Από την Μήδεια στην Φραγκογιαννού και ακόμη χειρότερα

Από τον Ευριπίδη και τον Παπαδιαμάντη φτάσαμε στην Πάτρα για να επιβεβαιώσουμε την αγριότητα που κρύβει μέσα του το ανθρώπινο κτήνος και για να διαψεύσουμε ακόμα μια φορά τη θέση ότι  ο άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργίας του θεού.

Μέχρι πού μπορεί μα φτάσει άραγε η παράνοια και η ανωμαλία της ψυχής;  Τι υπάρχει από ένα σημείο και μετά; διαστροφή; σχιζοφρένεια; σατανισμός;

Υπάρχουν πράγματα  που δεν τα χωράει ο κοινός νους, φίλες και φίλοι του psaxna.gr. Υπάρχουν, όμως! Όσο και να μας φαίνεται αδιανόητο, τραγωδίες σαν της Πάτρας γίνονταν και θα γίνονται πάντα. Από τη Μήδεια του Ευριπίδη και τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη ως τις μέρες μας.

Η Μήδεια μίσησε τον Ιάσωνα που την εξαπάτησε και την εγκατέλειψε. Μίσησε τον εαυτό της, μίσησε και τα παιδιά της. ΜΙΣΗΣΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ. Και έκανε ό,τι έκανε.

Η Φραγκογιαννού, η γραία Χαδούλα του Παπαδιαμάντη, πέρασε μια ζωή μέσα στη δυστυχία και τη στέρηση. Σάλεψε το μυαλό της. Άρχισε με την εγγονή της και συνέχισε να σκοτώνει κι άλλα μικρά κοριτσάκια. Ζώντας μέσα σε μια σκοταδιστική- σχεδόν μεσαιωνική- εποχή της Ελληνικής επαρχίας του 19ου αιώνα, έβλεπε στα μικρά κορίτσια τη δυστυχία προσωποποιημένη κρίνοντας από τα δικά της βιώματα. Μέσα στο μυαλό της θεωρούσε πως σκοτώνοντάς τα θα τα απάλλασσε από τη σκληρή μοίρα που θα είχαν στη συνέχεια της ζωής τους. Στο τέλος, όταν κατάλαβε ότι θα έδινε λόγο για τα εγκλήματά της θέλησε να εξομολογηθεί στο ερημητήριο ενός αγίου ασκητή πριν τη συλλάβουν. Δεν πρόλαβε όμως. Πνίγηκε κι  αυτή από την παλίρροια ενώ την καταδίωκαν οι αστυνομικοί. Έτσι βρήκε την τιμωρία της ανάμεσα στην ανθρώπινη  και τη θεία δίκη , όπως συγκλονιστικά περιγράφει ο Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων.

Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή που να μην αναρωτιέται αν θα έπρεπε να επαναφερθεί η θανατική ποινή. Κι εδώ δεν μιλάμε για μια φιλολογική και νομικίστικη αντιπαράθεση απόψεων  και επιχειρημάτων απλά για να γίνεται λόγος. Η κοινωνία φαίνεται να ξεφεύγει από κάθε όριο. Εκατοντάδες παραδείγματα που ολοένα και αυξάνουν σε συχνότητα και βαναυσότητα. Το χέρι αυτό που αφαίρεσε τις αθώες παιδικές ψυχές θα πρέπει να έχει και την αντίστοιχη μεταχείριση.  Όχι ότι αυτό θα επαναφέρει τις παιδικές  ψυχές αλλά για να προλάβουμε άλλα παρόμοια εγκλήματα.

Η δικαιοσύνη, η θεσμική δικαιοσύνη, ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει. Δυστυχώς τα χέρια της είναι δεμένα και υποχρεωμένα να εφαρμόσουν νόμους που έχουν θεσπιστεί  όχι από  ανθρώπους της δικαιοσύνης και του νόμου αλλά από επαγγελματίες της λαμογιάς κι από ανήθικες πολιτικές ηγεσίες που έχουν τους δικούς τους λόγους να χαϊδεύουν το έγκλημα υποθάλποντας ταυτόχρονα τον εγκληματία. Και αυτό γιατί είναι οι ίδιες εγκληματικές στη συνείδηση του κόσμου. Γι αυτό το λόγο  έχουν εφεύρει διατάξεις “ευεργετικές” και παραθυράκια “ανθρωπισμού” ώστε να ευνοήσουν  και τον εαυτό τους αν κάτι πάει στραβά και κληθούν να δώσουν λόγο στη δικαιοσύνη. Κι αυτό έχει γίνει και στη χώρα μας πριν λίγα χρόνια στην περίπτωση υψηλά ιστάμενου πολιτικού προσώπου που αφού κατέκλεψε τον Ελληνικό λαό πηγαινοερχόταν από τη φυλακή σε πισίνες φίλων.

Στα  δικαστικά χρονικά κανένα έγκλημα δεν είναι ίδιο με κανένα. Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω την περίπτωση της Γερμανίδας Marianne Bachmeier που το 1980 άδειασε έξι σφαίρες στο κορμί του βιαστή και δολοφόνου της 7χρονης κόρης της μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Δεν ξέρουμε πια θα ήταν η τιμωρία του βιαστή-δολοφόνου αλλά η μάνα πήρε το νόμο στα χέρια της και προχώρησε -κακώς – σε αυτοδικία. Η Γερμανική δικαιοσύνη βραχυκύκλωσε. Στη δίκη που ακολούθησε η μητέρα δικάστηκε πέντε χρόνια για το προμελετημένο έγκλημά της. Μετά από τρία χρόνια βγήκε και συνέχισε τη ζωή της.

Η κοινή γνώμη της Γερμανίας σιωπηρά αλλά ομόφωνα θεώρησε πως και στις δυο περιπτώσεις αποδόθηκε δικαιοσύνη.

Ναί, ο γράφων είναι κατηγορηματικά υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής για περιπτώσεις σαν της Πάτρας και υπέρ της ισόβιας κάθειρξης όσον αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση μικρών, απροστάτευτων  και αθώων παιδιών. Χωρίς κανένα ελαφρυντικό και με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν γίνεται να αφαιρείς  ή να καταστρέφεις ζωές παιδιών  για διασκέδαση και να σε ταΐζουν, να σε ζεσταίνουν, να σε γιατρεύουν και να σου δίνουν άδειες αναψυχής από τη φυλακή.  ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Αυτό δεν είναι πολιτισμός.

Είναι έμμεση επικρότηση και προμοτάρισμα της  ανθρώπινης ανωμαλίας.

Είναι σίγουρο ότι αυτό που  ανέχεται και υποθάλπει στη πράξη η  πολιτεία, θα το κρίνει και θα το τιμωρήσει ο άγραφος νόμος της φυλακής. Θα το τιμωρήσει η ίδια η ζωή.

Αν η πολιτεία δεν θεσπίσει  δίκαιους νόμους, τότε θα έχουμε πολλές περιπτώσεις αυτοδικίας.

Κλείνω με αγανάκτηση αυτό το μικρό άρθρο. Δεν ξέρουμε και δεν φανταζόμαστε τι θα αποκαλυφθεί στη διάρκεια της δίκης. Ως γονιός και άνθρωπος θα ήθελα να δω τη συνέχεια αυτής της ιστορίας όπως κλείνει ο Αριστοτέλης τον ορισμό της τραγωδίας :

“…δι΄ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν”.

Β. Παπαμιχαήλ