Πανελλήνιες 2022:Με το σύστημα της Κορέας…
Πέρασαν κι αυτές οι Πανελλήνιες Εξετάσεις δίνοντας τέλος σε μια εξουθενωτική και ψυχοφθόρα σχολική χρονιά για τους υποψήφιους.
Μένουν ένα-δυο ειδικά μαθήματα και πάνω – κάτω ξέρουν όλοι που περίπου θα κυμανθεί η βαθμολογία τους μέσα σε ένα εξωκοσμικά παράλογο σύστημα εισαγωγής που απ΄ότι γνωρίζω μόνο στην Ελλάδα και την Κορέα εφαρμόζεται ακόμα. Ένα σύστημα όπου το μάθημα των Λατινικών, για παράδειγμα, καθορίζει αν ο υποψήφιος θα γίνει καλός νομικός ή ψυχολόγος κλπ, κλπ.
Έχουμε τονίσει κατ΄επανάληψη απ΄ αυτήν εδώ τη στήλη ότι σε όλα τα σοβαρά κράτη για τις αποφάσεις και τις εξετάσεις αρμόδια είναι τα ίδια τα πανεπιστήμια με τα δικά τους κριτήρια ανίχνευσης συγκεκριμένων δεξιοτήτων.
Κι επειδή δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε εκεί, στο αυτονόητο, πάμε να δούμε τι γίνεται τώρα.
Στο δια ταύτα, όπως συνηθίζεται να λέγεται τώρα τελευταία.
Φίλοι μαθητές και γονείς που αναμένετε την αναλυτική βαθμολογία, μην κάνετε το λάθος που κάνουν όλοι. Μη βιαστείτε να συμβιβαστείτε με τη δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη κλπ επιλογή που
θα σας ρίξει το σύστημα βαθμολόγησης.
Ας μη βιαστούν οι μαθητές να καταλήξουν σε μια β΄- γ΄ επιλογή που θα τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή μόνο και μόνο για να φύγουν μακριά από το σπίτι και να κάνουν τη μεγάλη φοιτητική ζωή που βλέπουν σε Αμερικανικές ταινίες. Αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός και δεν ισχύουν.
Ας έχουν υπ΄ όψη τους οι γονείς ότι 4-5 έτη σπουδών μαζί με ένα – απαραίτητο τώρα πια – μεταπτυχιακό κοστίζουν σε βάθος χρόνου 40-45 000 Ευρώ. Ένας μαθητής που θα σπουδάσει Θεολογία ή Ανθρώπινους Πόρους ή Σλαβικές Σπουδές κινδυνεύει να μη βρει ποτέ δουλειά στο στοιχείο του και να μην αποσβέσει ποτέ τα χρηματικά ποσά που έχει καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια.
Φίλες και φίλοι η επιτυχία ή αποτυχία στις εξετάσεις εξαρτάται δυστυχώς από αρκετούς παράγοντες και όχι μόνο από τη σωστή προετοιμασία. Ένα οικογενειακό γεγονός, ένας πονοκέφαλος, ένα γυναικολογικό πρόβλημα είναι δυνατόν να στερήσουν κάποιες μονάδες από τους υποψήφιους και τις υποψήφιες και αυτό να αποβεί αρνητικό στην τελική βαθμολογία όπου όλα κρίνονται σε χιλιοστά.
Θα πρότεινα στους μαθητές και γονείς να λάβουν υπ΄ όψη τους ότι η νέα γενιά θα χρειαστεί να εργάζεται μέχρι τα 70 ή 75 τους χρόνια. Εκεί το πάνε σταδιακά. Αν όλα αυτά τα χρόνια κάνουν μια δουλειά που δεν τους “γεμίζει” – για να το πω μαθητικά – τότε μειώνονται και οι προοπτικές εξέλιξης και βελτίωσης και σε ατομικό και σε επιστημονικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η δουλειά θα γίνει μια ψυχαναγκαστική διαδικασία που καταλήγει σε μια αφόρητη στασιμότητα μακροχρόνιας αγγαρείας.
Έχοντας περάσει όλη τη ζωή στο χώρο της παιδείας θα συνιστούσα στους μαθητές να δώσουν στον εαυτό τους μια δεύτερη ευκαιρία αν δεν μείνουν απόλυτα ευχαριστημένοι την πρώτη φορά. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Ας πάνε να γραφτούν στη σχολή που τους έχουν κατατάξει για να μη χάσουν τα δικαιώματα και ας προσπαθήσουν ακόμα μια φορά. Από εκεί και πέρα θα κρίνουν μόνοι τους τι είναι καλύτερο γι αυτούς.
Πιστέψτε με, αξίζει να θυσιάσει κάποιος ένα χρόνο για να πορευτεί καλύτερα τα επόμενα πενηντα χρόνια.
Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.
Καλή ξεκούραση στα παιδιά και πολλή προσοχή στις αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή τους.
Β. Παπαμιχαήλ