«Το χαμένο όνειρο των Διρφύων-Μεσσαπίων» (του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ)
Η φωτογραφία που βλέπετε, φίλοι αναγνώστες, δεν είναι ψεύτικη. Όπου κι αν είστε αυτή τη στιγμή, κλείστε τον υπολογιστή ή το κινητό και βγείτε στο μπαλκόνι , στο δρόμο ή όπου αλλού είστε. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και κάνετε μια σύγκριση.
Τι είδατε; Ένα ετερόκλητο, απρόσωπο, απεριποίητο οικιστικό- αστικό τοπίο χαρακτηριστικό της βορειοκεντρικής Εύβοιας και θα έλεγα της κεντρικής Ελλάδας στο μεγαλύτερο μέρος της.
Το χωριουδάκι που βλέπετε ονομάζεται Hof και βρίσκεται στην Ισλανδία. Μπορείτε να μπείτε στο διαδίκτυο και να το διαπιστώσετε.
Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σ΄αυτή τη μικρή χώρα των 330 000 κατοίκων που πήραν την τύχη στα χέρια τους, κυνήγησαν τους πολιτικούς, συνέλαβαν όσους τραπεζίτες δεν πρόλαβαν να την κοπανήσουν, έστειλαν στον αγύριστο Ευρωπαίους και Αμερικανούς και ξαναβρήκαν τον εαυτό τους, τον πολιτισμό τους και την ανάπτυξή τους. ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί δεν ξημεροβραδιάζονται στα καφενεία της πλατείας λέγοντας βλακείες και κουτσομπολεύοντας το κάθε μικρό κορίτσι που περνάει.
Γιατί δεν αποβλακώνονται βλέποντας τα κοπρόσκυλα του Survivor και τις πανηλίθιες γλάστρες που τους πλαισιώνουν σε μια στημένη φαρσοξενέρα που έχει, δυστυχώς, τόση απήχηση και αποδοχή.
Γιατί δεν χαχανίζουν με τους άπλυτους, άχαρους χαβαλέδες του Ράδιο Αρβύλα που έχουν καταντήσει ευαγγέλιο της ψυχαγωγίας σε μια Ελλάδα που έχει υποστεί πνευματική καθίζηση και οικονομική καταστροφή.
Γιατί στα θέματα που έχουν ζωτική σημασία για τον τόπο τους αποφασίζουν οι ίδιοι και εμπιστεύονται ανθρώπους που δεν τους πουλάνε.
Γιατί κάθε τους ενέργεια έχει την βασική παράμετρο του σεβασμού του χώρου, του συμπολίτη, του γείτονα, της πατρίδας τους.
Γιατί θέλουν να δουν τη χώρα τους να στέκεται πολύ ψηλά στο επίπεδο εθνικού πολιτισμού και ατομικής παιδείας.
Γιατί κάθε τους επιλογή αποβλέπει στο μέλλον και στην επόμενη γενιά την οποία κατευθύνουν σε μια πορεία βασισμένη σε σταθερές αξίες προόδου και όχι σε αξίες σκυλάδικου.
Δεν ξέρω, φίλοι αναγνώστες, πόσοι από τους συνδημότες έχουν πλήρη επίγνωση της εξαθλίωσης που πρόκειται να βιώσουμε στον τόπο μας τις επόμενες δεκαετίες. Αν κρίνω από την καθημερινή πραγματικότητα και πρακτική, ελάχιστοι. Και παρά το φτύσιμο και την παράνομη αφαίμαξη που τους έχουν επιβάλλει δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα. Ούτε και θέλουν να πάρουν χαμπάρι. Αν τους προτείνεις κάτι διαφορετικό, αναβαθμισμένο θα σε περάσουν για τρελό. Όπως στον γνωστό καταυλισμό της περιοχής μας. Έτσι έχουν μάθει και αυτό μεταδίδουν και στα παιδιά τους. Νομοτελειακά βαδίζουμε σε ένα κατήφορο χωρίς τέρμα.
Ο καθρέπτης μιας κοινωνίας, φίλοι αναγνώστες, είναι αυτοί που την εκπροσωπούν. Είτε καλοί είτε κακοί, αυτοί είναι. Μια και μοναδική φορά είχε τύχει και σε εμένα να παρευρεθώ σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Πάνε πολλά χρόνια και επειδή ήμουνα νέος γλύτωσα το εγκεφαλικό. Όχι όμως και την αηδία. Το θέμα ήταν οικονομικής φύσεως και πήραν τον λόγο αρκετοί. Άκουσα ανθρώπους που έβγαζαν άναρθρες κραυγές. Άκουσα ανθρώπους που για να καταλάβεις τι προσπαθούσαν να πουν ήθελες διερμηνέα. Άκουσα ανθρώπους αμόρφωτους να εκφέρουν άποψη σε θέματα που δεν είχαν ιδέα. Άκουσα ανθρώπους να εκφράζονται όπως στο γήπεδο. Άκουσα άξεστους επαρχιώτες που νόμιζαν ότι ήταν υπουργοί. Άκουσα Ελληνικά που θα έκαναν ένα σοβαρό άνθρωπο να κάνει εμετό από απελπισία.
Πάνε πάνω από δυο δεκαετίες από αυτή την φρικιαστική εμπειρία. Η πορεία του τόπου ήταν προδιαγεγραμμένη ακριβώς όπως και η πορεία ολόκληρης της χώρας. Δεν μας φταίει κανένας όσο φταίει ο ίδιος ο εαυτός μας και οι επιλογές του.
Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα τα δημοτικοκοινοτικά πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Ποιος μπήκε στη ΔΗΚΑΔIΜΕ, ποιος βγήκε, ποιος θα αναλάβει αντιδήμαρχος για να ζηλέψει η γειτόνισσα και να σκάσει ο συμπέθερος, ποιός θα τρέξει να χαιρετήσει το Λεβέντη και να νομίζει ότι χαιρέτησε το Ναπολέοντα, ποιος θα υπογράφει σε εκείνο το χαρτί και θα καμαρώνει σαν τους παλιούς καραβανάδες ,κλπ, κλπ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΜΗΔΕΝ. Τα χωριά ερημώνουν ξεχασμένα. Οι νέοι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν προκοπή τα μαζεύουν και φεύγουν. Η παρακμή κάνει όλο και περισσότερο αισθητή την παρουσία της.
Όσον αφορά τις τελευταίες δημοτικές αποφάσεις, ο γράφων μπορεί να γίνει πολύ σκληρός. Αν δεν το κάνω είναι για χάρη του Σταμάτη που παρά τις δεκαετίες που μας χωρίζουν δείχνει πολύ μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση προσπαθώντας να διατηρήσει ισορροπίες και καλώς πράττει. Αν όμως προκληθώ επώνυμα θα το κάνω, κάτι που δεν θα συνιστούσα στα σπιθαμιαία ανθρωπάκια της μικροπολιτικής ή της μεσοπολιτικής ή της μακροπολιτικής σκηνής ή όπως θέλετε πείτε τη.
Φυσικά δεν περιμένω να ξυπνήσω ένα πρωί και να δω μπροστά μου την εικόνα του μικρού χωριού της Ισλανδίας. Το πιθανότερο είναι να δω στη θέση του ένα σκυλόμπαρο με κοπέλες διαφόρων εθνοτήτων – το όνειρο κάθε επαρχιώτη. Η εικόνα του χωριού δείχνει τι μπορεί κανείς να κάνει διαθέτοντας ελάχιστα χρήματα, σεβασμό, παιδεία, ανωτερότητα και ευγένεια της ψυχής. Ειλικρινά δεν γνωρίζω πόσοι στον τόπο μας θα ήθελαν κάτι τέτοιο.
Όλες τις αποφάσεις μας – προσωπικές ,εκπαιδευτικές, επαγγελματικές, πολιτικές – θα τις βρούμε μπροστά μας. Καλό θα ήταν να μην τρέφουμε αυταπάτες.
ΥΓ. Ζητώ συγγνώμη για τη σκληρή γλώσσα αλλά πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους αλλιώς δεν θα κάναμε τίποτα άλλο παρά μια ανώδυνη πολιτική λογοδιάρροια.