“Η ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ”…. (ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ,ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ). (ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ)
κράτος συνταγματικά αυτοαναιρούμενο, παράνομο, πρόστυχο, εφιαλτικό και ηθικά
εγκληματικό. Δυστυχώς αυτή η αποπνικτική αύρα του κράτους πέρασε και μόλυνε όλες
τις κοινωνικές πτυχές του, έφτασε και στις μικρότερες κοινωνικές ομάδες, μπήκε
μέσα στα σπίτια μας. Αλλοίωσε τον τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς, στάσης,
συνεργασίας και συναλλαγής. Οι Ελληνες τώρα πιά αντιγράφουν το κράτος στην
καθημερινότητά τους και στα ήθη τους.
τράπεζες κλπ αλλά δεν κάνουμε κουβέντα γιά τα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες, φίλων
προς φίλους, συγγενών προς συγγενείς. Φέσια παντού. Μερικές φορές δικαιολογημένα
αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις προκλητικά και τώρα πιά ξεδιάντροπα. Το ύψος
τους ανυπολόγιστο, οι συνέπειές τους στην οικονομία τεράστιες. Το φαινόμενο το
ζούμε στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή και είναι ιδιαίτερα έντονο στις
μικρές κοινωνίες όπως η δική μας. Αναρωτιέται κανείς που βαδίζουμε. Πορευόμαστε
άραγε σε μιά συνύπαρξη όπου ο ένας θα εξαπατά τον άλλο σχηματίζοντας ένα φαύλο
κύκλο γεμάτο υποκρισία και αδιαφορία; Μάλλον ναι. Θα φτάσουμε στο σημείο
να μην εμπιστευόμαστε άτομα του στενού μας οικογενειακού περίγυρου; Μάλλον ναι.
Η ανηθικότητα, φοβάμαι, έχει περάσει μέσα στο μεδούλι του καθενός και
είναι έτοιμη να εκδηλωθεί στην πρώτη αφορμή.
Επειδή το κράτος μας εξαπατά, εμείς με τη σειρά μας πέφτουμε επί δικαίων και
αδίκων, σ’ όποιον βρεθεί μπροστά μας, στο συνάνθρωπο, στο συμπολίτη, στο
συνάδερφο. Χρωστάμε στο κομμωτήριο, στο συνεργείο, στο μάστορα, στον εργαζόμενο,
στον υπάλληλο,στον ιδιοκτήτη. Συνεχίζουμε να αγοράζουμε ρούχα, παπούτσια,
εργαλεία, καύσιμα και λέμε “να, τώρα ,αυτές τις μέρες περιμένω κάτι λεφτά και θα
σε ξοφλήσω”. Συνειδητά ψέματα για χρήματα που δεν θάρθουν ποτέ γιατί απλά δεν
υπάρχουν. ‘’Να , τώρα, αυτές τις μέρες”. Πόσες φορές δεν έχουμε
ακούσει (και πει) αυτή τη φράση; Εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες και το κακό
δεν σταματάει εδώ. Οταν μας περισσεύει κάτι δεν το δίνουμε εκεί που χρωστάμε.
Τρέχουμε “στα Τζάμπο” και βγαίνουμε με τρεις-τέσσερις σακκούλες η αγοράζουμε
κινητά αξίας εκατοντάδων ευρώ για να μη χαλάσουμε το χατήρι του παιδιού η
επισκεπτόμαστε το καινούριο μαγαζί ( του ξένου,κατά προτίμηση) όχι επειδή είναι
αναγκαστικά καλύτερο αλλά για να ικανοποιήσουμε και το επαρχιώτικο σύνδρομό μας.
Οδυνηρά σημάδια ηθικής παρακμής. Πολλές φορές έχω προσωπικά αναρωτηθεί μήπως
τελικά είμαστε ένας λαός που του αξίζει αυτό που έπαθε. Ναι, το κράτος μας
πρόδωσε και μας εξαπάτησε. Κι εμείς με τη σειρά μας εξαπατούμε τον πρώτο που θα
βρεθεί μπροστά μας για να έρθουμε στα ίσια.
μην τους συναντήσουμε. Δεν απαντάμε στα τηλέφωνα αν και ξέρουμε καλά ποιός είναι
και τι θέλει. Ο περίφημος εγωισμός και τό φιλότιμο του Ελληνα είναι μια ανάμνηση
του παρελθόντος. Να επιβιώσουμε εμείς και ας πρόσεχε αυτός που κάποτε
παρακαλούσαμε να μας εξυπηρετήσει. Χάθηκε η εμπιστοσύνη, χάθηκαν αξίες και αρχές
καλής πίστης, συνύπαρξης και συνδιαλλαγής ακόμη και στην ίδια γειτονιά που ζούμε
και βλέπουμε ο ένας τον άλλο κάθε μέρα. Μια κοινωνική και ηθική απαξίωση που,
δυστυχώς, περνάει και στην επόμενη γενιά. Περνάει στα παιδιά, στους έφηβους.
Περνάει στους φοιτητές που τώρα πιά αφήνουν ενοίκια και λογαριασμούς απλήρωτους
βρίζοντας κι απο πάνω με την συγκατάθεση των γονιών τους.
ηλικία. Ξέρουμε ότι έχουμε υποχρεώσεις και άμεσα η έμμεσα παρακινούμε και
ενθαρρύνουμε τα παιδιά να κάνουν τα ίδια.
ουσία για κλοπή πρόκειται. Θα το κάνουν μια δυό τρείς φορές αλλά στο τέλος θα
καταντήσουν κοινωνικά σκουπίδια, παράσιτα της απαξίωσης. Κι αν είναι κορίτσια;
…Τρομάζει η σκέψη!
πολίτες-εκκολαπτόμενοι λωποδύτες σε μια παράλληλη πορεία προς την ηθική
κατάπτωση. Πως να είναι κανείς
αισιόδοξος;