Τι σημαίνει να είσαι Δάσκαλος
Στη σημερινή συγκυρία, φίλες και φίλοι του Psaxna.gr, το πιο ωραίο επάγγελμα του κόσμου γίνεται το πιο δύσκολο…
Όπως είπαμε στην προηγούμενη αρθρογραφία, τα παιδιά έχουν μόλις βγει από ένα πρωτοφανές πείραμα απομόνωσης και αποξένωσης. Δεν ξέρει κανένας αν τελείωσε και αν επαναληφθεί. Ο μαθητής – και ο άνθρωπος, γενικότερα – δεν είναι φτιαγμένος για ηλεκτρονική επικοινωνία αλλά για ανθρώπινη. Η ηλεκτρονική επικοινωνία και όλα τα συναφή είναι ένα απαραίτητο αλλά επαγγελματικό μέσο και εργαλείο. Δεν μπορεί όμως να υποκαταστήσει την ανθρώπινη ανάγκη για την συνύπαρξη, συμβίωση και συνεργασία με τον συνάνθρωπο.
Μερικοί ίσως διαφωνούν αλλά στο βάθος όλης αυτής της μεθοδολογίας υπάρχει μια βιομηχανοποίηση της εκπαίδευσης και – δυστυχώς – της παιδείας. Της εθνικής, της τοπικής, της προσωπικής παιδείας. Χάνονται οι τοπικοί πολιτισμοί, πεθαίνουν οι παραδόσεις, ξεθωριάζουν τα ήθη και τα έθιμα. Μια απέραντη, ανιαρή και άχρωμη ομοιομορφία σκέψης και συμπεριφοράς.
Όλοι στο ίδιο λούκι χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς αντίσταση.
Μπροστά σ΄αυτή την ισοπέδωση ο ρόλος του δάσκαλου είναι ακόμα πιο δύσκολος.
Τα νέα παιδιά δεν στερούνται ευφυίας. Το μυαλό τους τρέχει με ταχύτητες ασύλληπτες για την δική μου γενιά. Μια και δυο κλάσεις παραπάνω. Εκείνο που πρέπει να προσεχτεί είναι και η εξέλιξη, η ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Κάθε παιδί είναι ένα ξεχωριστό άτομο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Κι εδώ είναι το λειτούργημα του δάσκαλου. Να βρει αυτά τα στοιχεία που κάνουν ένα μαθητή ικανό και να τα βγάλει στην επιφάνεια. Όχι να επιβάλει τη σκέψη του και να μεταδώσει στείρες, μηχανικές γνώσεις του παπαγάλου. Από εκεί και πέρα τα παιδιά θα βρουν το δρόμο τους αποκτώντας δυνατή κριτική σκέψη.
Αυτό που έγινε στην παιδεία είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το βλέπουμε στις αντιδράσεις των παιδιών και στην αρνητική τους στάση.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα τόσο τρανό αλλά και τόσο απλό.
Στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης – και όχι μόνο – το μάθημα γίνεται με απόλυτη ανθρωποεπιστημονική προσέγγιση. Κάθε πρωί ο καθηγητής συγκεντρώνει τους φοιτητές του γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο quadrangle και τους αναθέτει μια εργασία. Πχ το προπολεμικό κραχ στην Αμερική, τα αίτια, οι συνέπειες κλπ. Οι φοιτητές φεύγουν, ερευνούν το θέμα στις βιβλιοθήκες και στο διαδίκτυο και το μεσημέρι επιστρέφουν και συζητούν όλοι μαζί αυτά που ανακάλυψαν.
Αντιλαμβάνεστε την διάσταση του θέματος.
Συγκρίνετε αυτή τη μέθοδο με το σημερινό καραγκιοζιλίκι και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Φίλες και φίλοι, οι φοιτητές και οι μαθητές που προσέρχονται στο μάθημα δεν είναι σαν τους μεθυσμένους του μεταμεσονύκτιου κέντρου διασκεδάσεως. Όλοι καταλαβαίνουν ότι υπάρχει κίνδυνος και ότι πρέπει να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας. Και στο χώρο της παιδείας οι κανόνες ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ.
Οι μαθητές πρέπει να επιστρέψουν στα θρανία και οι δάσκαλοι να εκτελέσουν το λειτούργημά τους με άξονα τον άνθρωπο και όχι το επιβαλλόμενο σύστημα.
Μόνο έτσι έχει νόημα η παιδεία.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά του φροντιστηρίου για την υπομονή τους και τα καλά τους αποτελέσματα που παρά τις αντίξοες συνθήκες έδωσαν στους γονείς τους χαρά και παρηγοριά. Συνολικά 24 μαθητές τα κατάφεραν στα επίπεδα Β2 – Γ2 (χοντρικά lower – proficiency) ξεπερνώντας ακόμα και τον εαυτό τους.
Εύχομαι σε όλους καλή σχολική χρονιά.
Β. Παπαμιχαήλ