Σταματάμε για λίγες μέρες τη γκρίνια, φίλες και φίλοι του psaxna.gr . Εβδομάδα των παθών.
Είναι μέρες θρησκευτικής ή συμβολικής κατάνυξης, ανάλογα που τοποθετείται ο καθένας.
Είναι μέρες που όλοι αναρωτιόμαστε πάνω στην αναπάντητη υπαρξιακή διαδρομή γέννηση-ζωή-θάνατος-ανάσταση -αιωνιότητα.
Θα σας παρακαλούσα σήμερα να αφιερώσετε λίγα λεπτά για μια πραγματική ιστορία με το γιατρό Παναγιώτη Σπύρου σε μια αντιπαράταξη μέχρι τέλους με το Χάρο που ζητούσε να πάρει τη ζωή ενός 12χρονου παιδιού.
Τα λόγια είναι της Μαρίας Ρουμέλη από το σάιτ Filoi Τexnis . Filosofias
Γράφει μεταξύ άλλων η Μαρία:
“Ο Σταύρος 12 ετών. Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στη Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του από καρωτίδα μέχρι αορτή ένας αιχμηρός σωλήνας. Η κατάσταση πέραν κάθε περιγραφής .
Ο Παναγιώτης Σπύρου χωρίς άλλη σκέψη έφτασε μέσα στη νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδησή του.
Έφτασα , λέει η Μαρία, κατά τις 7 το πρωί στο χειρουργείο. Ο Σπύρου ήταν ήδη εκεί. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του αναισθησιολόγοι, καρδιοχειρουργοί, αγγειοχειρουργοί, παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε.
Εγώ, φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι.
Ο Σπύρου είχε μαζέψει 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλεύτριες σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε, που και με ποιόν στο μικρό σωματάκι του Σταύρου.
Το χειρουργείο κράτησε 20 ώρες.
Η προσπάθεια υπεράνθρωπη από όλους.
Το παιδί έφυγε τρεις φορές και το επανέφεραν άλλες τόσες.
Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο:
ΟΧΙ ΡΕ Π@@@ΤΗ ΧΑΡΕ ! ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ !
Ήταν μια προσωπική, τελική μάχη με το Χάρο.
Ή αυτός ή εγώ.
Τον είχε απέναντί του. Τον έβριζε και τον έφτυνε κατάμουτρα.
Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα και οι φωνές του Σπύρου.
20 κολασμένες, ατέλειωτες ώρες κράτησε η μάχη.
Όπως στα Μαρμαρένια Αλώνια.
Στο τέλος ο χάρος έκανε πίσω.
Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμα και αν είχε τελειώσει το ωράριό μας.
Όλοι εκεί, δίπλα του.
Μέχρι το τέλος.
Δεν έφευγε κανένας. Περιμέναμε όλοι το γιατρό και να βγούμε όλοι μαζί… δίπλα του.”
Λέει κι άλλα η Μαρία, φίλες και φίλοι…
Η τελευταία σκηνή αυτής της ιστορίας ήταν ένα νοσοκομείο γεμάτο κόσμο και κάπου μακριά,στο βάθος ενός διαδρόμου, η εικόνα μιας μάνας γονατιστής να φιλάει τα πόδια του πολεμιστή που ταπείνωσε το Χάρο και έσωσε το παιδί της.
Αυτά, φίλες και φίλοι, σε μια Ελλάδα που έχει χάσει τον προσανατολισμό της και την ταυτότητά της.
Σε μια Ελλάδα που όλο και χάνει το συναίσθημα, χάνει τον ηρωισμό και την αυτοθυσία.
Χάνει τον ανθρωπισμό και τον συν-ανθρωπισμό που είχε κάποτε.
Αντισταθείτε γερά στο σημερινό απανθρωπισμό.
Αντισταθείτε.
Αλλιώς η ζωή δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
Β. Παπαμιχαήλ
Trending Now
