«Μπροστά στο Δημαρχείο.Έλεος….!»
Αυτή είναι η βιτρίνα μας μπροστά στο δημαρχείο.
Ακριβώς εκεί ξεκινάει ο βόρειος παραποτάμιος δρόμος. Τριάντα –σαράντα μέτρα απόσταση. Στη βιτρίνα του χωριού. Καμαρώστε τη φωτογραφία. Ένας δρόμος που, απ΄ όσο ξέρω, έχει κάποιες τεχνικές ελλείψεις υποδομής και χρειάζεται να ξαναμελετηθεί από την αρχή. Σε κάποια σημεία μάλιστα είναι και αδιέξοδο για λόγους που δεν γνωρίζω και τέμνεται κάθετα από μάντρες, μικροκατασκευές κλπ.
Φίλοι αναγνώστες, αν είχατε ένα τέτοιο θέαμα στην αυλή του σπιτιού σας θα το αφήνατε έτσι; Ρητορικό ερώτημα και η απάντηση αυτονόητη.
Κάποτε χρειάστηκε να κάνω μια κατασκευή και τη δουλειά ανέλαβε ένας παλιός φίλος, εξαιρετικός κατασκευαστής. Είχε στο συνεργείο του δυο βοηθούς Πακιστανικής καταγωγής. Ήταν και οι δυο εργατικοί, υπάκουοι, συνεπείς κλπ. Είχαν όμως ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν ήταν σε θέση να πάρουν την παραμικρή πρωτοβουλία. Αν για παράδειγμα μια πόρτα έκλεινε στραβά δεν ανέφεραν τίποτα στο αφεντικό. Ρώτησα το φίλο πως εξηγεί το γεγονός ότι ενώ συνεργάζονται καλά δεν μπορούν να κάνουν καμιά πρόταση. Κάθονταν παθητικά και περίμεναν να τους πει κάποιος τι να κάνουν ακόμα και σε περιπτώσεις που μια ενέργεια θεωρείται αυτονόητη και εύκολη. Η απάντησή του ήταν η εξής: Δεν είναι θέμα ευφυϊας ούτε ικανότητας, είπε. Είναι θέμα κουλτούρας. Όταν βλέπουν κάτι που για τα δικά μας αισθητικά και πρακτικά μέτρα χρειάζεται βελτίωση, για την δική τους την λογική αυτό είναι μια χαρά. Έτσι έχουν μάθει. Όλα είναι καλά. Η επιδίωξη να το κάνουν καλύτερο τους είναι άγνωστη. Ξένο, άγνωστο στοιχείο. Στη δυτική κουλτούρα η αισθητική, ποιοτική και πρακτική βελτίωση είναι κάτι το δεδομένο, κάτι το απολύτως φυσικό, λογικό και αναγκαίο.
Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια αυτό το χάλι είναι μπροστά στα μάτια αυτών που κάθονται στις καρέκλες του δήμου. Δεν το βλέπουν ; Το βλέπουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό το θέαμα είναι ντροπή για το υποτιθέμενο κεφαλοχώρι; ΟΧΙ. Φαίνεται ότι η θέση του φίλου ότι η δυτική κουλτούρα αποζητά τη βελτίωση είναι κάτι το άγνωστο για αυτούς που έχουν αναλάβει το νοικοκύρεμα του τόπου. Δεν καταλαβαίνουν ότι γινόμαστε αντικείμενο αρνητικών σχολίων και συγκρινόμαστε με το συνοικισμό των Τσιγγάνων στα δυτικά του χωριού; ΟΧΙ…. Και πολλά άλλα όχι…
Δεν θέλω να σας κουράσω, φίλοι αναγνώστες αλλά κάποιος πρέπει να τους ξυπνήσει για να σοβαρευτούν. Είναι πολύ απλό να συμμαζέψουν λιγάκι αυτό το λασπωμένο σκουπιδότοπο. Να πάρουν τα σκουπίδια και να το στρώσουν με χαλκουδέρα για να παρκάρουν δεξιά – αριστερά αυτοκίνητα κυρίως τις μέρες που παρατηρείται συνωστισμός στις τράπεζες λόγω πληρωμών συντάξεων και άλλων λογαριασμών από κατοίκους όχι μόνο των Ψαχνών αλλά και όλων των κοινοτικών διαμερισμάτων του δήμου ενώ στους κεντρικούς δρόμους επικρατεί το αδιαχώρητο. Φαίνεται ότι στο Πακιστάν και στα Ψαχνά επικρατεί η ίδια λογική και αισθητική… Είναι τόσο απλό και δεν στοιχίζει τίποτα. Αυτός είναι ο καθρέπτης μας.
Και κάτι ακόμα. Στην πλατεία Παπαναστασίου, όπως με ενημερώνουν οι κάτοικοι της γειτονιάς, δεν υπάρχουν από το Νοέμβριο φώτα τη νύχτα λες και είμαστε σε συσκότιση εν καιρώ πολέμου. Ο δήμος όμως χρεώνει δημοτικά τέλη. Θα χρεώσει και πάλι τέλη για υπηρεσίες ΠΟΥ, ΑΠΟ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΕΙ;
Κλείνω παραφράζοντας λιγάκι τα λόγια του Σταμάτη: Την αρχοντιά ή την έχεις ή δεν την έχεις. Δεν την αποκτάς καθ΄ οδόν.