Πλατύκαμπος Λάρισας:Άλλη μια σφαλιάρα στα Ψαχνά
Επειδή υπάρχουν ακόμα αμετανόητοι ανεγκέφαλοι που τα βλέπουν όλα χαρωπά, χωρίς κανένα πρόβλημα θα σας αναφέρω ακόμα ένα παράδειγμα ενός μικρού χωριού της Λάρισας για να αντιληφθείτε τα έτη φωτός που μας χωρίζουν από τους άλλους δήμους της χώρας.
Ήταν ανέκαθεν γνωστό ότι τα σκόρδα της περιοχής μας ήταν τα καλύτερα στην Ελλάδα. Για πολλούς και διαφόρους λόγους. Εξ ου και το προσωνύμιο “σκορδάδες” με το οποίο μας ήξεραν παντού. Για πολλές δεκαετίες η καλλιέργεια σκόρδου έδωσε καλά εισοδήματα σε πολλές οικογένειες του τόπου μας.
Όπως τα πάντα σ΄ αυτό τον άτυχο τόπο ήρθε η ώρα να μιλάμε ξανά για ότι είχαμε και χάσαμε.
Οι ποσότητες πια είναι πολύ μικρές λόγω κόστους και μικρών, διάσπαρτων επιφανειών καλλιέργειας με αποτέλεσμα η παραγωγή, η πώληση και η προώθηση να είναι όλο και πιο δύσκολες ακολουθώντας την κατηφορική πορεία σχεδόν όλων των επαγγελματικών δραστηριοτήτων και της οικονομίας του τόπου γενικότερα.
Έχουμε χρυσάφι και το κάνουμε στάχτη.
Σαν μια κατάρα που μας δέρνει ανελέητα χωρίς να φαίνεται κάποιο φως στο τούνελ.
Και πάμε στο θέμα.
Ο Πλατύκαμπος είναι ένα μικρό χωριό κοντά στη Λάρισα. Πριν λίγα χρόνια οι κάτοικοι, με υπόδειξη και καθοδήγηση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ, επιδόθηκαν στην καλλιέργεια σκόρδου. Πάνω από εκατό αγρότες κάθισαν στο τραπέζι, συμφώνησαν, συνεργάστηκαν και ένωσαν τις ιδιοκτησίες τους , έφτιαξαν ένα συνεταιρισμό με πολλά στρέμματα- πάνω από χίλια – και τράβηξαν μπρος. Κάποια λεβεντόπαιδα βρήκαν την Ιαπωνική εταιρεία WAΚUNAGA και τους προσκάλεσαν να συζητήσουν επιχειρηματικά. Να μην τα πολυλογούμε αυτή τη στιγμή η Ιαπωνική εταιρεία αγοράζει όλη την παραγωγή και την εξάγει μεταποιημένη σε όλες τις μεγάλες αγορές του κόσμου. Το επόμενο βήμα θα είναι η κατασκευή ενός εργοστασίου μεταποίησης στον Πλατύκαμπο το οποίο θα αυξήσει τον κύκλο εργασιών ακόμη περισσότερο στο ήδη επιτυχημένο εγχείρημα των ντόπιων καλλιεργητών. Και το μέλλον τους προδιαγράφεται ευοίωνο. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το δει στο διαδίκτυο.
Τι να πούμε τι, εδώ στον ευλογημένο από τη φύση και καταδικασμένο από εμάς τους ίδιους τόπο;
Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές και προκοπή δεν γίνεται.
Έχουμε τονίσει ότι σ΄ αυτή εδώ τη στήλη δεν κρύβουμε λόγια όποιον κι αν αφορούν.
Τι φταίει λοιπόν και δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο όπως οι κάτοικοι του Πλατύκαμπου;
Πρώτα απ΄ όλα φταίει το φτωχό μας το μυαλό. Πολλές φορές έχουμε κάνει αναφορά στην τοπική κουλτούρα, στον τοπικό τρόπο σκέψης, την τοπική νοοτροπία. Μια νοοτροπία χρόνιας ατομικής ανεξαρτησίας και έλλειψης πνεύματος συνεργασίας. Οι συνέπειες, όμως, αυτού του τρόπου σκέψης είναι αρνητικές. Το μόνο που έχει απομείνει είναι έρημα, παρατημένα χωράφια που κάποτε ήταν πηγές εσόδων.
Κανένας συνεταιρισμός δεν ευδοκίμησε στα μέρη μας, απ όσο γνωρίζω τουλάχιστον. Κι αν υπάρχει κάποιος συνεταιρισμός επιτυχημένος, αυτός δεν έγινε παράδειγμα προς μίμηση από τους άλλους.
Κάποτε θα πρέπει και οι αγρότες να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Αλλιώς με την επιμονή στον ατομικισμό δεν θα καταφέρουν τίποτα εκτός από κάποιους ελάχιστους, μεγάλους κτηματίες που διαθέτουν εκτάσεις και σύγχρονο εξοπλισμό και μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί.
Και ερχόμαστε τώρα στο άλλο, εξ ίσου σημαντικό θέμα.
Ο γράφων ασχολείται με τα αγροτικά μόλις 4-5 χρόνια. Διαπίστωσα ότι υπάρχουν δομικά και χρηματοπαραγωγικά ζητήματα που δυσκολεύουν πολύ την κατάσταση για τους μικροπαραγωγούς.
Η ηγεσία όμως του τόπου εδώ και χρόνια, δεν βλέπει το πρόβλημα; Προφανώς όχι!
Και όταν λέω “ηγεσία” δεν εννοώ τον εκάστοτε δήμαρχο. Εννοώ όλα τα δημοτικά συμβούλια που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια. Δεν βλέπουν την παρακμή του ντόπιου αγροτικού τομέα; Δεν ανησύχησαν ποτέ; Δεν βλέπουν τι γίνεται σε άλλα μέρη και να κάνουν μια προσπάθεια όπως κάνουν σε άλλους δήμους;
Έχουν άραγε συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι εκεί μόνο για να βάζουν δυο – τρεις υπογραφές και να φτιάχνουν κάνα πεζοδρόμιο; Μάλλον όχι. Αυτό μπορούν να το κάνουν και 2-3 υπάλληλοι. Δεν χρειάζονται δημοτικά συμβούλια γι αυτές τις ψιλοδουλειές.
Έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν τουλάχιστον την ηθική υποχρέωση να πάρουν κάποιες πρωτοβουλίες και να καλέσουν τους αγρότες να συζητήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να κάνουν προτάσεις; Να κάνουν πολλές συνεδριάσεις, αν χρειαστεί; Να καλέσουν και κάποιον από ένα επιτυχημένο συνεταιρισμό κάπου αλλού και να ακούσουν αυτά που θα τους πει;
– ΟΧΙ! Ένα μεγάλο ΟΧΙ. Το “όχι” της ανικανότητας ή μήπως κάτι άλλο; Διαλέξτε…
Μια δημοτική αρχή που δεν έχει συνειδητοποιήσει γιατί υπάρχει. Μια δημοτική αρχή που τα τελευταία 15 χρόνια ήταν πολύ “λίγη” για να επωμισθεί τις τύχες ενός τόσο διευρυμένου δήμου.
Μια δημοτική αρχή που παίζει – ακούσια ή εκούσια – το παιχνίδι των πολιτικών κομμάτων της Αθήνας και αδυνατεί τραγικά να αντιμετωπίσει τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα του τόπου.
Το αποτέλεσμα μιλάει μόνο του.
Δυστυχώς υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα.
Βαγγέλης Παπαμιχαήλ.
Υγ . Αντί να γράφονται διάφορες βλακείες δεξιά και αριστερά, όποιος έχει τα κότσια παρακαλείται να υποβάλλει τις αντιρρήσεις του επώνυμα εδώ στο psaxna.gr, για να πάρει απαντήσεις.