Χαμένοι στα Μεσσάπια
Χαμένοι σε μια χώρα που παραπαίει και βουλιάζει κάθε μέρα. Χαμένοι σε ένα δήμο με δυο ετερόκλητες, αταίριαστες ταυτότητες: Διρφύων-Μεσσαπίων. Χαμένοι στο χιονιά, χαμένοι στη λάσπη, χαμένοι στα «έργα υποδομής» που θυμίζουν το γεφύρι της Άρτας. Χαμένοι στους απλήρωτους λογαριασμούς που συσσωρεύονται, χαμένοι στα «ξεχασμένα» φέσια προς τους συνανθρώπους και συμπολίτες. Χαμένοι στο χώρο εργασίας, χαμένοι στο χώρο της παιδείας. Χαμένοι μέσα στο διαδίκτυο και στον ψηφιακό του παράλληλο κόσμο που έχει καταντήσει το σύγχρονο ναρκωτικό αποβλάκωσης όταν το χρησιμοποιείς σαν οξυγόνο χωρίς το οποίο δεν μπορείς να ζήσεις. Χαμένοι στο σκουπιδαριό της τηλεόρασης που κυμαίνεται μεταξύ Αρναούτογλου και Ρουβά. Χαμένοι στις ελπίδες, στις προοπτικές, στα όνειρα. Χαμένοι στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην ψυχή. Και σε λίγο ό,τι χειρότερο. Χαμένοι και …στην καρδιά. Είναι το σημείο όπου αν χάσεις και το ελάχιστο κουράγιο που έχει απομείνει, χάνεις οριστικά τη μάχη του νοήματος της πορείας μέσα στη ζωή.
Αυτή είναι η εικόνα μας, φίλοι αναγνώστες. Δεν είναι ευχάριστο ούτε γι αυτόν που το διαβάζει ούτε γι αυτόν που το γράφει. Αν όμως δεν δεις το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση τότε είναι σαν να καταδικάζεις τον εαυτό σου και την επόμενη γενιά που ακολουθεί σε ένα μαρασμό που θα κρατήσει πολλές δεκαετίες. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται είτε ανήκει στο 5% που θα βγει κερδισμένο απ΄αυτή την κατάσταση είτε εθελοτυφλεί μέσα στην προσποιητή άγνοιά του. Η τρίτη περίπτωση είναι να πλέει ανώδυνα μέσα στην μακαριότητά του.
Αυτή η στήλη δεν κάνει μικροπολιτική. Αυτή την αφήνουμε στους εκπρόσωπους του δήμου που ανταλλάσσουν χειραψίες κρατώντας τη φραπεδιά έξω από το δημαρχείο σαν να βρίσκονται έξω από το Λευκό Οίκο. Η χαρά τους είναι να βάζουν αυτοί τις υπογραφές που έβαζαν οι προηγούμενοι και τίποτα περισσότερο. Υπάρχουν δυο βασικές αρχές που είμαι σίγουρος ότι είναι άγνωστες λέξεις για τους «αρμόδιους» και τους εκλεγμένους. Η πρώτη είναι η προσβασιμότητα (Accessibility, σύμφωνα με τη διεθνή ορολογία). Τι λέω τώρα και ποιος να καταλάβει; Τέλος πάντων, συνεχίζω. Προσβασιμότητα σημαίνει να μπορεί ο κάθε πολίτης, είτε είναι από τους Καθενούς είτε από τις Άκρες, να παρουσιάσει ένα πρόβλημά του και να απαιτήσει δικαιωματικά τη λύση του. Δοκιμάστε το , συνδημότες από τους Καθενούς και τις Άκρες, και αν το αίτημά σας δεν φέρνει ψήφους θυμηθείτε με. Εύχομαι να με διαψεύσετε. Η Δεύτερη είναι η λογοδοσία (Accountability). Tι λέω πάλι; Αυτό σημαίνει ότι για ό,τι γίνεται ή δεν γίνεται, για ό,τι αποφασίζεται ή δεν αποφασίζεται από τους ‘αρμόδιους’ στο τέλος θα δοθεί πλήρης αναφορά στους πολίτες. Είναι η ώρα του απολογισμού. Είναι η ώρα της πίκρας. Η ώρα που αντιλαμβάνεται κανείς τις απερισκεψίες του. Δυστυχώς αυτό έχει γίνει πολλές φορές την τελευταία δεκαετία και συνεχίζει να επαναλαμβάνεται. Πόσες φορές έχετε βλαστημήσει, φίλοι αναγνώστες, για τις επιλογές σας αυτό το διάστημα; Πολλές; Είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας. Πάντα ευκολόπιστοι. Πάντα προδομένοι. Και δεν διορθωνόμαστε.
Μαθαίνω ότι η προηγούμενη δημοτική αρχή ψάχνεται να βρει τρόπο να διεκδικήσει πάλι τις καρέκλες του δήμου. Κι αυτό γιατί δεν βγαίνουν τα κουκιά για να χωθούν μερικοί σε κάποιο βρωμοψηφοδέλτιο των συμμοριτοκομμάτων. Ας τους δώσει κάποιος ένα μπλοκάκι ιχνογραφίας να βάζουν εκεί τις υπογραφές τους και να εκτονώνονται παίζοντας αφού τόσο πολύ το έχουν ανάγκη, διαφορετικά μόνο περισσότερο κακό θα προκαλέσουν σ΄αυτό το μαύρο τόπο. Φτάνει πια αυτή η επικράτηση και κυριαρχία της βλακείας και της κοντά στο μηδέν μετριότητας.
Ζητώ ακόμα μια φορά συγγνώμη αν δεν είμαι ευχάριστος. Ο τόπος όμως χρειάζεται πολλά ρίχτερ για να συνέλθει. Ένα μεγάλο ηλεκτροσόκ μπας και ξυπνήσουμε από το λήθαργο του επαρχιώτικου συνδρόμου που σε κάνει να μην θέλεις να ξεκολλήσεις από τη λάσπη. Η στήλη είναι ανοιχτή σε οποιονδήποτε έχει αντιρρήσεις αρκεί να το κάνει επώνυμα. Αυτές τις μέρες που θα ακολουθήσουν ο Σταμάτης έχει πολλά να σας πει. Μόνο έτσι θα είμαστε χρήσιμοι.
Σηκώστε το κεφάλι ψηλά και αλλάξτε σκέψη και πορεία, συντοπίτες. Σαν αντίσταση στην κατρακύλα και σαν κίνητρο στα παιδιά μας.
ΥΓ. Με ενημέρωσαν ότι αυτή η αρθρογραφία αντιγράφεται και παρουσιάζεται σε άλλα ιστολόγια. Το έχω διαπιστώσει αρκετές φορές. Ας το κάνουν τουλάχιστον πιο διακριτικά γιατί ξεφτιλιζόμαστε. Στο τέλος θα αναγκαστώ να δημοσιεύσω και τα δυο άρθρα – γνήσιο και αντίγραφο – και θα γελάει ο κόσμος.