Το κράτος δολοφόνος

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ  ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Πόσο λίγη αξία έχει η ανθρώπινη ζωή στο σύγχρονο κράτος, φίλες και φίλοι !

Το κράτος σκοτώνει με ότι μπορεί.

 Όλα για το χρήμα.

Σκοτώνει με την οικονομική του πολιτική.

Σκοτώνει με την εξωτερική του πολιτική.

Σκοτώνει με την εκπαιδευτική του πολιτική.

Σκοτώνει με τη φορολογική του πολιτική.

Σκοτώνει με την ενεργειακή του πολιτική.

Σκοτώνει με τη  νοσοκομειακή του πολιτική.

Σκοτώνει με την τραπεζική του πολιτική.

Σκοτώνει με την κοινωνική του πολιτική.

Σκοτώνει με την αγροτική του πολιτική.

Σκοτώνει  με ότι μπορεί και όσο μπορεί.

Σκοτώνει  με τη   σαπίλα του.

Σκοτώνει  με την ανωμαλία του.

Σκοτώνει  με το   σαδισμό του.

Σκοτώνει  με τη   διαφθορά του.

Σκοτώνει  με την αδιαφορία του.

Σκοτώνει  με την παρανομία του.

Σκοτώνει  με την ασυλία του.

Σκοτώνει  με την ανοχή του.

Σκοτώνει  με  τη  συγκάλυψή του.

Σκοτώνει  με την ευνοιοκρατία του.

Σκοτώνει  με την προστυχιά του.

Σκοτώνει τους ηλικιωμένους.

Σκοτώνει τους συνταξιούχους.

Σκοτώνει τους εργαζόμενους.

Σκοτώνει την οικογένεια.

Σκοτώνει την αξιοπρέπεια.

Σκοτώνει την αξιοκρατία.

Σκοτώνει τη νομιμότητα.

Σκοτώνει τη δικαιοσύνη.

Σκοτώνει το περιβάλλον

Σκοτώνει την ηθική.

Σκοτώνει τα όνειρα.

Σκοτώνει την ελπίδα.

Τώρα σκοτώνει και τους νέους.

Μόνο τυχαίο δεν ήταν το έγκλημα στα Τέμπη, φίλες και φίλοι.

Ήταν η φυσική συνέπεια όλων των παραπάνω.

Ήταν θέμα χρόνου.

Και το χειρότερο:

Μέρος  αυτού του κράτους- δολοφόνου είμαστε κι εμείς οι ίδιοι.

Με τη σιωπηρή ανοχή και την  παθητική αποδοχή μας.

ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ;

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Β. Παπαμιχαήλ