«Η επίθεση του Πακιστανού και ο νόμος του Λυντς»
Οι σοφοί Ιάπωνες λένε: Όταν κάτι συμβεί δυο φορές, θα ξανασυμβεί.
Όταν κάτι συμβαίνει μια φορά μπορεί να είναι τυχαίο, συγκυριακό κλπ. Στη δεύτερη φορά ισχύει ο αποδεδειγμένος λόγος των Ιαπώνων. Υπάρχει κάτι που προκαλεί το κακό και σε μια ανύποπτη στιγμή θα ξαναχτυπήσει.
Δεν είναι η πρώτη φορά, φίλοι αναγνώστες, που αλλοδαπός , και συγκεκριμένα Πακιστανός, επιτίθεται σε ανήλικο άτομο στον τόπο μας. Είχε ξανασυμβεί μέρα – μεσημέρι σε τυροπιτάδικο στην κεντρική πλατεία πριν 3-4 χρόνια. Νεαρό κορίτσι δέχθηκε γρονθοκόπημα εντελώς ξαφνικά και πισώπλατα χωρίς κανένα απολύτως λόγο από έναν Πακιστανό που προφανώς ήταν τύφλα στο μεθύσι. Πολλοί συντοπίτες θα το θυμούνται.
Ο τρόπος ζωής των συγκεκριμένων αλλοδαπών Πακιστανικής καταγωγής ήταν και είναι διαφορετικός λόγω θρησκείας και άρνησης ή αδυναμίας ένταξης στην υπόλοιπη κοινωνία. Αυτή η εκούσια απομόνωση και η στέρηση κοινωνικών επαφών και σχέσεων είναι που προκαλεί αυτού του είδους τις εκρήξεις που όταν συνδυάζονται με αλκοόλ ή άλλες ουσίες βγαίνουν σαν επιθετικότητα εναντίον, κυρίως, αδύναμων ατόμων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Η θέση αυτή δεν περιέχει κανένα ρατσιστικό υπονοούμενο γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των αλλοδαπών που εργάζονται στα μέρη μας δεν δημιουργεί προβλήματα. Η στατιστική όμως και η πρακτική αυτό δείχνουν. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί τους έχουν μια εμπειρία.
Όλοι θυμούνται την περίπτωση με τη 17χρονη Μυρτώ στην Πάρο που τώρα πια κατάντησε να μεταφέρεται από τη μητέρα της σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από επίθεση Πακιστανού. Δείτε στο διαδίκτυο μέρος της κατάθεσης του δράστη για να διαπιστώσετε τη σχιζοφρενική μανία με την οποία κτυπούσε το κοριτσάκι στο κεφάλι με μια πέτρα πέντε κιλών αφού προηγουμένως το είχε βιάσει. Κάτι ακόμα χειρότερο συνέβη πριν λίγες εβδομάδες στη Γερμανία με μια νεαρή γιατρίνα που πήγαινε εθελοντικά και πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε στρατόπεδο προσφύγων. Την βίασαν και την σκότωσαν ενώ επέστρεφε στο σπίτι της με το ποδήλατο.
Θα πω κάτι, φίλοι αναγνώστες, που ίσως σοκάρει. Αν αυτό το περιστατικό είχε συμβεί στην Αμερική πριν κάποιες δεκαετίες, θα ίσχυε ο νόμος του Λυντς (λυντσάρισμα). Πρακτικά αυτό σήμαινε ταχύτατη αυτοδικία εκ μέρους πολιτών που συνήθως ήταν κρέμασμα.
- Δηλαδή, Παπαμιχαήλ, είσαι υπέρ του λυντσαρίσματος;
- Υπέρ του λυντσαρίσματος, όχι. Με σιγουριά τολμώ να πω ότι είμαι υπέρ της θανατικής ποινής. Ας μη βιαστούν μερικοί να βγάλουν συμπεράσματα γιατί το θέμα είναι βαθιά -πολύ βαθιά- νομικό και δεν επιδέχεται σαχλές φιλολογίες. Ναι, επαναλαμβάνω, σε μερικές περιπτώσεις απόλυτα αποδεδειγμένες, όπως στην περίπτωση του βιαστή και παιδοκτόνου Δουρή παλιότερα, είμαι υπέρ. Αν δεν ήμουνα υπέρ τότε θα ήταν σαν να υποστήριζα τους νόμους των κατσαπλιάδων υπουργών που επιτρέπουν στους καταδικασθέντες για φόνο να βγαίνουν με άδειες για να ξανακάνουν βιασμούς και φόνους όπως έγινε στην περίπτωση ενός γιατρού πριν λίγες μέρες στην Αθήνα. Στη δική μας περίπτωση τα πράγματα, ευτυχώς δεν έφτασαν εκεί. Έγινε αντιληπτό από παρευρισκόμενους και γλυτώσαμε τα χειρότερα. Αν δεν γινόταν αντιληπτό;…
Κι ερωτώ ειλικρινά όλους τους αναγνώστες: Αν ήσασταν γονείς της Μυρτώς και βλέπατε αυτό που έγινε στο ίδιο σας το παιδί, θα τον λυντσάρατε; Ναι ή όχι; Αναλογιστείτε το και απαντήστε στον εαυτό σας.
Φίλοι αναγνώστες, ήμουν από τους πρώτους όταν πριν από ένα χρόνο περίπου μαζί με το Σταμάτη και την Έφη Αρβανίτη γεμίσαμε δυο αυτοκίνητα από προσφορές απλών ανθρώπων και τα πήγαμε στα προσφυγόπουλα. Συγκινητικές προσφορές από νεαρούς γονείς με μικρά παιδιά που κατάλαβαν τι σημαίνει πόνος και έδωσαν ότι έδωσαν από την ψυχή τους. Αυτοί οι ίδιοι γονείς τώρα θα αναρωτιούνται αν το παιδί τους μπορεί να κυκλοφορεί με ασφάλεια στο δρόμο και δεν κινδυνεύει από αυτούς που έχουν ευεργετηθεί. Μιλάμε για μια σκληρή πραγματικότητα και όχι φλυαρίες. Μιλάμε για καταστάσεις που μπορεί ανά πάσα στιγμή να χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα.
Στο δια ταύτα.
Καλώ τη δημοτική αρχή να πάρει πρωτοβουλίες. Να καλέσει εκπροσώπους αυτών των μειονοτικών ομάδων και αν δεν υπάρχουν να τους φτιάξει υποχρεωτικά συλλόγους και να γίνουν όλοι μέλη. Όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Μέσω των συλλόγων να τους γίνουν συστάσεις και όταν κάποιος από αυτούς έχει την τάση να ξεφεύγει από τα πλαίσια της νόμιμης συμπεριφοράς να βρουν οι ίδιοι έναν τρόπο να τον επαναφέρουν στη λογική και αν δεν συμμορφώνεται να τον παίρνουν σηκωτό και να τον στέλνουν από εκεί που ήρθε για να προλάβουν τα χειρότερα. Οι υπόλοιποι δεν φταίνε σε τίποτα και κυρίως δεν φταίνε οι ντόπιοι πολίτες και τα παιδιά για την αρρώστια που έχουν μερικοί στο κεφάλι τους. Ας φτιάξουν αυτοί οι ίδιοι έναν αυστηρότατο κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς και να επιβλέπουν οι ίδιοι την τήρησή του. Αν δεν το κάνουν, τότε, θέλοντας και μη, θα δικαιώσουμε όλοι μαζί τη Χρυσή Αυγή.
Δεν είναι καθόλου αμελητέο το θέμα γιατί αν το κακό επαναληφθεί τότε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις ενός τυφλωμένου από την οργή γονιού που στο τέλος θα έχει απόλυτο δίκιο, ό,τι κι αν κάνει.
Κλείνω έχοντας πλήρη επίγνωση για το πώς θα αντιδράσουν οι τοπικές αρχές στην πρόταση που γίνεται μέσα από τη μικρή αυτή αρθρογραφία. Θα είναι η ίδια όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Δηλαδή μηδέν.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής. Ήθελα όμως σαν γονιός να εκφράσω την αγανάκτησή μου. Θα το στείλω στο Σταμάτη έτσι όπως είναι να το δημοσιεύσει χωρίς καμιά αλλαγή. Αν κάνω κάτι λάθος συγχωρέστε με και διορθώστε με.