Η παιδεία υπό διάλυση (το τέλος του σχολείου;)
Το προετοίμαζαν, το δοκιμάζουν και είναι θέμα χρόνου πότε θα το οριστικοποιήσουν. “Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια” έλεγαν οι πιο παλιοί. Οι πιο εξελιγμένοι το διευρύνουν. Με το σμπάρο του κορωνοϊού θα πετύχουν πολλά, πάρα πολλά τρυγόνια.
Κλείνουν επ΄αόριστον τα σχολεία. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Πότε θα ξανανοίξουν κανένας δεν ξέρει. Ούτε οι μαθητές, ούτε οι γονείς, ούτε οι τσοδρομαϊμούδες, ούτε οι άσχετοι υπουργοί, ούτε οι ανύπαρκτοι πρωθυπουργοί ξέρουν. Σε δυο εβδομάδες; Σε δυο μήνες; κατά το Πάσχα; …;
Απλά κάνουν ό,τι τους λένε.
Η επίσημη δικαιολογία για να κλείσουν τα δημοτικά σχολεία και τα νηπιαγωγεία είναι, σύμφωνα με το υπουργείο, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Απίστευτο και όμως αληθινό.
Δηλαδή η μετακίνηση που κάνει ο γονιός να πάει το παιδί από το σπίτι στο σχολείο μεταδίδει τον ιό!!!!
Πάμε στο πρακτικό κομμάτι.
Το σχολείο είναι υπό διάλυση. Δεν φταίνε οι μαθητές, δεν φταίνε οι δάσκαλοι, δεν φταίει ο κάθε ιός. Όλοι έχουμε παιδιά ή εγγόνια που πάνε στο σχολείο. Ας παρακολουθήσουμε όλοι μια- δυο ώρες πως γίνεται το μάθημα. Από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο. Αναγκάζουν το δάσκαλο ή τον καθηγητή να μιλάει σε έναν υπολογιστή για μια ώρα. Οι μαθητές ακούνε παθητικά μια φωνή να μουρμουρίζει απλά και μόνο για να μην πάρουν απουσία. Μια μέθοδος που υποβιβάζει τον επιστήμονα δάσκαλο σε ένα κασετόφωνο που αναπαράγει τα γραφόμενα από ένα βιβλίο και δεν μπορεί να δώσει περισσότερες εξηγήσεις γιατί απλά:
ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΝΑΓΚΑΊΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.
Δεν βλέπει σε ποιόν απευθύνεται. Του λείπει η άμεση επικοινωνία, η ανθρώπινη επαφή. Όχι από δάσκαλο σε μαθητή αλλά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Από προσωπικότητα σε προσωπικότητα.
Ας μην αναφέρουμε τα τεχνικά προβλήματα και την αηδιαστική ανικανότητα του υπουργείου να προετοιμάσει μια τέτοια κατάσταση τη στιγμή που είχαν προβλέψει το δεύτερο κύμα.
Από την άλλη πλευρά οι μικροί μαθητές έχουν ήδη χαθεί μετά τα πρώτα δέκα λεπτά και αυτό είναι εντελώς φυσικό. Τα δε μεγαλύτερα παιδιά έχουν τον υπολογιστή ανοικτό και παραδίπλα το κινητό για να ακούνε τραγούδια ή να “περνάνε πίστες”. Εντελώς φυσικό κι αυτό. Παιδιά είναι. Ποια είναι, λοιπόν, η συγκομιδή αυτού του τύπου εκπαίδευσης; Ελάχιστη έως καθόλου. Συγκρατείς ό,τι μπορείς και αν είσαι λίγο πιο συνειδητοποιημένος μαθητής, κοιτάς και το βιβλίο για κάνα δυο λεπτά. Κι επειδή αυτό που διαβάζεις τυπώνεται καλύτερα στο μυαλό από αυτό που ακούς, το καλύτερο θα ήταν να σταματήσουν εντελώς αυτή την κοροϊδία. Επαναλαμβάνω: αυτή η μέθοδος είναι μια αγγαρεία και χάσιμο χρόνου. Υποβαθμίζονται και απαξιώνονται όλα: δάσκαλοι , καθηγητές, μαθητές και, σε τελική ανάλυση, η ίδια η παιδεία.
Από την οικονομική του πλευρά κάποιος πρέπει να φωνάξει στους άσχετους ότι μια οικογένεια με τρία παιδιά χρειάζεται 3 (!) υπολογιστές για να καλυφθούν αυτά τα εκπαιδευτικά καραγκιοζιλίκια τη στιγμή που ο ένας γονιός μπορεί να είναι σε αναστολή κι ο άλλος με μειωμένο ωράριο.
Πολύ που τους ένοιαξε. (Ο λαός χρησιμοποιεί μια άλλη φράση…)
Κι αν όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ενός αυτοσχεδιασμού στο γόνατο από ανίκανους έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Αν όμως είναι σιωπηρή εκτέλεση εντολών το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.
Λογική, πάντως, εξήγηση δεν υπάρχει.
Φίλες και φίλοι, η διάλυση του σχολείου είναι μέγιστο έγκλημα. Το σχολείο είναι το πρώτο στάδιο κοινωνικοποίησης ενός ατόμου. Είναι η ίδια η κοινωνία σε πρώιμο στάδιο με όλα τα θετικά και αρνητικά της. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια προετοιμασία για την ενήλικη ζωή όπου εκτός απ΄όλα τα άλλα μαθαίνεις να εκτιμάς, να ανταγωνίζεσαι, να ερωτεύεσαι, να κρίνεις και να κρίνεσαι, να αμύνεσαι και να υπερασπίζεσαι, να δικαιώνεσαι και να αδικείσαι, να εκφοβίζεις και να εκφοβίζεσαι. Δηλαδή να λειτουργείς μέσα σε ένα αντίγραφο της κανονικής κοινωνίας.
Αν αυτός μικρόκοσμος αποσυντεθεί, το άτομο χάνει την κοινωνικότητά του και οδεύει το δρόμο της απομόνωσης και, κατά συνέπεια, της ΥΠΟΤΑΓΗΣ. Αν αποσυντεθεί η συνοχή της κοινωνίας τότε το άτομο δεν μπορεί να προβάλλει καμιά απολύτως αντίσταση σε κανένα και για τίποτα.
Ούτε στα Ψαχνά, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στον κόσμο.
Έχουμε τονίσει κατ΄επανάληψη ότι η παιδεία όπως όλοι οι θεσμοί και οι υπηρεσίες του κράτους πάνε προς ιδιωτικοποίηση. Αργά αλλά σταθερά, βήμα- βήμα, χρόνο με το χρόνο. Σε λίγα χρόνια δεν θα μιλάμε για παιδεία αλλά για μια απρόσωπη, συρρικνωμένη ψευτοκατάρτιση στο απολύτως απαραίτητο και στο απολύτως εξειδικευμένο. Δηλαδή στην απόλυτη αποξένωση και απομόνωση του ατόμου που δεν θα χρειάζεται να βγαίνει από το σπίτι του και θα τρέφεται μόνο με ότι του δίνουν ίσα-ίσα για να επιβιώνει. Κάτι σαν τα ζόμπι μέσα σε μια τρύπα.
Θα ρωτάς τι είναι η Θράκη και δεν θα ξέρουν ούτε που είναι, ούτε σε ποιόν ανήκει, ούτε και θα τους ενδιαφέρει.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ, ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Και πάει λέγοντας.
Δεν είναι σενάριο μελλοντολογίας. Είναι πράξη. Βγάλτε το κεφάλι σας από το παράθυρο και κοιτάξτε το δρόμο. Θα το διαπιστώσετε αμέσως. Και είναι μόνο η αρχή. Οι αλλαγές που δρομολογούνται είναι τεράστιες και, ευκαιρίας δοθείσης, προβάρονται και, σταδιακά, υλοποιούνται. Η αρχή έχει ήδη γίνει με τα πανεπιστήμια και με γρήγορους ρυθμούς.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό στους μαθητές και κυρίως στους γονείς.
Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι ένας μαθητής έχει μια νοητή παράσταση σχέσης σχολείου και διακοπών: σχολείο– Χριστούγεννα – Πάσχα – καλοκαίρι. Έτσι έχει μάθει και μ΄αυτό πορεύεται. Αν ο μαθητής αποσυντονιστεί για τον άλφα ή βήτα λόγο και βγει από αυτό το παγιοποιημένο μοντέλο για πάνω από 20 μέρες , δύσκολα επανέρχεται. Αν αυτός ο αποσυντονισμός υπερβεί τις 60 μέρες, τότε ο μαθητής μπορεί να μην επανέλθει ποτέ στο επίπεδο που ήταν πριν. Για να το θέσω πιο απλά: ένας ταλαντούχος μαθητής θα αποπροσανατολισθεί και θα πάει χαμένος.
Τώρα πια δεν μιλάμε για 60 μέρες. Ήδη πάμε για δεύτερη χαμένη σχολική χρονιά!
Θα συνιστούσα στους γονείς στενή παρακολούθηση και διαρκή διάλογο με τα παιδιά και τους δασκάλους σε μια προσπάθεια να περισώσουμε ότι μπορεί να περισωθεί από τις ξεδιάντροπες έμμισθες μαριονέτες που παίρνουν τις αποφάσεις.
Β. Παπαμιχαήλ