του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ
Τα παιδιά της Βραζιλίας είναι μια ταινία με του Φ. Σάφνερ με τον Γκέγκορυ Πεκ στο ρόλο του ναζιστή γιατρού-χασάπη Γιόζεφ Μένγκελε.
Ο Μέγκελε έκανε πραγματικά πειράματα κλωνοποίησης στη δεκαετία του 1940. Ήθελε να κάνει μαζική παραγωγή κλωνοποιημένων, φωτοτυπημένων, άριων υπερανθρώπων που θα εξουσιάζουν όλους τους άλλους, Και κάτι άλλες τέτοιες ανωμαλίες της ψυχής.
80 χρόνια μετά, δεν χρειαζόμαστε κανένα Μέγκελε.
Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι μια μελέτη της Βραζιλιάνικης κυβέρνησης που αναζητά τα αίτια για την υποβάθμιση του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου που δεν βγάζει πια τα ταλέντα που έβγαζε κάποτε.
Το ποδόσφαιρο για τους Βραζιλιάνους ήταν το οξυγόνο τους, η θρησκεία τους. Όλα τα παιδιά της Βραζιλίας κάποτε ξεχύνονταν στους δρόμους, στις αλάνες, στις παραλίες και στις παραγκουπόλεις για να παίξουν ποδόσφαιρο. Ήταν κομμάτι της κουλτούρας τους, κομμάτι του πολιτισμού τους.
Ήταν η μεγάλη πηγή ανάδειξης ταλέντων στο χώρο του αθλητισμού. Ήταν ! Δεν είναι!
Τώρα πια τα παιδιά, όχι μόνο στη Βραζιλία αλλά παντού στον κόσμο, προτιμούν κατά βάθος να είναι με ένα κινητό στο χέρι παρά να κοινωνικοποιηθούν μαζί με άλλα παιδιά όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού αλλά σχεδόν σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Χορός, μουσική κλπ.
Όλες αυτές οι κατ΄ εξοχήν κοινωνικές δραστηριότητες είναι πια κάτι σαν προσωρινή – βραχύβια αγγαρεία με ημερομηνία λήξης.
Πρέπει εδώ να διευκρινίσουμε κάποιες λεπτομέρειες.
Τα σημερινά παιδιά δεν στερούνται ευφυίας. Αντιθέτως. Τα σημερινά παιδιά τρέχουν νοητικά με ταχύτητες φωτός. Και εδώ έχει χαθεί η μπάλα. Από την πολλή ταχύτητα χάσαμε την ουσία.
Δηλαδή χάσαμε την ουσία του βάθους της γνώσης. Άφθονη πληροφορία αλλά επιφανειακή γνώση.
Τα νέα παιδιά χρησιμοποιούν μια γλώσσα καινούρια, διεθνή, σκληρή. Το ίδιο είναι και η σκέψη.
Τα πάντα ίδια παντού. Και στη σκέψη και στο ντύσιμο και στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά.
Και για να το θέσω στην τραγική του διάσταση:
Χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς συν-αίσθημα χωρίς συν-ανθρωπισμό.
Μια παγκόσμια, ανιαρή, μοναχική και άρρωστη ομοιομορφία παντού.
Η ψηφιακή τεχνολογία, φίλες και φίλοι, ήταν η μεγαλύτερη εξέλιξη στην ιστορία του ανθρώπου.
Η καλή της χρήση είναι ευλογία.
Η κακή της χρήση είναι καταδίκη.
Απλά η διαφορά τώρα πια είναι ότι αυτή η εξέλιξη έχει μπει σε όλα τα σπίτια, έχει πάει σε όλα τα χέρια. Και η εξάρτηση, ο εθισμός , κυρίως των νέων ανθρώπων, όλο και βαθαίνει. Ώρες ατελείωτες χαμένες σε ηλεκτρονικές δραστηριότητες που την επόμενη μέρα ούτε καν τις θυμάσαι.
Χιλιάδες άχρηστες ώρες που δεν άφησαν δεν άφησαν τίποτα.
Η ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΌΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΉ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ.
Το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι υπάρχουν γονείς που είναι πιο απερίσκεπτοι από τα παιδιά τους.
Κάποιος πρέπει να εξηγήσει και σ΄ αυτούς τους ακατάλληλους γονείς ότι υπάρχουν όρια τα οποία πρέπει να τηρούνται ευλαβικά. Αλλιώς μόνο ζημιά ενθαρρύνουν και προκαλούν τόσο στα παιδιά όσο και στο σύνολο της οικογένειας. Και κατ΄ επέκταση στο σύνολο της κοινωνίας.
Αυτοί οι γονείς κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν από το λήθαργό και θα καταλάβουν ότι σπατάλησαν και οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά τους ότι πιο αξιοποιήσιμο έχουμε στη ζωή. Το χρόνο.
Αν αυτός ο χρόνος δεν αξιοποιηθεί θετικά και δημιουργικά τότε επιμένουμε στο ίδιο μεγάλο λάθος. Στην πνευματική υποταγή.
Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός αλλά ένα είναι σίγουρο και υπέρ-απλό :
Κάθε κατάχρηση οδηγεί στην αυτοκαταστροφή,
Σ΄ αυτή την περίπτωση δεν χρειαζόμαστε κανένα Μένγκελε να παράγει Άριους που θα μας εξουσιάζουν.
Έχουμε ήδη γίνει παθητικοί δέκτες χωρίς επίγνωση του πολύ καλά κατευθυνόμενου αποπροσανατολισμού και των αναπότρεπτων συνεπειών του.
Κοιμισμένα θύματα της παγκόσμιας ψηφιακής εξουσίας.
Εθελοντικά πειραματόζωα χωρίς καμιά αντίσταση.
Όλοι στη γραμμή, αποβλακωμένοι πάνω από μια οθόνη 5-6 εκατοστών.
Δηλαδή, βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
Όσοι θέλουν ας το καταλάβουν.
Trending Now
