Αταλάντη μέρος Β: «Ξυπνήστε από τον λήθαργο !»
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε εδώ στο psaxna.gr μήπως κάνουμε λάθος όταν θίγουμε θέματα στα οποία ο ευρύτερος δήμος έχει μείνει πολλές δεκαετίες πίσω. Μήπως υπερβάλουμε στις τοποθετήσεις που αφορούν τοπικά προβλήματα. Μήπως μάταια διαταράσσουμε την επαρχιωτίλα και το λήθαργο της οπισθοδρόμησης.
Όποιος θέλει ας απαντήσει. Όχι όμως με το γνωστό σκυλάδικο τρόπο αλλά με λόγο και με επιχειρήματα. Το βήμα του psaxna.gr είναι ανοικτό.
Την περασμένη εβδομάδα αναρτήσαμε ένα άρθρο σχετικά με την μεγαλύτερη τουριστική επένδυση στην Ελλάδα σε ένα χώρο που κυριολεκτικά αγνοούσαμε: στον Έξαρχο της Αταλάντης. Οι άνθρωποι που διοικούν αυτό τον τόπο κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Επιστράτεψαν όλο το πνευματικό τους δυναμικό, κινητοποίησαν όλους τους μηχανισμούς, ανοίχτηκαν σε όλο τον κόσμο. Άνθρωποι με ορίζοντες, με παιδεία, με αγάπη για τον τόπο τους. Μέσα στο τέλμα της οικονομικής καταστροφής σηκώθηκαν από τα συντρίμμια της Ελληνικής πραγματικότητας και δημιούργησαν τις ευλογημένες προϋποθέσεις για να προχωρήσουν, να αναβαθμιστούν και να δώσουν δουλειά σε 5.500 οικογένειες. Πολλά συγχαρητήρια ακόμα μια φορά.
Επιστροφή στα δικά μας. Τι να πούμε; Τι σύγκριση να κάνουμε; Από πού να αρχίσουμε που να τελειώσουμε; Είχαμε την τύχη να γεννηθούμε και να ζούμε σε έναν από τους ωραιότερους από φυσικής πλευράς δήμους της χώρας. Μια απέραντη παραλία που ξεκινάει από τον Κωλοβρέχτη και καταλήγει στους πρόποδες του Καντηλιού. Από τις εκπληκτικές παραλίες της Βλαχιάς ως τη Χιλιαδού. Ενδιάμεσα τα πανέμορφα δασικά τοπία σε απόσταση αναπνοής. Και το μόνο που κατορθώσαμε είναι να τα βρωμίσουμε σχεδόν όλα. Έχουν μείνει και μερικά κομμάτια αλώβητα επειδή- ευτυχώς – είναι δύσκολη η πρόσβαση. Αξιοποίηση μηδέν. Και δεν είναι ακριβώς μηδέν, φίλες και φίλοι. ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΟΝ! Κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο μείον. Κάθε μέρα που περνάει ακόμα ένα βήμα προς τα πίσω. Μέσα σε μια δεκαετία καταστρέψαμε κι αυτά που είχαμε. Χρυσάφι είχαμε στα χέρια μας και το κάναμε σκουπίδια, ρύπανση και απελπισία. Φανταστείτε πόσες ξενοδοχειακές και τουριστικές μονάδες σαν κι αυτές της Αταλάντης χωράνε μέσα στα όρια του δήμου. Όλη η Αθήνα, και όχι μόνο, έπρεπε να είναι εδώ κάθε καλοκαίρι και κάθε Σαββατοκύριακο. Αλλά που να πάνε και τι να δουν; Τα αποκρουστικά εργοστάσια ή τις τσαντηροσκηνές που κατακλύζουν τις καλύτερες παραλίες μαζί με όλες τις «άλλες» συνέπειες; Από πού να περάσουν όταν βρωμάει ο τόπος από τις κοπριές, τα γουρούνια και τα σφαγεια; Πώς να κυκλοφορήσουν όταν οι περισσότεροι ντόπιοι οδηγοί αποτελούν δημόσιο κίνδυνο; Τι έχουμε να τους δείξουμε ως παράδοση και ως πολιτισμός;
Δεν υπάρχει καμιά προοπτική στον τόπο μας. Δεν μπορούν να το αντιληφθούν οι διοικούντες . Δεν το αντιλαμβάνεται ένα μεγάλο μέρος των δημοτών. Δεν έχουν την εμπειρία, τη γνώση και το όραμα. Δεν μπορούν να σταθούν έξω από τα όρια του δήμου. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται λίγο πιο έξω. Και το πιο τραγικό, φίλε Βαγγέλη Σταμελάκη, είναι ότι ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ! Κι έχεις δίκιο όταν λες ότι είναι πολλοί κι ανίκητοι. Ένα βουνό από ψυχωτικές αναστολές και αμορφωσιά που αντιμάχεται με λύσσα όσους προσπαθούν να ξεφύγουν και δεν είναι ίδιοι κι όμοιοι μ΄ αυτούς. Μια μυστική, αδήλωτη συμμαχία της επίμονης παρακμής . Μια σχιζοφρενικά συμπλεγματική συμμαχία που προτιμά να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα παρά δει τον τόπο και τον ίδιο τον εαυτό της να προοδεύει.
Και οι άλλοι; Οι καλοί; Που είναι όλοι αυτοί; Διαμαρτύρεται ο Γιώργος Καρλής για τη λειτουργία του δήμου. Ποιος τον σέβεται; Πολεμάει ο Βαγγέλης Τρίκας για το μέλλον του χωριού του. Ποιος τον ακολουθεί; Φωνάζει η Αναστασία Μπουροδήμου για τη δημοκρατία. Ποιος την ακούει; Απορεί ο Αντώνης Καργιοπούλης για την αδράνεια. Ποιος του απαντά; Αγωνίζεται ο Νίκος Ματράκας να συμμαζέψει τον τόπο του. Ποιος τον ευχαριστεί; Γιατί σιωπούν όλοι αυτοί που σίγουρα αποτελούν την πλειοψηφία; Γιατί δεν ενώνουν τις φωνές τους; Γιατί ανέχονται τέτοιες καταστάσεις;
Περνάει ο καιρός, φίλοι αναγνώστες, οι ευκαιρίες χάνονται και για πολλά χρόνια ακόμα εμείς, απ΄ότι φαίνεται, θα εξακολουθούμε να πάμε με το ξεχαρβαλωμένο αγροτικό στο Βαϊλελέκα και στο Ράσοντα για να δούμε αν υπάρχουν τίποτα ελίτσες να τινάξουμε με το λούρο ενώ απέναντι στην Αταλάντη θα βλέπουμε από μακριά και με πικρό παράπονο τα λέιζερ και τα βεγγαλικά να χρωματίζουν εορταστικά τον ουρανό. Σαν τους παθητικούς θεατές μιας ταινίας του Χόλυγουντ. Σαν τους επαρχιώτες συγγενείς που κάθονται αμίλητοι και παραγκωνισμένοι σε μια άκρη του τραπεζιού. Σαν τους εκούσια και εσκεμμένα αυτό-απόκληρους της προόδου. Και κάτι τέτοιο δεν μας αξίζει. Τουλάχιστον, όχι σε όλους.
ΥΓ. Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά ότι το βήμα είναι ανοιχτό σε κάθε επώνυμο διάλογο.