«Η ανάγκη ενός σύγχρονου Γυμνασίου στις παραδίρφυες κοινότητες»
Αφορμή για το σημερινό άρθρο ήταν μια συζήτηση με τον παλιό και καλό φίλο από την Αθήνα Παναγιώτη Δεμερτζή που είναι εδώ και χρόνια κάτοικος Καθενών.
Ο προβληματισμός του εστιαζόταν στην επιλογή του γυμνασίου για το γιό του Κωνσταντίνο και ήταν λίγο- πολύ όπως ο προβληματισμός κάθε γονιού καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά και οι επιλογές στο χώρο της παιδείας αρχίζουν να έχουν βαρύνουσα σημασία. Η απόφασή του ήταν να μείνει ο Κωστής στο γυμνάσιο Καθενών. Τόσο ο Παναγιώτης όσο και η σύζυγός του Βασιλική ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι από το δημοτικό σχολείο στον περιφερειακό του Πάλιουρα. Και εκεί εξέφρασε την ευχή να υπήρχε κάτι παρόμοιο στη βαθμίδα του γυμνασίου. Ένας χώρος που θα ένωνε όλα τα παιδιά των γειτονικών κοινοτήτων σε ένα σύγχρονο γυμνάσιο. Φυσικά του θύμισα και την πολύ εύστοχη διατύπωση που είχε κάνει ο Γιώργος Καρλής από αυτό εδώ το βήμα: «Ένα καλό σχολείο είναι ένας σοβαρός λόγος για να μείνουν οι άνθρωποι στα χωριά τους και τις εστίες τους». Σε μια εποχή που η μετανάστευση εντός ή εκτός της χώρας είναι η πρώτη σκέψη σε όλες τις οικογένειες το θέμα της παιδείας είναι πρωτεύον για κάθε γονιό που σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του.
Υπάρχουν, αν δεν απατώμαι, τρία γυμνάσια στην περιοχή: Μακρυκάπα, Καθενοί, Στενή. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει το δίλλημα αν θα πρέπει το γυμνάσιο Μακρυκάπας, τουλάχιστον, να συνεχίσει τη λειτουργία του ή όχι. Να μετακινηθούν τα παιδιά στα Ψαχνά ή όχι. Ο αριθμός των μαθητών είναι πολύ μικρός, μετά βίας 30. Τα πλεονεκτήματα ενός μικρού σχολείου είναι γνωστά. Λίγα παιδιά, ευκολία για τους γονείς κλπ. Υπάρχουν όμως και σοβαρότατα μειονεκτήματα που διαφεύγουν της προσοχής. Τα ίδια είχαμε αναφέρει και όταν η δημοτική αρχή αποφάσισε να πετσοκόψει το σχολείο του Πισσώνα δημιουργώντας όχι ένα αλλά δύο προβληματικά σχολεία προβαίνοντας σε μια αρνητική παγκόσμια πρωτοτυπία!
Στον εικοστό πρώτο αιώνα, φίλες και φίλοι, τα πράγματα τρέχουν πολύ γρήγορα. Όταν μια κοινωνική ομάδα- σχολική εν προκειμένω – παραμένει αποκλεισμένη και περιχαρακωμένη στα όριά της χάνει έδαφος. Δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς εξέλιξης και ανταγωνισμού που στις μέρες μας, καλώς ή κακώς, κόβει κεφάλια και δεν περιμένει κανένα. Ένα μικρό σχολείο δύσκολα ανταποκρίνεται σ΄αυτές τις αμείλικτες απαιτήσεις. Οι στατιστικές εμπειρίες του γράφοντος μετά από 30 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση το επιβεβαιώνουν. Διαφορετικά προβλήματα δυσκινησίας αντιμετωπίζουν-από την αντίθετη πλευρά – και τα πολύ μεγάλα σχολεία όπως των Ψαχνών με τα 30 παιδιά σε μια αίθουσα! Τι να πρωτοκάνει ένας μαθηματικός ή ένας φιλόλογος;
Φίλοι αναγνώστες των Παραδιρφύων Κοινοτήτων, μετά το απόλυτα πετυχημένο πείραμα με το πανέμορφο σχολείο που ένωσε τα παιδιά όλων των χωριών εξαλείφοντας στεγανά και προκαταλήψεις που είχαν μεταξύ τους είναι καιρός γίνει και το επόμενο βήμα. Η δημιουργία μιας δυνατής και σύγχρονης και αυτόνομης γυμνασιακής οντότητας είναι απαραίτητη αν θέλετε τα παιδιά να ανεβάσουν ταχύτητα και αυτοπεποίθηση. Πάνω στο τραπέζι της κοινωνικοποίησης στην εκπαιδευτική φάση της εφηβείας πρέπει να πέφτουν περισσότερες ιδέες και να εκφράζονται περισσότερες απόψεις. Έτσι αυξάνεται και η προσωπική ωριμότητα και η μαθησιακή άμυλα και το κοινωνικό άνοιγμα προς όφελος όλων. Οι μαθητές γειτονικών χωριών πρέπει να γνωριστούν καλύτερα, να ανταλλάσσουν επισκέψεις, να κάνουν κοινές εργασίες και άλλες δραστηριότητες, να μην αισθάνονται μειονεκτικά έναντι άλλων μεγαλύτερων σχολείων. Καλά είναι να μπουν στην άκρη όποιες μικροαντιρρήσεις ορισμένων γονιών του τύπου: είναι μακριά, δεν βολεύει, γιατί εκεί και όχι εδώ κλπ. Το μόνο που έχει απομείνει για τη δική μας γενιά είναι να επενδύσουμε στη σωστή και δυναμική μόρφωση των παιδιών μας αλλιώς κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε μια κατάσταση αργής αλλά σταδιακά αυξανόμενης μιζέριας χάνοντας όλο και περισσότερο έδαφος και παραμένοντας στο περιθώριο των εξελίξεων.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ακόμη μια φορά τον Παναγιώτη Δεμερτζή για τον γόνιμο διάλογο και να παρακαλέσω τον πάντα πρόθυμο και επαγρυπνούντα Γιώργο Καρλή να πάρει θέση. Αν έχει χρόνο και η Αναστασία Μπουροδήμου με τις πολύ εύστοχες παρατηρήσεις της ας ενημερώσει μέσω της στήλης για την κατάσταση στο χώρο της γυμνασιακής εκπαίδευσης στα μέρη της. Η γεωγραφική απόσταση που μας χωρίζει δεν είναι περισσότερη από 15 – 20 λεπτά και αν ρωτήσετε έναν συν-δημότη των Ψαχνών έχει πλήρη άγνοια, όπως και ο γράφων. Αν δεν αποκτήσουμε συναίσθηση της κοινής πορείας και μοίρας δεν θα πετύχουμε τίποτα. Ο αγώνας όταν είσαι γονιός δεν σταματάει ποτέ….