«Ψαχνά χειμώνας 2018…»
Καπνίλα παντού .Παγωμένα τα χέρια των παιδιών, παγωμένες και οι καρδιές των μεγάλων. «Όπου η καρδιά είναι κρύα, κρύος αέρας φυσάει», έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ..
Αυτή είναι η εικόνα της πόλης όταν πιάνει να πέσει ο ήλιος . Εικόνα του 1918 μάλλον παρά του 2018. Εκεί που μύριζαν τα γουρούνια και οι κοπριές τώρα προστέθηκε και η καπνιά ολοκληρώνοντας την τοιχογραφία του χώρου που θυμίζει ψυχοπλακωτική σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου. Αυτή ήταν και η μόνη άμυνα των κατοίκων στον παραλογισμό του κράτους και την ανυπαρξία αρχών.
Σημάδια παρακμής και εγκατάλειψης σε μια χώρα που για να τιμωρήσει αυτούς που δεν φταίνε τους χρεώνει το πετρέλαιο θέρμανσης σε τριπλάσια τιμή από ότι το αγοράζει και σε πενταπλάσια τιμή αυτό που χρειάζεσαι για να πας στη δουλειά σου.
Όσοι πέρασαν από την κεντρική πολιτική σκηνή τα τελευταία 30 χρόνια χρειάζονται παραδειγματική τιμωρία και δήμευση όλων των περιουσιακών στοιχείων ως ελάχιστη ανταπόδοση για τα εγκλήματά τους. Με τους εδώ μικροπολιτικούς τι κάνουμε; Απ΄ ότι φαίνεται το κυριότερο μέλημά τους είναι να παρευρίσκονται σε κοπή πίτας. Δεν είναι κακό να πας και να χαμογελάς σε τέτοιες εκδηλώσεις αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να δώσει λίγες ελπίδες στους κατοίκους ότι κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει, κάτι ομορφαίνει κάτι σχεδιάζεται. Η κοπή πίτας δεν είναι είδηση. Δεν είναι πρόταση. Είναι μια απλή, ευκαιριακή υπενθύμιση χωρίς προοπτική. Στο προηγούμενο άρθρο είδατε τι κάνουν και τι σχεδιάζουν άλλες διοικήσεις όπως στα Τρίκαλα. Είμαστε δεκαετίες πίσω.
Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν , φίλοι αναγνώστες. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο τρανταχτά. Πάρτε για παράδειγμα τα σήματα στην οδό Δημοκρίτου.
Το πρώτο στοπ, έτσι όπως είναι, είναι σαν να μην υπάρχει. Όποιος κατεβαίνει προς Χαλκίδα έχει την αίσθηση ότι έχει προτεραιότητα όπως σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Όμως, έχει στοπ. Αυτό το στοπ με την άλλη μικρότερη πινακίδα που κανένας δεν καταλαβαίνει τι δείχνει. Όσοι είμαστε εκεί κοντά κάθε λίγο και λιγάκι ακούμε το χαρακτηριστικό τσίριγμα των φρένων και τον κρότο που ακολουθεί. Κάποτε είχε γίνει και θανατηφόρο ατύχημα σ΄αυτό το σημείο.
Λίγο πιο κάτω στον κόμβο του Δημαρχείου, στον ίδιο δρόμο, παρά το στοπ- ο θεός να το πει στοπ- δεν σταματάει κανένας. Φτιάξτε πινακίδες δυο- τρεις φορές πιο μεγάλες με την ελπίδα ότι κάποτε θα τις βλέπουν μερικοί συμπατριώτες και θα τις σεβαστούν αποκτώντας μια στοιχειώδη κυκλοφοριακή αγωγή.
Φεύγοντας από το λύκειο, εκεί που τελειώνει ο παραποτάμιος μπροστά στο πρατήριο του Νίκου, ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα. Είναι θέμα χρόνου πότε θα συμβεί ατύχημα. Δεν το εύχομαι αλλά το λέει η λογική. Ιδιαίτερα όταν έχει βρέξει ή όταν σκοτεινιάζει δεν φαίνεται τίποτα. Βάλτε μια προειδοποιητική πινακίδα. ΔΕΝ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Μικρές λεπτομέρειες αλλά κάτι τέτοια δείχνουν αντίστροφα το βαθμό αδιαφορίας και άγνοιας των αρχών τόσο σε θέματα διοίκησης όσο και σε θέματα πρόληψης ατυχημάτων.
Καλές είναι και οι πίτες και οι ανταλλαγές ευχών αλλά πιο καλές είναι κάποιες χρήσιμες πρωτοβουλίες για το καλό όλων. Είναι τόσο απλό. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό;
Ξέρουμε καλά τι τύχη θα έχουν αυτές οι προτάσεις. Ό,τι τύχη είχε και μια άλλη πρόταση πριν λίγο καιρό για ένα σημείο πολύ πιο επικίνδυνο. Εννοώ τη στροφή όπως ερχόμαστε από Χαλκίδα 200-300 μέτρα πριν το τρίγωνο για το ΤΕΙ όπου έχουν γίνει θανατηφόρα ατυχήματα. Δεν πήρε χαμπάρι ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΙΠΟΤΑ. Σαν να απευθυνόμασταν σε έναν τοίχο. Ακόμα έτσι είναι.
Δεν προτείνει κάτι κακό η στήλη, φίλες και φίλοι. Απλά τους δείχνει το δρόμο που θα έπρεπε να πάρουν για να νιώθουν και οι δημότες ότι έχουν εκπροσώπους και όχι περιφερόμενους κοιμισμένους κλητήρες της πνευματικής αδράνειας και ανεπάρκειας.
Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι γίνονται και έργα. Θα δείτε σε λίγο καιρό τι πρακτική αξία θα έχουν τα «μεγάλα» έργα που γίνονται και αν στο τέλος θα αξίζουν όλη αυτή την ταλαιπωρία – και όχι μόνο. Ραντεβού σε λίγες εβδομάδες..
/>