Το μουσείο Βιολογικής Ωκεανογραφίας στην Λίμνη Ευβοίας και μια πρόταση για τον δικό μας Δήμο
Η είδηση μας ήρθε πριν δυο-τρεις μέρες, φίλες και φίλοι του psaxna.gr.
Με πρωτοβουλία των παραγόντων του γειτονικού δήμου και σε συνεργασία με το ΕΚΠΑ και το κοινοβούλιο αποφασίστηκε να ιδρυθεί στη Λίμνη το Μουσείο Βιολογικής Ωκεανογραφίας.
Κάτι παρόμοιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα απ΄ όσο γνωρίζω. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με.
Ο ενοποιημένος Δήμος Μαντουδίου- Λίμνης- Αγίας Άννας είναι και θα παραμείνει ζωντανός.
Μπορεί να κάηκε και να καταστράφηκε αλλά ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Οι άνθρωποί του βρίσκουν το κουράγιο και συνεχίζουν.
Η καινούρια, όμορφη πρωτοβουλία, όταν υλοποιηθεί, θα φέρει χιλιάδες επισκέπτες από όλη τη χώρα που θα αναβαθμίσουν και πολιτισμικά και οικονομικά την περιοχή.
Από την πλευρά μας δεν έχουμε παρά να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους είχαν την έμπνευση να δρομολογήσουν αυτό το πρότζεκτ και να δηλώσουμε ότι η μισή χαρά είναι δική μας.
Πολλά συγχαρητήρια μέσα από την καρδιά μας.
Μένει όμως, φίλες και φίλοι, το πικρό παράπονο σε εμάς, εδώ.
Βλέπουμε παντού ιδέες και πρωτοβουλίες να παίρνουν σάρκα και οστά ενώ εμείς εδώ παρακολουθούμε παθητικά σαν τον φτωχό συγγενή τους άλλους δήμους να μας προσπερνούν και να προχωρούν κοιτάζοντας μπροστά – πολύ μπροστά – και ατενίζοντας το μέλλον με δύναμη ψυχής και ρεαλιστική αισιοδοξία.
Σε μας, εδώ, ισχύει μοιρολατρικά το κάθε πέρσι και καλύτερα.
Το ίδιο καλές παραλίες έχει και ο δικός μας δήμος.
Γιατί τόση αδράνεια;
Και για να μη γράφονται ανόητα σχόλια, κάνω και μια πρόταση:
Έχουμε ακόμα τα πιο όμορφα δάση (πριν τα κάψουν κι αυτά).
Αντί να τα γεμίσουμε με σιδερένια τέρατα, γιατί δεν κάνουμε κάτι παρόμοιο με το γειτονικό δήμο;
Έχουμε τεράστια βιοποικιλότητα τόσο στη χλωρίδα όσο και στην πανίδα.
Ένα αντίστοιχο μουσείο σε συνεργασία με το τοπικό τμήμα Γεωπονίας του ΕΚΠΑ θα ήταν ένα βήμα μπροστά.
Ή, έστω, ένα γεωπάρκο που συνδυάζει δραστηριότητες στη φύση και ωριμάζει σαν ιδέα σε πολλά μέρη της χώρας με τη στήριξη της UNESCO.
Εύχομαι πραγματικά να φτάσουμε κι εμείς σ΄ αυτό το επίπεδο σκέψης και δράσης κάποια στιγμή τόσο ως θεσμικός δήμος όσο και ως κοινωνία.
Πολύ δύσκολο.
Και αψυχολόγητο.
Β. Παπαμιχαήλ