Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι μια ανάρτηση στο fb πριν λίγες μέρες, φίλες και φίλοι του psaxna.gr. Μια ανάρτηση που προκάλεσε κάποια υβριστικά σχόλια. Από ανοησία μάλλον παρά από κακοήθεια…
Στη δεκαετία του 80, λοιπόν, στα χρόνια της Αθήνας, είχαμε στην παρέα το Ζεράρ από το Νανσύ της Γαλλίας. Ο Ζεράρ ήταν ομοφυλόφιλος. Ερχόταν δυο και τρεις φορές κάθε χρόνο από τη Γαλλία γιατί μας θεωρούσε οικογένειά του. Εννοείται ότι όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά και τα κλειδιά δικά του.
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο πιο ευγενικό, πιο σεμνό , πιο διακριτικό και πιο καλοσυνάτο. Ο Ζεράρ ήταν το προστατευόμενο μέλος της παρέας. Δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Απλά ξέραμε ότι είχε μια σχέση στη Γαλλία. Η οικογένειά του όμως ήμασταν εμείς εδώ. Έτσι ένιωθε.
Καλή σου ώρα, φίλε Ζεράρ, εκεί ψηλά στο Νανσύ. Είσαι πάντα αδερφός μας.
Φίλες και φίλοι, στη διάρκεια σχεδόν 40 χρόνων επαφής και επικοινωνίας με νέους ανθρώπους και νέα παιδιά, έτυχε μερικές φορές να συνεργαστώ με μαθητές – αγόρια και κορίτσια – που είχαν κάποιες ιδιαιτερότητες. Δεν θα το ονόμαζα διαφορετικότητα γιατί σε τελική ανάλυση όλοι διαφορετικοί είμαστε. Ακόμα και τα δίδυμα αδέρφια έχουν διαφορές μεταξύ τους. Θα προτιμούσα τον όρο “ιδιαιτερότητα”. Μου έρχεται λίγο καλύτερα.
Η αντιμετώπιση ήταν πάντα η ίδια όπως με όλα τα παιδιά. Καμιά απολύτως διάκριση από κανένα. Είτε από συμμαθητή, είτε από συμμαθήτρια, δασκάλα κλπ. ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ.
Απόλυτος σεβασμός στην προσωπικότητα του καθενός.
Όχι επειδή αυτό ήταν κανόνας του φροντιστηρίου. Δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει κανόνας.
Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι τώρα πια στην εποχή μας η “διαφορετικότητα” είναι κάτι το αποδεκτό, κάτι το αδιάφορο και κάτι για το οποίο κανένας δεν θα δώσει λογαριασμό σε κανένα. Και κανένας δεν δίνει και σημασία τώρα πια. Κανένας δεν ασχολείται.
Και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπός που να μην έχει αντιμετωπίσει στον κοινωνικό ή επαγγελματικό του περίγυρο παρόμοιες περιπτώσεις.
Θα σας δώσω, όμως, και ένα διαφορετικό παράδειγμα γιατί έχω κατηγορηθεί ως συντηρητικός, αναχρονιστικός, απαράδεκτος κλπ.
Θα γυρίσω πάλι στη δεκαετία του 80 επειδή υπάρχει μια χρονική διαφορά στο φάσμα των κοινωνικών τάσεων ανάμεσα στην πρωτεύουσα και την επαρχία. Η πρωτεύουσα προηγείται και η επαρχία ακολουθεί. Συνήθως έτσι γίνεται παντού. Ό,τι γίνεται στο εξωτερικό έρχεται και σε μας αργότερα. Ό,τι γίνεται στην Αθήνα φτάνει εδώ με κάποια χρονοκαθυστέρηση.
Ήμασταν λοιπόν μια μεγάλη παρέα στο Αγκίστρι, το νησάκι απέναντι από την Αίγινα. Μερικοί από την παρέα αποφάσισαν να κάνουν γυμνισμό και μερικοί άλλοι αρνηθήκαμε και πήγαμε για καφέ.
Στη συνέχεια, στο τραπέζι το μεσημέρι δεχτήκαμε επίθεση και περισσότερο απ΄ όλους ο γράφων.
“Βαγγέλη, είσαι συντηρητικός και έχεις κόμπλεξ με το σώμα σου. Μας έχουν μάθει να κρύβουμε το σώμα μας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε” και κάτι παρόμοιες, απερίσκεπτες παρατηρήσεις.
Αυτά ήταν τα λόγια μιας προοδευτικής συναδέλφου της Νομικής από τη Βόρεια Ελλάδα.
“Ωραία”, απάντησα κι εγώ ο παλαιομοδίτικος, ο έτσι , ο αλλιώς κλπ. “Τώρα που θα πας στο πατρικό σου για διακοπές θα πάρεις όλη την οικογένειά σου, μάνα, πατέρα, αδέρφια, ανίψια, παππού, γιαγιά και θα τους πεις ότι δεν πρέπει να είμαστε κομπλεξικοί με το σώμα μας και ότι δεν είναι τίποτα κακό να είμαστε γυμνοί παρουσία άλλων κλπ. Κατόπιν θα τους προτείνεις να κυκλοφοράτε όλοι γυμνοί μέσα στο σπίτι γιατί δεν είναι τίποτα κακό. Κάνει και ζέστη το καλοκαίρι και θα νιώθουν όλοι καλύτερα. Πιάστε και το χορό και πανηγυρίστε ξεβράκωτοι”.
Τέλος πάντων μας έπιασαν όλους τα γέλια και το θέμα έληξε εκεί.
Που κολλάει το τελευταίο παράδειγμα;
Στο ότι σε όλα τα πράγματα υπάρχουν και ΟΡΙΑ. Και όρια σημαίνει όχι μόνο να απαιτείς το σεβασμό του άλλου όσον αφορά τις ιδιαιτερότητές και τις επιθυμίες σου αλλά και να δείχνεις σεβασμό στις θέσεις του άλλου.
Όρος απαράβατος σε όλες τις πτυχές της ζωής και της δημοκρατίας.
Αλλιώς πάμε σε μια προκλητικότητα με διάθεση πολεμικής αντιπαράθεσης.
Ομοφυλόφιλοι ήταν ο Καβάφης, ο Χατζηδάκης, ο Γκαίτε, ο φίλος ο Ζεράρ που αναφέραμε πιο πάνω και εκατομμύρια άλλοι άντρες και γυναίκες που δεν εξέθεσαν ποτέ τον εαυτό τους ούτε έχασαν τον αυτοσεβασμό τους. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν πιο στρέιτ από τους στρέιτ. Δεν διατυμπάνισαν ποτέ τις ιδιαιτερότητές τους δημόσια και έχουν την αμέριστη αποδοχή όλων. ΟΛΩΝ! Και στην Ελλάδα και παντού.
Αυτή την εποχή, φίλες και φίλοι, η διαφορετικότητα έχει κερδίσει τη φάση της αποδοχής σεό λους τους τομείς του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου.
Έχει ξεπεράσει όμως και αρκετά όρια και έχει γίνει προκλητική , επιθετική.
Τόσο προκλητική και επιθετική που έχει κηρύξει έναν κοινωνικό πόλεμο εναντίον της άλλης πλευράς, της συμβατικής, της πλευράς του συνηθισμένου, κοινότυπου και καθιερωμένου ρεύματος.
Σ΄ αυτή την περίπτωση είναι φυσικό να δεχτεί και τις ανάλογες αντιδράσεις.
Χαρακτηριστικά αυτής της προκλητικής επιθετικότητας είναι οι εκδηλώσεις pride σε όλο τον κόσμο,η διαστρέβλωση του θεσμού του γάμου, η εγκληματική τεκνοθεσία ανήλικων παιδιών καθώς και η ασύστολη προπαγάνδα στα κανάλια και σε όλα τα ΜΜΕ με τη συναίνεση του επίσημου κράτους που υποθάλπει ενέργειες και εκδηλώσεις νομικά και ηθικά μη αποδεκτές από τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου.
Για αυτήν την μεθοδευμένη και συστηματική πρακτική θα μιλήσουμε στα επόμενα άρθρα.
Αυτά προς το παρόν. Συγγνώμη αν σας κούρασα. Έχουμε και συνέχεια.
Ραντεβού.
Β. Παπαμιχαήλ
ΥΓ. Όσοι έχουν αντιρρήσεις παρακαλούνται να έχουν διαβάσει καλά το άρθρο πριν κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο. Αν δεν μπορούν να διαβάσουν πάνω από πέντε γραμμές να μην σχολιάζουν.
