Ερωτευμένοι με την ζωή
Αρχές καλοκαιριού 2022, φίλες και φίλοι του Psaxna.gr.
Mέρες καλοκαιριού 2022, όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός Καβάφης.
Και για να θυμηθούμε λιγάκι τα λόγια του Ελύτη: “Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, θα μείνει ένα αμπέλι, μια ελιά κι ένα καράβι. Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις”.
Φίλες και φίλοι, έχουμε την ατυχία να ζούμε σε ένα κράτος που πουλήθηκε άδοξα και φτηνά από τους ηγέτες του. Δεν αξίζαμε τέτοια τύχη.
Έχουμε όμως την ευλογία να ζούμε στη χώρα που δίδαξε φιλοξενία, λογική, συναίσθημα και ένα τρόπο ζωής τόσο απλό και τόσο όμορφο που δεν θα βρούμε πουθενά αλλού.
Τη φωτογραφία που βλέπετε δεν θα την δείτε σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου.
Δεν είναι μόνο τα μεζεδάκια και τα ποτηράκια με ούζο της φωτογραφίας.
Είναι όλη η εικόνα, όλη η παράσταση.
Είναι αυτό που συνειρμικά μας ξαναθυμίζει τις μικρές, μοναδικές και τόσο Ελληνικές χαρές.
Είναι γεύση ζωής.
Έχουμε την ευλογία να ζούμε στη χώρα των έντονων συναισθημάτων ανάλογα με το γύρισμα του χρόνου.
Στη χώρα της πιο γλυκιάς άνοιξης που μοσχοβολά και σε τρελαίνει.
Στη χώρα του πιο μυθικού και ερωτικού καλοκαιριού.
Στη χώρα του πιο χαρμο-λυπημένου φθινοπώρου.
Στη χώρα του πιο αναθεματισμένου χειμώνα.
Στη χώρα των πιο έντονων ψυχικών αντιθέσεων.
Φίλες και φίλοι, περάσαμε μερικές δεκαετίες όπου υιοθετήσαμε απερίσκεπτες και υβριστικές συμπεριφορές και ξεφύγαμε από τις δικές μας διαχρονικές αξίες και τα διαχρονικά μας ήθη. Παρασυρθήκαμε σε ένα δυτικό- υλιστικό τρόπο ζωής που δεν μας ανήκε.
Και φυσικά τιμωρηθήκαμε γι αυτό.
Μήπως πρέπει να ξανα-αναζητήσουμε την χαμένη μας ταυτότητα ως άνθρωποι και ως έθνος;
Μήπως πρέπει να ξανα-αναζητήσουμε την ευτυχία στο χαμόγελο του συνανθρώπου και όχι στα κυβικά ενός μηχανήματος ή ντουβάρια ενός κτιρίου; Καλά είναι, αλλά άψυχα σίδερα είναι και τσιμέντα. Δεν έχουν ψυχή, δεν σε χορταίνουν.
Μήπως πρέπει να ξανα – αναζητήσουμε την ομορφιά στο τραπεζάκι της φωτογραφίας και όχι στην αστακομακαρονάδα των 500 ευρώ της Μυκόνου;
Θα σας θυμίσω εδώ τη νοσταλγία του Λευτέρη Παπαδόπουλου: “Όταν ήμουνα μικρός”, λέει, “ζούσαμε όλοι μαζί σε ένα πολύ μικρό σπιτάκι στον Άγιο Παντελεήμονα. Τώρα ζούμε σε ένα μεγάλο σπίτι με πολλά δωμάτια, ανέσεις κλπ. Αν με ρωτούσατε που πέρασα καλύτερα, θα σας έλεγα με σιγουριά, στο μικρό σπιτάκι με όλους μαζί. Με φωνές, με χαρές, με ανθρώπινες στιγμές.
—————————————————————–
Αρχές ενός νέου καλοκαιριού. Ας ξεχάσουμε για δυο-τρεις μήνες τη γκαντεμιά και την οργή.
Σαν Έλληνες πρέπει να ξανα- αποδείξουμε ότι το λιτό και σεμνό “ευ ζην” δεν μπορεί να μας το στερήσει κανένας.
Να ξανα – αποδείξουμε σε όλους και στον εαυτό μας ότι η ευτυχία δεν είναι ποσότητα αλλά ποιότητα. Και αυτή τη έχουμε όσο κανένας άλλος.
Να ξανα – αποδείξουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή και όχι με τα κυβικά, τα αλουμίνια και τις σουίτες.
Άλλωστε από αυτή τη χώρα πνευματικό πολιτισμό μεταδώσαμε και όχι καταναλωτική ματαιοδοξία.
Β. Παπαμιχαήλ.
ΥΓ Όσοι θέλουν ένα καλό ανάγνωσμα για το καλοκαίρι θα τους συνιστούσα το “Ελληνικό Καλοκαίρι” του Γάλλου συγγραφέα Ζακ Λακαριέρ. Αν το διαβάσετε θα καταλάβετε τι εννοώ…