«Kυρία Δανέλλη βοηθήστε μας»
Τα Μεσσάπια κατέχουν μια πολύ ψηλή θέση στα ποσοστά τροχαίων ατυχημάτων σε μια χώρα που αποδεκατίζεται μέσα σε έναν ανταγωνισμό τριτοκοσμικής ανοησίας και απελπιστικής συσσώρευσης συμπλεγμάτων.
Θυμόμαστε όλοι τις μέρες των Χριστουγέννων όταν είχαμε τουλάχιστον τέσσερα θανατηφόρα ατυχήματα και πολλαπλάσιους τραυματισμούς και θα νόμιζε κανείς ότι σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Έπεσε μια βουβαμάρα μια – δυο μέρες και έπειτα πάλι τα ίδια. Η ίδια εγκληματικά βλακώδης συμπεριφορά του Νεοέλληνα μέσα στο αυτοκίνητο όπου νιώθει σαν κυβερνήτης του κόσμου. Εκεί μέσα μπορεί να εκφράζεται με τον πιο αισχρό τρόπο , να βρίζει τους πάντες και να εκτονώνει όλα του τα απωθημένα. Το ίδιο ισχύει και για τις – φαινομενικά καθώς πρέπει – γυναίκες οδηγούς που ακολουθώντας το πρότυπο του συζύγου βρίζουν σαν τις κυρίες της παλιάς Τρούμπας.
Αυτή η συμπεριφορά, δυστυχώς, βγαίνει και σαν αποτέλεσμα στον τρόπο οδήγησης με τις γνωστές συνέπειες. Δεν το έχει χορτάσει ο κάτοικος των Μεσσαπίων το αυτοκίνητο. Ήρθε στα χέρια του αργά. Δεν ξέρει να το χειριστεί όπως δεν ξέρει να φορέσει ένα κομψό ρούχο. Όσο πιο κομψό είναι, τόσο πιο αταίριαστο. Όσο πιο άδεια η ψυχή τόσο περισσότερα τα κυβικά του κινητήρα που δεν επαρκούν όμως για να γεμίσουν το μεγάλο κενό παιδείας και νοημοσύνης. Αγωνίζεται και υποφέρει να πείσει ότι γνωρίζει καλά αν το «αμάξι» έχει την ροπή χαμηλά ή ψηλά νομίζοντας ότι οδηγάει στη Φόρμουλα 1. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τις μηχανές. Το καταλαβαίνεις το καλοκαίρι όταν επιστρέφουν από το μπάνιο στα Πολιτικά ή στο Λιμνιώνα ή από τη νυκτερινή διασκέδαση. Ο νοών νοείτω.
Κυρία Δανέλλη,
Είστε συντοπίτισσα και έχετε αφιερώσει τη ζωή σας σε ένα έργο που σκοπό έχει να προλάβει τραγικές καταστάσεις. Το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας Πάνος Μυλωνάς είναι έργο και σκοπός ζωής που προέκυψε από την εμπειρία και τη ευχή μιας μητέρας να σταματήσουν κάποτε οι άδικες ανθρωποθυσίες στην Ελληνική κόλαση της ασφάλτου. Όλοι οι εχέφρονες γονείς σαν ευγνωμονούν γι αυτό.
Πριν από μερικές εβδομάδες δημοσίευσα μέσα από τη μικρή αυτή στήλη ένα άρθρο με τίτλο : ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ, ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ. Έκανα κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις, που δεν στοιχίζουν τίποτα, προς τις τοπικές αρχές με την ελπίδα ότι θα έπαιρναν έστω στοιχειώδεις πρωτοβουλίες. Ανταπόκριση μηδέν. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Ή για να το διατυπώσω διαφορετικά : Στου κουφού την πόρτα …
Θα προσδοκούσε κανείς ότι στον τόπο που τόσο συχνά έχει θρηνήσει απώλειες ζωής κυρίως νεαρών ατόμων, θα υπήρχε κάποια μεγαλύτερη ευαισθησία και μια στοιχειώδης διάθεση να μαζευτεί λιγάκι αυτό το κακό. ΤΙΠΟΤΑ.
Θα ήθελα να σας παρακαλέσω από αυτή την αρθρογραφία να πάρετε μόνη σας την πρωτοβουλία να μας επισκεφτείτε κάνοντας ομιλίες και ενημερώσεις στα σχολεία της περιοχής. Λυπηθείτε μας. Ανοίξτε μας τα μάτια. Ταρακουνήστε μας. Ξανά και ξανά. Χίλιες φορές, αν χρειαστεί. Από τα νηπιαγωγεία μέχρι το ΤΕΙ και σε όλες τις πλατείες των χωριών. Από τη Νεροτριβιά μέχρι τους Στρόπωνες και από την Αγιασοφιά μέχρι το Μαυρόπουλο. Σας έχουν καλέσει και έχουν αναγνωρίσει το έργο σας σε όλη τη χώρα και όχι μόνο. Φαίνεται ότι εδώ δεν μας συγκινούν κάτι τέτοια ιδιαίτερα όταν προέρχονται από κάποιον συνάνθρωπο, συντοπίτη, συμμαθητή, γείτονα. Επαναλαμβάνω την παράκλησή μου. Πάρτε μόνη σας την πρωτοβουλία και σώστε ότι μπορεί να σωθεί. Από τους ντόπιους φορείς μην περιμένετε τίποτα. Πολύ αδύναμες οι πλάτες τους, πολύ μικρό το βεληνεκές, ανύπαρκτα τα οράματά τους, τρομακτική η άγνοιά τους. Απλά βρίσκονται εκεί βάζοντας υπογραφές σε ασήμαντα χαρτιά στα ίδια σημεία όπως έκαναν κι οι προηγούμενοι νομίζοντας ότι υπογράφουν τη συνθήκη της Λωζάννης.
Ελπίζω στην κατανόησή σας.
Ένας απλός πολίτης ευγνωμονών.
ΥΓ. Σταμάτη, θεωρώ ότι το θέμα είναι πολύ σημαντικό και θα πρότεινα να αφιερώσεις μια παρουσίαση με όλες τις λεπτομέρειες, με την συγκατάθεση της Κυρίας Δανέλλη, φυσικά. Είναι κάτι που οφείλουμε να αναδείξουμε σαν παράδειγμα για τους κατοίκους και για το οποίο θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι.