Ο έρωτας στα χρόνια του Κορωνοιού (αν σου λείψω μία νύχτα…)
Πλησιάζει η μέρα της γιορτής του έρωτα, φίλες και φίλοι του psaxna.gr, κι όπως κάθε χρόνο κάνουμε ένα διάλειμμα από τη μαυρίλα. Όμως όλα εξακολουθούν να είναι δυσοίωνα στον ορίζοντα.
Κάποτε στέλνονταν μέσα από την ψυχή ραβασάκια με καρδούλες και ένα λουλουδάκι. Φέτος βαριά ένα πρόχειρο εικονομήνυμα. Έτσι για να λέμε…
Πολύ μεγάλο το διάστημα της απομόνωσης. Τώρα πια απαγορεύεται να πας να δεις αυτή ή αυτόν που αγαπάς. Σαν την εποχή της επανάστασης του άκρατου, παγωμένου ιστορικού υλισμού όπου απαγορευόταν να έχεις συναισθήματα. Απαγορευόταν να αγαπάς!
Δοκιμάζονται στην αντοχή τους μέρα με τη μέρα οι σχέσεις αγάπης καθώς ραγίζει σιγά- σιγά
και η συνοχή του κοινωνικού ιστού. Τρομάζει η σκέψη και κάπου, συννεφιασμένα, διαφαίνεται ο αντίκτυπος της εσκεμμένα και εγκληματικά επίμονης, επιβεβλημένης απόστασης.
Αρχίζουμε να συνηθίζουμε την αποξένωσή μας; Από το “κοινωνικό ον” περνάμε στο “αντικοινωνικό”; Το διστακτικό; Το φοβισμένο; Το αυτοσυντηρητικό; Αυτό που αρνείται πια
να απλώσει το χέρι και απλώνει τον αγκώνα; Το ον που δειλιάζει και αποφεύγει να αντισταθεί
και βάζει την ουρά στα σκέλια στις δύσκολες φάσεις ξεφουσκώνοντας αμαχητί; Το ον που άγεται και φέρεται σαν κούφιο, πλαστικό πιόνι με όλη τη ρηχότητά του;
Δεν υπάρχει αγάπη όταν βάζεις τον εαυτό σου πάνω απ΄ αυτή.
Υπάρχει μόνο ένας εγωιστικός συμβιβασμός με ψεύτικα, σαθρά θεμέλια. Μια φτηνή, υποκριτική, κάλπικη συναλλαγή. Όσο πιο υποκριτική η συναλλαγή, όμως, τόσο μεγαλύτερο το κενό που αφήνει. Ένα ανέκφραστο άδειασμα ψυχής που τείνει να γίνει μόνιμο.
Που βαδίζουμε; Που θα φτάσουμε;
Δεν κάνουμε κατήχηση από αυτή εδώ τη στήλη. Έναν αγώνα κάνουμε για να κρατήσουμε έστω και κάποια στοιχειώδη ίχνη ανθρωπιάς. Για να σας θυμίζουμε ότι δεν πρέπει να χάσουμε τη ψυχή μας.
Για να παραμείνουμε έτσι, όπως μας έταξε η φύση: ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Κι αν βαρεθήκατε τα λόγια του γράφοντος, δεχθείτε τα λόγια του Νικηφόρου Βρεττάκου και θα καταλάβετε πως η απουσία δεν αναιρεί πάντα την αληθινή αγάπη…
Τουλάχιστον όχι ακόμα, ελπίζουμε…
… Αν σου λείψω μια νύχτα
μην ανησυχήσεις
ως το άλλο πρωί, ως το άλλο βράδυ
ως την Κυριακή
Εδώ κάπου θα βρίσκομαι
σ΄ έναν άρρωστο δίπλα
μ΄ ένα πικρό ραβδί θα ψάχνω
να βρω μια πηγή
πόρτα σε πόρτα θα γυρνώ
μ΄ ένα ψωμί στη μασχάλη
Έχε αναμμένη τη φωτιά πάντοτε
γιατί πάντοτε θα σου γυρίζω μουσκεμένος
Έχε ζεσταμένο στα γόνατά σου ένα πουκάμισο
κι έχε το νου σου στην πόρτα και στη δημοσιά
μην τύχει κι ακουστώ…
Φέτος τα χρόνια πολλά πάνε μόνο σ΄ αυτούς που αγαπούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Μόνο στους γενναίους της αγάπης.
Β. Παπαμιχαήλ
Υγ Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεισμένος από τον απολογητή της ανθρώπινης μοναξιάς Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές ( Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας).
Ο υπότιτλος είναι του Νικηφόρου Βρεττάκου.