«Αστυνομικό τμήμα στα Ψαχνά: Τι θέλουμε; Τι μας αξίζει;» (του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ)
Η δημιουργία αστυνομικού τμήματος στα Ψαχνά ήταν εδώ και πολλά χρόνια επιθυμία της πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής. Επί δημαρχίας Ψαθά πραγματοποιήθηκε.
Σε προηγούμενο άρθρο ( Ρομά: το χάλι, ο νόμος και η ευκαιρία) είχα κάνει συγκεκριμένες προτάσεις βελτίωσης του χώρου γύρω από το κτίριο που θα εγκατασταθεί το τμήμα. Χώρος που κατά τη γνώμη του γράφοντος μάλλον αδικεί την Αστυνομία. Φυσικά δεν πήρα απάντηση. Μάλλον πάλι δεν κατάλαβαν εκεί στο Δήμο, μια αυτονόητη, ηθική υποχρέωση έναντι της Αστυνομίας.
Φίλοι και φίλες, όταν ακούγεται η λέξη αστυνομία έρχονται συνειρμικά πολλές παραστάσεις και σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις έχουν δημιουργηθεί από εμπειρίες κοινωνικές, νομικές, πολιτικές κλπ. Παραστάσεις προστασίας, φόβου, ευγνωμοσύνης, συγκρούσεων.
Το θέμα είναι πολύ περίπλοκο. Ο καθένας θέλει την Αστυνομία σύμφωνα με τα δικά του μέτρα. Να τον προστατεύει, να τον φυλάει, να τον βοηθάει αλλά και να κάνει τα στραβά μάτια όταν ο ίδιος κάνει κάποια παράβαση την οποία μάλιστα θεωρεί απολύτως δικαιολογημένη. Δυστυχώς δεν γίνεται.
Η Αστυνομία ανήκει στην εκτελεστική εξουσία. Είναι από το σύνταγμα και την ίδια τη δημοκρατία υποχρεωμένη να εφαρμόζει και να εκτελεί το νόμο όπως αυτός έχει θεσμοθετηθεί από τα όργανα του κράτους. Δεν έχει κανένα περιθώριο κινήσεων πέρα και πάνω από το νόμο. Δύσκολος ρόλος, πολύ δύσκολο έργο μέσα σε μια πολύ δύσκολη και πολύ κακομαθημένη κοινωνία. Διαβάζουμε σε στατιστικές σε προηγμένες χώρες της Ευρώπης ότι το επάγγελμα του αστυνομικού είναι από αυτά που τυγχάνουν του μεγαλύτερου σεβασμού από την πλευρά των πολιτών μαζί με τα επαγγέλματα της νοσοκόμας, του δάσκαλου και μερικά άλλα. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς ισχύει στατιστικά στη χώρα μας αλλά τα πράγματα εδώ είναι αντιφατικά. Όταν μας βολεύει, την εκθειάζουμε. Όταν κάνουμε παράβαση και μας ελέγχει, την αφορίζουμε.
Όσοι διαμένουμε στο κέντρο της πόλης μας βλέπουμε τώρα τελευταία μια κινητικότητα όσον αφορά το θέμα της κυκλοφορίας στους κεντρικούς δρόμους. Εκεί είναι ο καθρέπτης μας σαν μικροκοινωνία. Δεν μπορεί ο Ψαχνιώτης να πάει στην καφετέρια ή στην τράπεζα και να αφήσει το αυτοκίνητό του σε πάνω από είκοσι μέτρα απόσταση. Σαν τους πρίγκιπες που «δικαιολογημένα» δεν πρέπει να πατάνε στη γη ούτε να αναμειγνύονται με τη λαϊκή μάζα μέχρι να πάνε στα ανάκτορα της πλατείας. Παράνομο παρκάρισμα στο φουλ και στις δυο πλευρές του δρόμου- ακόμα και διπλοπαρκάρισμα που δεν αφήνει χώρο ούτε για ένα τρίκυκλο. Κάθε μέρα η αστυνομία στέλνει περιπολικό και ειδοποιεί τους παράνομα παρκαρισμένους να μετακινήσουν τα αυτοκίνητα. Μέσα σε λίγα λεπτά ο δρόμος αδειάζει. Μέσα σε λιγότερα λεπτά ξαναγεμίζει. Ξαναπερνάει το περιπολικό και ξαναειδοποιεί. Ξανά το ίδιο σκηνικό σε ένα εκνευριστικό σπάσιμο νεύρων που επαναλαμβάνεται πολλές φορές την ημέρα. Δεν βάζουμε μυαλό. Είδα με τα μάτια μου αστυνομικό να παρακαλάει γυναίκα συνοδηγό να ειδοποιήσει τον σύζυγό της να πάρει το αυτοκίνητο (νούμερα της Αθήνας). Χαρά στην υπομονή του! Την άλλη μέρα πάλι η ίδια ιστορία με τους ίδιους ή και άλλους πρωταγωνιστές.
Ακούγονται φωνές ότι σε άλλες περιπτώσεις η Αστυνομία είναι απούσα κλπ, κλπ. Η Αστυνομία , φίλοι αναγνώστες, δεν μπορεί να προλάβει το έγκλημα. Για να το προλάβει θα έπρεπε να υπάρχει ένας εκατονταπλάσιος αριθμός ατόμων και να περιπολούν νυχθημερόν σε όλη την έκταση του Δήμου. Δεν φταίει η Αστυνομία όταν γίνονται παραβάσεις και εγκλήματα. Φταίει το κράτος που δεν τιμωρεί τους παραβάτες και τους εγκληματίες. Φταίει το κράτος που χαϊδεύει τους παραβάτες, τους δίνει άδειες και δεν τολμά να αγγίξει τα δικαιώματά τους. Για τα δικαιώματα του θύματος δεν δίνει δεκάρα. Φταίει το κράτος που έχει υποκαταστήσει την νομιμότητα με την παρανομία. Δεμένα τα χέρια του αστυνομικού. Δεμένα τα χέρια του δικαστή που έχει μπροστά του ένα νόμο προκλητικά και ύποπτα αντισυνταγματικό.
Η Αστυνομία είναι μια κοινωνική ομάδα που δεν διαφέρει σε τίποτα από τις υπόλοιπες με ό,τι της αντιστοιχεί στα υπέρ και στα κατά. Κομμάτι δικό μας, στελεχωμένο από ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας, φίλους, γείτονες, συγγενείς. Με μια διαφορά. Ότι έχει ένα τρομερά δύσκολο έργο και είναι ο εύκολος στόχος κριτικής. Τους ζητάμε να πέσουν στη φωτιά, να ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα ξεφτιλισμένο μισθό που δεν ξεπερνάει τα 750-800 ευρώ, ξέροντας ότι την επομένη ο μισός μισθός τους θα πάει στη ΔΕΗ για να κάνουν διακοπές τζάμπα κάποιοι συνδικαλιστές της και ότι αυτός που συνέλαβαν θα παίρνει σε λίγο καιρό άδεια αναψυχής.
Η μεγάλη πλειοψηφία των φιλήσυχων πολιτών των Διρφύων- Μεσσαπίων την θέλει την Αστυνομία στον τόπο του. Υπάρχει όμως και μια μειοψηφία που δυσαρεστήθηκε. Είναι αυτοί που παρανομούν συστηματικά, που ξαναπαρκάρουν εκεί που απαγορεύεται, που ενοχλούν μέσα στη νύχτα τον διπλανό που πρέπει να σηκωθεί στις 4 το πρωί για τη δουλειά. Είναι αυτοί με τις πειραγμένες μηχανές που κάνουν όσο θόρυβο κάνει ένα φάντομ επειδή έτσι τους την έδωσε. Και αυτή η μειοψηφία μας στιγματίζει όλους.
Δύσκολο το έργο της Αστυνομίας στην σύγχρονη Ελλάδα. Ακόμα πιο δύσκολο στα Ψαχνά. Μακάρι κάποια στιγμή να βάλουμε μυαλό και να γίνουμε άνθρωποι.
Όλοι θα θέλαμε να βλέπουμε την Αστυνομία όπως στην πρώτη και όχι όπως στη δεύτερη φωτογραφία. Και οι αστυνομικοί θα το θέλανε. Το ερώτημα είναι: ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ;
ΥΓ. Αν στη δημαρχία ενδιαφέρονται για τις προτάσεις βελτίωσης του χώρου νότια του κτιρίου προς τους Ρομά, ας ρίξουν μια ματιά στο άρθρο που προανέφερα στην αρθρογραφία του psaxna.gr. ΑΝ,λέω…ΑΝ!