«Το προφίλ ενός ομοφυλό-πορνό-ναρκό-οροθετικό-ληστό-ψευτο-αναρχικού σύγχρονου ήρωα»
Όταν μια κοινωνία έχει αποφασίσει να πάρει τον κατήφορο δεν μπορεί κανείς να την σταματήσει.
Πριν από λίγα χρόνια βγήκε με απόφαση της πολιτείας από τη φυλακή μια από τους τρεις ανθρωποκτόνους της διαβόητης συμμορίας σατανιστών λόγω καλής συμπεριφοράς, μεταμέλειας κλπ, κλπ. Η συμμορία είχε θανατώσει δυο νεαρές γυναίκες για να λειτουργήσει η τελετή στην επικοινωνία με κάποιον σατανά που παραδόξως δεν παραστάθηκε να τους βοηθήσει στη δίκη. Βγαίνοντας από τη φυλακή η εν λόγω ανθρωποκτόνος έγινε η κότα με τα χρυσά αυγά της σύγχρονης Ελληνικής δημοσιογραφίας . Οι περισσότεροι διεστραμμένοι καναλάρχες και μεγαλοεκδότες την ακολουθούσαν κατά πόδας όπου πήγαινε κι όπου στεκόταν σαν να ήταν κάποιο τοπ μόντελ ή κάποια σταρ του Χόλιγουντ. Που πήγε , με ποιόν , τι αγόρασε, πως ήταν ντυμένη. Σπρώχνονταν οι ρεπόρτερ της φτηνής διαφθοράς ποιός θα την πρωτοφωτογραφήσει. Λίγες συνοικίες πιο πέρα κάποιες ξεχασμένες, χαροκαμένες οικογένειες άναβαν ακόμα το καντήλι των θυμάτων.
Έτσι είναι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Σαν μια Ρωμαϊκή αρένα που διψάει για θέαμα κι ας είναι και αίμα ή δυστυχία συνανθρώπων. Θα τολμούσα να προσθέσω ότι στον 21ο αιώνα ο μαζάνθρωπος τείνει προς μια εξ ίσου μαζική, διαστροφική ανωμαλία.
Μπαίνω στο κυρίως θέμα.
Κλαίει, οδύρεται και διαδηλώνει ο κόσμος των ομοφυλόφιλων, των εκπορνευόμενων, των ναρκομανών, των οροθετικών, των άεργων, των επίδοξων ληστών, των ψευτοαναρχικών, των εχθρών της Μακεδονίας και των κάθε μορφής πολιτικών σκουπιδιών. Μαζέψτε όλα αυτά και θα φτιάξετε το πορτραίτο του σύγχρονου Έλληνα ήρωα. Η κάθε μια από αυτές τις ιδιότητες ξεχωριστά μπορεί υπό προϋποθέσεις να έχει κάποια φυσιολογική εξήγηση. Το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος ή άεργος δεν είναι από μόνο του κάτι κακό όταν δεν ενοχλεί και δεν προκαλεί. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα. Το να είναι φορέας του AIDS μπορεί να μην οφείλεται σε υπαιτιότητά του (μεταγγίσεις, εκ γενετής κλπ). Αλλά το εν λόγω πολυσύνθετο φαινόμενο του συγκερασμού όλων αυτών των ιδιοτήτων είναι τρομερά δύσκολο να αποδοθεί στην τύχη. Η λογική και η ειδησεογραφία λέει ότι είναι συνειδητή επιλογή που έχει ένα πολύ μεγάλο fanclub. Μια δυνητικά επιτυχημένη συνταγή με πολλούς υποστηρικτές. Ακούσιους κι εκούσιους. Ίσως να είναι και περισσότεροι απ΄ότι φαίνεται.
Η Συριζαϊκή πολιτεία είναι δίπλα τους. Έχει μέντορες δυνατούς. Σαν τον ξεμωραμένο Μπουτάρη που υπερηφανεύεται πως τα έχει κάνει “όλα” και αρνείται – ο προδότης – να δηλώσει ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Σαν τον τυχοδιώκτη Ζουράρη (Ζουράρι) που έχει δηλώσει ότι η πιο ευτυχισμένη του στιγμή ήταν όταν σε μια φρικιαστικά αηδιαστική παρέλαση gay pride ένας μαύρος (sic) 2 (!) μέτρα τον σήκωσε στα χέρια του και τον φιλούσε με πάθος σε όλη τη διαδρομή. Σαν τη Γεροβασίλη που κόπτεται να ρίξει άπλετο φως στην περίπτωση γιατί υπάρχει πιθανότητα το θύμα, όντας σε κατάσταση αμόκ από τα ναρκωτικά, που είχε πάρει με τη χούφτα, να μπήκε μέσα στο κατάστημα με στιλέτα και σπασμένα γυαλιά μόνο και μόνο για να γλυτώσει από κάποια φαντάσματα που τον κυνηγούσαν ή, ίσως, για να προσευχηθεί.
Όπως και να είναι, ο θεός ας συγχωρέσει (κυριολεκτικά) το παλικάρι. Όσο για τον φερόμενο ως δράστη, αν ζούσαμε σε μια κοινωνία που σέβεται και θέλει να προφυλάξει τον εαυτό της, θα έπρεπε να περάσει μια σύντομη, τυπική νομική διαδικασία, να κλείσει ο φάκελλος και να πάει σπίτι του. Αυτό που έγινε έξω από το μαγαζί από άλλους ήταν μια ψυχολογικά ανεξέλεγκτη αντίδραση. Όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ποινικού δικαίου ξέρουν ότι η συγκεκριμένη περίπτωση είναι νομικά απλούστατη. Όσοι δεν έχουν, μπορούν να σκεφτούν και να πουν ό,τι ανοησία θέλουν.
Το σημερινό άρθρο δεν αποτελεί βλασφημία εναντίον κανενός. Ο αποθανών δεδικαίωται αλλά ο βίος και η πολιτεία του δεν ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Ό,τι έγινε το προκάλεσε αυτός ο ίδιος. Ας μη βιαστούν οι ιντερνετικοί αδαείς να γράψουν βλακώδεις αφορισμούς. Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να σιωπήσουμε μπροστά στη μνήμη του Χίτλερ, του Στάλιν, του Εφιάλτη, του Τζακ του Αντεροβγάλτη, του Πήλιου Γούση, του Μάνσον, του Δουρή κλπ. Υπάρχουν χιλιάδες άλλα αθώα θύματα και αφανείς ήρωες που θυσιάστηκαν για τους συνανθρώπους τους που πρέπει να σεβαστούμε και να μνημονεύουμε. Η υποκρισία δεν έχει καμιά θέση σ΄αυτή την αρθρογραφία και όποιος ισχυρίζεται ότι στη θέση του δράστη δεν θα αμυνόταν με οποιονδήποτε τρόπο μέσα στον ιδιωτικό του χώρο είναι ψεύτης.
Σκληρά λόγια αλλά, πιστεύω, αληθινά. Αλίμονο στον απλό, τίμιο, άνθρωπο. Τον βιοπαλαιστή, τον οικογενειάρχη, τον αξιοπρεπή που αγαπάει την πατρίδα και την ιστορία του, που αγωνίζεται και μοχθεί να πληρώνει τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις του. Δεν είναι αυτός ο ήρωας που αποζητά η ηθογραφία των ημερών μας. Αυτός είναι το μεγάλο θύμα της κοινωνικής, πολιτικής και ατομικής εκπόρνευσης που ζούμε. Πρότυπο και είδωλο είναι αυτός που συνδυάζει όσα περισσότερα στοιχεία μπορεί από το σύνδρομο της επικεφαλίδας του άρθρου. Το δηλώνει πολύ περήφανα και συναισθηματικά ο πρωτοπόρος του είδους, ο υπερασπιστής πρόεδρος και εκπρόσωπος του κινήματός τους, Βαλλιανάτος, εκφράζοντας λατρεία και θαυμασμό στον εκλιπόντα. Και τον ακολουθούν πολλοί, πάρα πολλοί που ορκίζονται εκδίκηση σ΄αυτούς που επιτέθηκαν σε έναν δικό τους που πήγε να κάνει μια ληστεία για να αντιμετωπίσει τα προς το -παρασιτικό- ζην του.
Επαναλαμβάνω την πρώτη φράση του κειμένου. Όταν μια κοινωνία έχει αποφασίσει να κατρακυλήσει στο βούρκο δεν μπορείς και δεν το θέλει και η ίδια να την συγκρατήσεις. Όποιος το αποτολμήσει κινδυνεύει να το πληρώσει πολύ ακριβά και να υποστεί τις συνέπειες. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προστατέψει τον εαυτό του και την οικογένειά του μέσα στα στενά όρια του σπιτιού του.