Το παιδομάζωμα του Δήμου Διρφύων Μεσσαπίων
Έχοντας ήδη μπει στην τέταρτη δεκαετία λειτουργίας του κέντρου ξένων γλωσσών, αναρωτιέμαι μερικές φορές που πήγαν εκατοντάδες μαθητές και τώρα πια επιστήμονες.
Η μόνη επικοινωνία μαζί τους είναι πια μόνο μέσω του fb και με τα κοινωνικά δίκτυα. Σκόρπισαν σε κάθε άκρη της Ελλάδας και του κόσμου σε αναζήτηση καλύτερης τύχης και επιστημονικής καταξίωσης.
Οι πιο παλιοί θα θυμούνται καλά την δεκαετία του 60 και λίγο του 70 όταν υπήρξε ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα από την Ελλάδα προς τις πλουσιότερες χώρες Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο κλπ. Ήταν η εποχή που η χώρα είχε βγει από τα συντρίμμια μιας καταστροφικής (και αυτοκαταστροφικής) περιόδου όπου δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο και οι προοπτικές μιας αξιοπρεπούς ζωής ήταν μηδαμινές, ιδιαίτερα στην επαρχία.
50 χρόνια μετά βλέπουμε ένα παρόμοιο φαινόμενο σε πολλά μέρη της χώρας και πολύ περισσότερο στα δικά μας τα μέρη.
Δεν υπάρχει νέος άνθρωπος, φοιτητής κλπ που να μη σκέφτεται να μεταναστεύσει προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. 500 000 νέοι άνθρωποι – κυρίως νέοι επιστήμονες – έφυγαν από τη χώρα τα τελευταία 10 χρόνια. Ένας πόλεμος δεν θα είχε προκαλέσει μια τόσο μεγάλη κοινωνική και οικονομική αφαίμαξη. Οι εδώ κυβερνήτες κατάφεραν να διώξουν τα παιδιά εν καιρώ ειρήνης. Και μένουν ατιμώρητοι…
Και κάτι ακόμα χειρότερο. Ο απλός πολίτης δεν αντιλαμβάνεται το κακό που του έχουν κάνει δίνοντάς τους – έμμεσα – συγχωροχάρτι. Αντί να τους αποπέμψει από αγανάκτηση εξακολουθεί να τους ακούει και να τους νομιμοποιεί με την ανεκτικότητά του.
Αν θεωρήσουμε, φίλες και φίλοι, ότι ο δήμος Διρφύων-Μεσσαπίων είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας τότε μπορούμε να υπολογίσουμε με πιθανότητα μικρού στατιστικού λάθους τον αριθμό των νέων που έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία δέκα χρόνια και αυτό το νούμερο τρομάζει.
1000 ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΜΑΣ!
Αν σ΄ αυτό το νούμερο προσθέσουμε την εσωτερική μετανάστευση κυρίως προς την Αθήνα τότε αντιλαμβάνεται ο καθένας το μέγεθος της έλλειψης προοπτικών και της αδυναμίας του τόπου να κρατήσει τους νέους ανθρώπους του στις εστίες τους.
Φίλες και φίλοι, στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο τότε δήμαρχος Κώστας Δούδαλης μαζί με κάποιους λεβέντες συμπατριώτες όπως ο γιατρός Νίκος Τζαβάρας και μερικοί άλλοι, που από σεμνότητα δεν ήθελαν ποτέ να ακούγονται τα ονόματά τους, είχαν την έμπνευση και πήραν την πρωτοβουλία να κάνουν τα Ψαχνά πανεπιστημιούπολη. Και το κατάφεραν. Και μαζί με τα Ψαχνά ωφελήθηκαν όλα τα γύρω χωριά που η οικονομία τους ήταν συνδεδεμένη με το κεφαλοχώρι. Ήταν τότε που ξεκίνησε η μετάλλαξη των Ψαχνών από αγροτικό χωριό σε μια κωμόπολη που προσέλκυε εργαζόμενους και επενδυτές από παντού και έτρεχε με ασύλληπτη ταχύτητα.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Κάποτε λέγαμε η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Όχι η Ελλάδα ως οντότητα. Η Ελλάδα ως κουλτούρα και νοοτροπία.
Ας μην μιλήσουμε για το μέλλον της χώρας σήμερα και ας κοιτάξουμε τι γίνεται εδώ, στην πόρτα μας. Όπως λέγαμε και σε προηγούμενο άρθρο οι υπεύθυνοι του Δήμου έχουν δυο μέγιστες υποχρεώσεις.
Η μια είναι η αυτονόητη διοίκηση του δήμου: καθαριότητα, συντήρηση υποδομών, οικονομικά, πολιτιστικά, κάλυψη αναγκών κοινής ωφέλειας κλπ.
Η δεύτερη όμως υποχρέωση έχει προκύψει εκ των πραγμάτων. Είναι η υποχρέωση χάραξης μιας πολιτικής αναζήτησης επενδύσεων και προγραμμάτων που να αξιοποιούν ότι καλύτερο διαθέτει ο τόπος είτε από γεωφυσικής είτε από παραγωγικής πλευράς.
Δύσκολο έργο σε ένα δύσκολο δήμο με δύσκολους δημότες.
Υπάρχουν όμως – ακόμη – νέοι άνθρωποι, νέοι επιστήμονες που ζουν και εργάζονται εδώ και θέλουν να δουν τον τόπο σε καλύτερη μοίρα. Μπορεί ο Δήμος να πάρει πρωτοβουλίες και να φτιάξει επιτροπές γι αυτό το σκοπό και να πέσουν ιδέες πάνω στο τραπέζι ( brainstorming). Σίγουρα κάτι καλό θα βγει. Όλες οι ιδέες είναι συζητήσιμες και διερευνήσιμες.
Θέλω να επισημάνω ότι τώρα πια τα οικονομικά όλων των Δήμων και του κράτους δεν είναι σε καλή κατάσταση. Δεν πρέπει να περιμένουμε τα κονδύλια του παρελθόντος πριν τη χρεοκοπία του 2009, πολλά από τα οποία ξοδεύτηκαν για έργα βιτρίνας και όχι για δημιουργία υποδομών. Παντού, όχι μόνο εδώ.
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είναι πια απαραίτητη αυτή η αντίστροφη κίνηση, της εξωστρέφειας.
Από το Δήμο προς τα έξω, προς τον ιδιωτικό τομέα: Είμαστε αυτοί, διαθέτουμε αυτά και συζητάμε κάθε καλοπροαίρετη πρόταση. Επαναλαμβάνω, καλοπροαίρετη, και όχι να καταντήσουμε το Δήμο χωματερή επιχειρήσεων που δεν τις θέλει κανένας. Δεν είναι ακατόρθωτο. Ευκαιρίες υπάρχουν πολλές σε παγκόσμιο πια επίπεδο. Μένει να βρεθούν.
Αν δεν αφυπνιστούμε, πολύ φοβάμαι ότι ο Δήμος θα συνεχίσει να αιμορραγεί τόσο οικονομικά όσο και δημογραφικά.
Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε βοήθεια,
Β. Παπαμιχαήλ