«Τα παιδιά του Δημαρχείου και το skateboard: Μια παράκληση με πολλούς αποδέκτες….»
Έχουμε πολλές φορές τονίσει ότι εδώ στο psaxna.gr γινόμαστε αποδέκτες αιτημάτων και παρακλήσεων από πολλούς συνδημότες όλων των ηλικιών. Η παλιά παροιμία “τα παράπονα στο δήμαρχο” έχει πια άλλους αποδέκτες με την ελπίδα ότι έτσι τουλάχιστον η φωνή τους θα ακουστεί έστω και από έναν ιστότοπο. Φαίνεται επίσης ότι ο κατασκευαστής του κτιρίου του δημαρχείου έχει χρησιμοποιήσει πολύ καλά μονωτικά υλικά με αποτέλεσμα ό,τι κουβεντιάζεται απ΄ έξω δεν ακούγεται μέσα και αντιστρόφως…..
Η τελευταία παράκληση μας ήρθε από κάποια παιδιά του skateboard που δεν έχουν μια μικρή πίστα για να κάνουν το χόμπι τους. Ένα άθλημα της πόλης, ζωηρό, κεφάτο, που έφτασε και σε μας. Μπορεί κανείς να τα δει και να τα χαζέψει κάθε βράδυ έξω από το δημαρχείο να συγκεντρώνονται και να κάνουν δεξιοτεχνικά τα ακροβατικά τους στη ράμπα του κτιρίου. Όπως μπορούν και όσο μπορούν, όπως κάνουν όλα τα παιδιά στις μεγάλες πόλεις που αδυνατούν να μετακινηθούν μακριά από το σπίτι τους.
Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που χάρισε ο θεός στον κόσμο, φίλες και φίλοι, είναι οι παιδικές φωνές της χαράς, της ζωντάνιας, της ανεμελιάς. Της ίδιας της ζωής. Στην αυλή του σχολείου, στην εκδρομή, στην πλατεία, στο στενό δρομάκι, στην παιδική χαρά, παντού όπου η ζωή δείχνει το παιδικό της πρόσωπο. Έτσι τα παιδιά του skateboard έκαναν στέκι τους αυτό το χώρο έξω από το δημαρχείο απ΄όπου πολλές φορές τους έχει ζητηθεί να φύγουν γιατί …ενοχλούν!
Ποιούς ενοχλούν; Αυτούς που υποτίθεται ότι συσκέπτονται τα βράδια και που στην ουσία δεν χρειάζεται να είναι εκεί. Αν ήταν έστω και στο ελάχιστο χρήσιμοι θα το είχαμε διαπιστώσει όλοι τα τελευταία δέκα χρόνια.
Τα παιδιά έχουν απευθυνθεί αρκετές φορές σε ανθρώπους της δημαρχίας παρακαλώντας τους να τους φτιάξουν μια πίστα. Χώρος υπάρχει δίπλα στο ποτάμι διαγώνια απέναντι από το παλιό δημαρχείο μπροστά στο γήπεδο του μπάσκετ. Εκεί ήταν κάποτε μια παιδική χαρά και τώρα πια είναι ένας εγκαταλελειμμένος σκουπιδότοπος. Το κόστος είναι πολύ μικρό. Μισό στρέμμα γης στρωμένο με λείο τσιμέντο και δυο-τρεις ράμπες όλες κι όλες. Να γίνει ο χώρος ένα όμορφο μέρος, περιποιημένο να συγκεντρώνονται τα παιδιά με τις παρέες τους γιατί εκτός από την πλατεία δεν έχουν που αλλού να πάνε. Ίσως έτσι να προσελκυσθούν και άλλα παιδιά από άλλες πόλεις και χωριά και να διοργανώσουν κάποιο διαγωνισμό. Ένας λόγος παραπάνω είναι γιατί εκεί θα παίζουν με ασφάλεια καθώς δεν υπάρχουν δρόμοι με αυτοκίνητα και μηχανές.
Ξέρετε τι απαντούν στα παιδιά; “Ναι …ναι …βεβαίως …τώρα σε λίγες μέρες θα το κοιτάξουμε”! Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια και τα παιδιά περιμένουν ακόμα παίρνοντας ένα πρώτο μάθημα για το πως θα τους αντιμετωπίζουν οι εκλεγμένοι αργότερα στη ζωή τους.
Και καλά οι μεγάλοι, οι ενήλικες, οι “ώριμοι” έχουν πια συνηθίσει στην κοροϊδία και στην έλλειψη σεβασμού από τις αρχές προς τους πολίτες. Τα παιδιά τι φταίνε να δέχονται τα ίδια μηνύματα τόσο νωρίς, τόσο περιφρονητικά;
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν βλέπετε πως είναι σήμερα ο χώρος και πως μπορεί να διαμορφωθεί.
Ο χώρος όπως είναι σήμερα.
Ο χώρος όπως τον ονειρεύονται τα παιδιά
Σε πολλές άλλες πόλεις όπως τα Τρίκαλα κλπ, έχουν μάθει να σέβονται τις επιθυμίες των παιδιών. Εδώ, ΤΙΠΟΤΑ. Τα παιδιά είναι το μόνο αγνό κομμάτι της κοινωνίας που έχει απομείνει. Κάθε καλοπροαίρετη και εφικτή επιθυμία τους είναι διαταγή. Όλοι εμείς οι ενήλικες πνιγήκαμε σε μια θάλασσα διαφθοράς, συμβιβασμού και δουλικής υποταγής.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνουν τι λέω εκεί στο κούφιο και πρακτικά αδρανοποιημένο δημαρχείο. Αν πάντως κάποιος ακούει ας εισηγηθεί να υλοποιηθεί η ευχή των παιδιών. Όχι με προεκλογικές βλακείες και κοροϊδίες. Με έργα. Αν πάλι μπορούν κάποιες από τις μεγάλες επιχειρήσεις του τόπου ας βοηθήσουν με κάποιες χορηγίες. Μαζί και τα παιδιά με τους γονείς τους και εθελοντική εργασία. Να γίνει το όνειρο των παιδιών πραγματικότητα. Από το δήμο έτσι κι αλλιώς οι προσδοκίες είναι ανύπαρκτες. Για χάρη των παιδιών και μόνο.
ΥΓ. Για ευνόητους λόγους δεν μπορούμε να αναφέρουμε τα ονόματα των παιδιών που το ζήτησαν.