Από τον άνθρωπο στο ζώο
Ζούμε στη χώρα που πρώτη πέρασε από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό. Ζούμε στη χώρα της σκέψης και της αρετής. Ζούμε στη χώρα που έκανε την ανθρωπιά άξονα του τρόπου ζωής.
Ζούμε στη χώρα που οι Σπαρτιάτες θυσιάστηκαν ο ένας για τον άλλο σε ένα αιώνιο σύμβολο αυταπάρνησης για το συνάνθρωπο και το συμπολεμιστή. Ζούμε στη χώρα όπου ο Κλέοβις και ο Βίτων μετέφεραν τη μάνα τους σέρνοντας την άμαξα με τα χέρια στο ιερό και πέθαναν γι αυτό το σκοπό. Ζούμε στη χώρα που έδειξε στην οικουμένη ότι η μεγαλύτερη αξία βρίσκεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.
Τώρα πια ζούμε στη χώρα της παγερής αδιαφορίας. Ζούμε στη χώρα της ενστικτώδους επιβίωσης. Ζούμε στη χώρα της απαξίωσης και του απ-ανθρωπισμού. Ζούμε στη χώρα της αποκτήνωσης.
Το περιστατικό στο Κερατσίνι είναι η απόληξη μιας κατηφορικής πορείας από την αξιοπρέπεια και την περηφάνια στη ντροπή και στη ξεφτίλα. Η Ελληνική κοινωνία δεν είναι πια αυτή που ήταν. Σε άλλες εποχές όσοι βρίσκονταν στο χώρο της αποθήκης του εγκλήματος στο Κερατσίνι θα παράταγαν την εργασία τους και θα έπαιρναν το κοριτσάκι στα χέρια να το πάνε στο νοσοκομείο. Και αν έβρισκαν κάποιο ταξί, ο ταξιτζής δεν θα του ζήταγε λεφτά. Κι αν δεν έβρισκαν ταξί θα πήγαινε το παιδί ο ίδιος ο εργοδότης με το αυτοκίνητό του. Και οι γιατροί θα έδιναν αμέσως προτεραιότητα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τώρα το κλώτσησαν να δουν αν ζει και το εγκατέλειψαν εκεί παγωμένο για να μην “μπλέξουν”.
Ποιος φταίει για την κατάντια αυτής της κοινωνίας;
Δεν ξέρω τι έχουν να δουν ακόμα τα μάτια μας αλλά τα πράγματα δείχνουν ότι βαδίζουμε σε μια ηθική αποσύνθεση που δεν έχει τελειωμό.
Ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί πίσω από χαρακτηριστικό σημάδι παρακμής; Ποιοι είναι αυτοί που έδειξαν το δρόμο σε τέτοιες συμπεριφορές;
Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Πρώτοι διδάξαντες είναι οι τοποθετημένοι υπηρέτες – ανάξιοι ηγέτες της χώρας – οι οποίοι με τις πράξεις τους διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό συνοχής της κοινωνίας που όσα στραβά κι αν είχε κάποτε, κράταγε στο τέλος τον ανθρωπισμό της.
Άχρηστοι, ανίκανοι, δωσίλογοι πρόεδροι, πρωθυπουργοί και όλο το κακό συναπάντημα που τους ακολουθεί έμαθαν έναν περήφανο λαό να κλωτσάει ένα νεκρό παιδάκι σαν ένα χαρτοκιβώτιο, όπως έδωσαν κι αυτοί το παράδειγμα πουλώντας την ψυχή τους στον πλειοδότη για το προσωπικό και τόσο εφήμερο συμφέρον της άθλιας ύπαρξής τους. Έναν λαό που δεν τολμάει πια να σηκώσει φωνή από φόβο μήπως βρεθεί στο δρόμο χωρίς δουλειά. Έναν λαό που αποτελείται από ανθρώπους που έχουν την ψυχρότητα του κτήνους για την αυτοσυντήρησή του. Έναν λαό που βλέπει τον συνάνθρωπο να πεθαίνει και δεν δίνει καμιά σημασία.
Είμαστε όλοι καθ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση.
Εύχομαι η ζωή και η θεία δίκη να τους τιμωρήσει όπως τους αξίζει.
Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα.
Β. Παπαμιχαήλ.