Του αντρειωμένου η μάνα κλαίει

Του ήρωα και του αντρειωμένου η μάνα κλαίει, φίλες και φίλοι του psaxna.gr.

Έτσι το έχει η μοίρα και κάθε τόσο μας το θυμίζει.

Έτσι το θέλει  και η ζωή και κάθε τόσο δείχνει το σκληρό της πρόσωπο.

Χάθηκαν δυο παλικάρια την προηγούμενη εβδομάδα.

Τόσο γρήγορα, τόσο τραγικά, τόσο άδικα.

Χάθηκαν γιατί ήταν άντρες αληθινοί και αντρειωμένοι.

Χάθηκαν πετώντας κι όχι έρποντας.

Χάθηκαν στο καθήκον, όχι στη διασκέδαση.

Χάθηκαν για όλους εμάς, όχι για τον εαυτό τους.

Δεν χρειάζονται συλλυπητήρια  οι οικογένειές τους.

Μια βαθειά υπόκλιση απ΄όλους μας τους πρέπει και ευγνωμοσύνη που έβγαλαν τέτοιους λεβέντες.

Έτσι το θέλει η μοίρα, φίλες και φίλοι.

Του ήρωα  που θυσιάζεται και του αντρειωμένου η μάνα κλαίει.

Δεν κλαίει η μάνα του δειλού, του προδότη, του τεμπέλη, του παράσιτου.

Δεν κλαίει  η μάνα των σκουπιδιών της πολιτικής λαμογιάς που τρώνε τις σάρκες του λαού.

Δεν κλαίει η μάνα των ελεεινών τηλεπερσόνων  της αθλιότητας που κατακλύζουν τη ζωή μας.

Έτσι το θέλει η ζωή όταν αφηνιάζει.

Φθονεί κι επιβουλεύεται τη λεβεντιά και την αντρειοσύνη.

Ζητά να παίρνει  πρόωρα, άδικα, άγρια, σαδιστικά και πάνω στο άνθος της ηλικίας.

 Θ άθελα να στείλω ένα μικρό μήνυμα από αυτή τη γωνιά της χώρας στις οικογένειες των δυο πιλότων  και να τους πω ότι δεν είναι μόνες τους.

Τα δυο παιδιά ήταν παιδιά όλων μας. Σύμβολο και παράδειγμα μαζί.

Ας μην πούμε περισσότερα σήμερα.

Κλείνω αυτό το αποχαιρετιστήριο  σεβασμού με  τα λόγια του Ανδρέα Κάλβου.

                               Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφο

                               κι ο άνεμος σκληρός ας μη σκορπίσει

                               το χώμα το μακάριο που σας σκεπάζει.

                               Ας  το δροσίζει πάντοτε με τ΄ αργυρά της δάκρυα

                               η ροδόπεπλος κόρη.

                               Κι αυτού ας ξεφυτρώνουν

                               αιώνια τα άνθη.

Αιωνία τους η μνήμη

Β. Παπαμιχαήλ