«Στον δρόμο για την…Ανάσταση» (Άιντε να σταθώ στα πόδια μου)
Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τα τοπικά προβλήματα για λίγο.
Εβδομάδα των παθών κατά το ευαγγέλιο. Εβδομάδα της αγοραστικής φρενίτιδας κατά κόσμον, στο όνομα της συμβολικής γιορτής της ανάστασης. Ανάσταση θεολογική, κοσμική , καταναλωτική, γαστριμαργική, γιορταστική και ότι άλλο θέλετε. Το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί σε ένα ανακάτεμα που απέχει πολύ από το σεβαστό, υπαρξιακό ή μεταφυσικό νόημα μιας ανάστασης. Για να το θέσω πιο απλά: Πόσοι θα προσέλθουν σεμνά (Παπαδιαμαντικά) έχοντας προηγουμένως μετανοήσει για τα εσκεμμένα «λάθη» τους ώστε να δεχθούν και να συμμετέχουν στο θεανθρώπινο και συμβολικό αυτό γεγονός; Πόσοι θα πάνε για τον τζερτζελέ των βεγγαλικών και τον χαβαλέ της βαβούρας και της επίδειξης μόδας ή, απλούστερα, για να γεμίσουν προσποιητά τον άδειο από νόημα χρόνο τους; Κάνετε έναν υπολογισμό και βγάλτε τα ποσοστά.
Καλώς-κακώς το τελετουργικό της ανάστασης με τη σημερινή του μορφή δεν το ξεχνάει κανείς. Μένουν όμως πολλές αναστάσεις να γίνουν ακόμα. Και πάνω απ΄όλα μια ψυχική και πνευματική ανάσταση. Μια ανάσταση της ατομικής μας παιδείας και του ατομικού μας πολιτισμού που να διαπνέεται από τον συμβολισμό της θεολογικής. Μια ανάσταση που θα ταρακουνήσει από τα θεμέλια μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα στην υποκρισία, την δουλοπρέπεια και τον ατομικισμό. Ας μην το προχωρήσουμε μέρες που είναι.
Πολύ βαρύ το ”Χριστός Ανέστη” για τη σημερινή κοινωνία. Το πιστεύει; Της αξίζει;
Άιντε να σταθώ στα πόδια μου τραγουδάνε οι λεβέντες άντρες στην Κρήτη. Και σηκώνονται πάνω με μια σιωπή του τρόμου. Σφίγγουν τη γροθιά και αρχίζουν να χορεύουν τον πεντοζάλη σαν τον ταύρο που χτυπάει το πόδι βγάζοντας φωτιές της οργής από τα ρουθούνια. Σπάνε τα ποτήρια από το τράνταγμα, ραγίζουν τα πατώματα στο πολεμικό σάλπισμα της λύρας. Στέλνουν στον αγύριστο τους άθλιους επαγγελματίες του ψεύδους και ατιμώρητους, αισχρούς αυτουργούς του μεγάλου εθνικού εγκλήματος. Και συνεχίζουν το χορό στην άκρη του βράχου σαν τους αητούς με το αγριεμένο μάτι που προετοιμάζονται για να κάνουν την τελική εφόρμηση. Ανάσταση και επανάσταση μαζί. Δεν προσβλέπει στο υπερβολικό φαγοπότι της Κυριακής , ούτε στην υλιστική-εμπορική εκτόνωση, ούτε στην ικανοποίηση της ακόρεστης ματαιοδοξίας.
ΠΡΟΣΒΛΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Προσβλέπει στην ανάσταση του φιλότιμου και της αξιοπρέπειας. Προσβλέπει στην ελευθερία της πεταλούδας που χτυπιέται απεγνωσμένα στο παράθυρο. Προσβλέπει στο μέλλον του μικρού παιδιού που παίζει τη λύρα και για το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να αναστήσουμε τον ηθικά νεκρωμένο εαυτό μας δίνοντάς του ελπίδες ζωής και ανάστασης με αξίες που να αναβαθμίζουν τον άνθρωπο.
Καλή Ανάσταση σε όλους…
Β. Παπαμιχαήλ
ΥΓ. Την επόμενη εβδομάδα θα αναρτηθεί ένα άρθρο που δεν θα μας κάνει περήφανους.