ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ: Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ)
Το άρθρο που θα διαβάσετε, φίλοι αναγνώστες, δεν έχει να
κάνει με τα τωρινά γεγονότα στην Τουρκία. Εκείνο που θα πρέπει να μας
προβληματίσει είναι η αντίδραση των Τούρκων στο άκουσμα του πραξικοπήματος. Στη
δική μας περίπτωση με τα πολλά υπαρκτά (οικονομικά, πολιτικά, συνταγματικά,
νομικά) πραξικοπήματα οι αντιδράσεις ήταν για γέλια. Δεν είναι αυτός ο σκοπός
της σημερινής ανάρτησης. Σκοπός είναι να θυμίσει στους αναγνώστες την ιστορία
του Μανώλη Μπικάκη . Πλησιάζει η ιστορικά θλιβερή επέτειος της εισβολής στην
Κύπρο πριν 42 χρόνια. Καμιά εφημερίδα, κανένα κανάλι δεν ανέφερε κάτι για το
παλικάρι από την Κρήτη που τότε έκανε όλους τους Έλληνες περήφανους. Τώρα πια ο
ήρωας έχει ξεχαστεί. Δεν προλαβαίνουν οι πρωταγωνιστές του θεάτρου σκιών ( από
τους χάρτινους προέδρους της δημοκρατίας μέχρι τους άχρηστους βουλευτές) να
ασχοληθούν με το παράδειγμά του. Κανένα σχολείο, κανένα ίδρυμα, καμιά ιδιωτική
πρωτοβουλία. Δεν θα πω περισσότερα, δεν χρειάζεται. Διαβάστε την ιστορία του
Μανώλη όπως υπάρχει στο διαδίκτυο και θα καταλάβετε…


Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των

Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα.Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!
Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.
Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο!Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”.
Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της μη αναγνώρισης…
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον – εν ζωή τότε – Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»
Πηγή: WWW.NOIAZOMAI.GR