτομέρειες.
Ποια κατάρα και ποια κακοδαιμονία μας δέρνει σ΄ αυτόν τον τόπο και μας κρατά δεκαετίες πίσω σε μια απομονωμένη, οπισθοδρομική και αρρωστημένα εμμονική υποκουλτούρα και ανυποληψία;
Καμιά κατάρα και καμιά κακοδαιμονία.
Είναι μια αρρώστια του μυαλού, φίλες και φίλοι, που ενδημεί παρασιτικά και σθεναρά μόνο στα μέρη μας. Παίζουμε πολύ ψηλά στο πρωτάθλημα της συμπλεγματικής άρνησης.
Διάβασα τις προάλλες για προληπτικούς ψεκασμούς για τα κουνούπια. Σωστή πρωτοβουλία.
Την ώρα που συσκέπτονταν (τι λέω τώρα;) δεν βρέθηκε κάποιος εκεί να τους φωνάξει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα, πιο σοβαρά, εκτός από τα κουνούπια;
Το ίδιο που θα κάνουν για τα κουνούπια θα μπορούσαν να κάνουν και για το δάκο με πολλαπλά οφέλη για όλους.
Στο ίδιο θέμα έχει γίνει και παλαιότερα αναφορά. Καμιά αντίδραση. Ούτε που πήραν χαμπάρι.
Φαίνεται εκείνη την εποχή σχεδίαζαν τις δραστηριότητες του καλοκαιριού. Καραγκιόζη στην πλατεία, γυφτοπάζαρα και κάτι άλλα τέτοια. Μέχρι εκεί φτάνει το IQ. Μόνο γι αυτά είμαστε.
Γι αυτά, για να αλλάζουμε καμιά λάμπα και καμιά κούνια στην παιδική χαρά, άντε και για να κλείνουμε και καμιά τρύπα στο δρόμο για να την ξανανοίξουμε πολλές φορές αργότερα για τη ΔΕΗ, για τον ΟΤΕ, για τον ΒΙΟΚΑ κλπ, δημιουργώντας εκ νέου χειρότερες τρύπες.
Και άντε πάλι από την αρχή.
Και δώστου παλαμάκια μεταξύ τους από κάτι δουλικούς παρατρεχάμενους.
Φίλες και φίλοι, το σκληρό και απαξιωτικό ύφος της αρθρογραφίας δεν οφείλεται σε κακή προαίρεση ούτε σε κάποιο ίδιον όφελος . Ο γράφων είναι σε τέτοια επαγγελματική και οικογενειακή φάση που δεν εξαρτάται στο ελάχιστο τώρα πια από τα έργα και τις ημέρες της ανεκδιήγητης τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης του “άρτζι μπούρτζι και λουλάς”.
Είναι πίκρα και αγανάκτηση όμως για τις εκατοντάδες νέων ανθρώπων που έφυγαν και συνεχίζουν να φεύγουν από τα μέρη μας σε αναζήτηση καλύτερης τύχης και περισσότερης αξιοπρέπειας ρίχνοντας οριστικά μαύρη πέτρα πίσω τους.
Αυτά για σήμερα με τη σιγουριά ότι δεν πρόκειται για ακόμα μια φορά να απαντήσουν, ούτε να ακούσουν ούτε να κάνουν τίποτα.
Δεν το έκαναν ποτέ.
Β. Παπαμιχαήλ
ΥΓ. Αλήθεια, τι έγινε άραγε με εκείνη την προσφυγή στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για το έγκλημα των ανεμογεννητριών;
Αναρωτιέμαι αν είμαστε για γέλια ή για κλάματα. Μάλλον για το τσίρκο.