“ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ” (ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ)
Posted On 9 Μαΐου 2016
0
“ Ο Σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει”, είχε πει κάποτε ο Νίκος Πουλαντζάς. Αν, φίλοι της Αριστεράς, σας λέει κάτι αυτό το γνωμικό συνεχίστε να διαβάζετε αυτό το άρθρο. Αν όχι, διαβάστε κάτι για τη Κορομηλά ή τον Κωστόπουλο. Όπως ο Καρανίκας και πολλοί άλλοι.
Ο Νίκος Πουλαντζάς γεννήθηκε στην Αθήνα και πέθανε (αυτοκτόνησε) στο Παρίσι το 1979 σε ηλικία 43 ετών. Το 1977 είχε έρθει στην Ελλάδα για κάποιες διαλέξεις. Ήμουν στα χρόνια της εφηβείας και έτυχε να είμαι φιλοξενούμενος σε φιλική οικογένεια της Αθήνας. Κάποιος κοινός γνωστός μας προσκάλεσε να πάμε σε μια διάλεξη του Πουλαντζά. Θυμάμαι το ακροατήριο. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, όλοι στριμωγμένοι. Δεν έπεφτε καρφίτσα, δεν ακουγόταν κιχ. Μια εκστατική, απόλυτη σιωπή συγκέντρωσης και δέους. Κάπως χάθηκε η αίσθηση του χρόνου και μια στιγμή ο ομιλητής μάζεψε τις σημειώσεις του και αποχώρησε ήσυχα και διακριτικά. Οι συνεργάτες του μας είπαν ότι η διάλεξη είχε τελειώσει. Μείναμε στην αίθουσα και χειροκροτούσαμε στην απουσία του κι εγώ δεν ξέρω για πόση ώρα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γι αυτή την εμπειρία.
Ο Νίκος Πουλαντζάς ήταν ήδη διάσημος στους πανεπιστημιακούς κύκλους της Γερμανίας και της Γαλλίας και από τους πιο λατρεμένους ομιλητές στα Γαλλικά αμφιθέατρα. Φιλοσοφημένος στοχαστής, συν-δημιουργός και υποστηρικτής του “Δομικού Μαρξισμού” και έντιμος ανανεωτής του Μαρξισμού- Λενινισμού. Ένας ρομαντικός της Αριστεράς; Σίγουρα όχι. Απλά ένας διορατικός άνθρωπος που πίστεψε και δεν πρόδωσε τις ιδέες του.
Η διάνοια, η σεμνότητα και ο ανθρωπισμός είχαν βρει την ενσάρκωσή τους στο πρόσωπο του Νίκου Πουλαντζά. Είχε όμως κι ένα μεγάλο ‘μειονέκτημα’. Σαν άνθρωπος ήταν υπερβολικά ευαίσθητος κι αυτό είχε τραγικές συνέπειες τόσο στην επιστημονική όσο και την προσωπική του ζωή. Ο Πουλαντζάς είχε συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα στο χώρο της αριστεράς δεν πήγαιναν καλά. Τα όνειρα, τα οράματα και οι στόχοι της Αριστεράς είχαν πάρει λάθος δρόμο όχι μόνο στη Γαλλία όπου ζούσε και δίδασκε αλλά σε όλα σχεδόν τα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τα κράτη του Ανατολικού Μπλοκ, η Κίνα, Κούβα κλπ είχαν μεταλλαχτεί σε στυγνές δικτατορίες και αξίες όπως η ισότητα και η ευημερία που κάποτε ευαγγελίζονταν είχαν μετατραπεί σε μια βάναυση ισοπέδωση προς την ανέχεια, την καταπίεση και τη στέρηση στοιχειώδους ελευθερίας. Όσο καιρό δίδασκε στα Γαλλικά πανεπιστήμια έκανε ότι μπορούσε για να συμβάλλει σε μια διαφορετική κοινωνική προσέγγιση της Αριστεράς. Δυστυχώς απογοητεύτηκε. Το σοσιαλιστικό όνειρο της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης χανόταν σιγά -σιγά. Βλέποντας προφητικά ότι όλα αυτά είχαν νομοτελειακά ημερομηνία λήξης και ήταν θέμα χρόνου πότε θα κατέρρεαν, δεν το άντεξε. Η πορεία δεν ήταν αναστρέψιμη. Ένιωσε προδομένος από την ίδια του την κοσμοθεωρία, τα πιστεύω του και τα ιδανικά του. Σαν αληθινός οραματιστής πήρε την έσχατη απόφαση και έβαλε τέρμα στη τόσο επώδυνη πια ζωή του. Πίστεψε και έχασε. Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, αποχαιρέτησε…
Φίλοι αναγνώστες, όταν αναφέρομαι υβριστικά στην πολιτική συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ ( και όλες τις προηγούμενες) δεν εννοώ τους απλούς, καλοπροαίρετους ψηφοφόρους που είναι φρικτά προδομένοι γιατί πίστεψαν σε μια καινούργια πολιτική δύναμη που θα στεκόταν με περισσότερη αξιοπρέπεια σε μια χώρα που καταρρέει βάζοντας στην άκρη τους αλληλοσπαραγμούς του παρελθόντος. Όλοι οι ψηφοφόροι προδοθήκαμε αισχρά, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί. Την ώρα που θα δημοσιευτεί αυτό το άρθρο θα έχουν υπογράψει ίσως ακόμη ένα μνημόνιο, ένας θεός ξέρει με τι ανταλλάγματα.
Φανταστείτε ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί τυχοδιώκτες – για να μην πω πολιτικές λινάτσες- προέρχονται από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο με το Νίκο Πουλαντζά. Υποκρισία, φτήνια και σαπίλα στο όνομα του Σοσιαλισμού.
Αυτά είχε δει ο Πουλαντζάς όταν οι άλλοι δεν έβλεπαν τίποτα. Τα είχε διαισθανθεί, τα προφήτευε. Δεν θα περίμενε κανείς φυσικά την ίδια στάση από τους σημερινούς υποκριτές. Τουλάχιστον, όμως, θα μπορούσαν όλοι τους να παραιτηθούν και όχι να υπογράφουν προδοτικά μνημόνια. Αυτό μπορούσαν να το κάνουν για χάρη της εθνικής μας αξιοπρέπειας.
Δεν πρέπει κάποια στιγμή να τους μαζέψουμε όλους και να τους δικάσουμε όπως τους αξίζει;