Ένας δάσκαλος και ένας μαθητής (το μεράκι της διδασκαλίας)
Η απλή ιστορία που θα διαβάσετε κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Διαβάζοντάς την καταλαβαίνει κάποιος τη διαφορά ανάμεσα στο επάγγελμα και στο λειτούργημα.
Μια μέρα ένας νεαρός κύριος συναντά έναν ηλικιωμένο.
-Γειά σας, λέει, με θυμάστε;
– Όχι, λέει ο ηλικιωμένος, για θύμισέ μου.
– Είμαι ο τάδε, λέει ο νεαρός κύριος, και ήμουνα μαθητής σας.
– Α, ναι! Λέει ο δάσκαλος, πως είσαι, με τι ασχολείσαι;
– Είμαι κι εγώ δάσκαλος, όπως εσείς, απαντάει ο νεαρός κύριος.
– Και πως το αποφάσισες; εσύ δεν ήσουνα και πολύ του διαβάσματος.
– Εσείς με εμπνεύσατε, λέει ο νεαρός κύριος.
– Εγώ; λέει με έκπληξη ο ηλικιωμένος.
– Ναι, και θα σας θυμίσω πως. Ήταν μια μέρα που ένας συμμαθητής είχε έρθει στο σχολείο με ένα ολοκαίνουριο ηλεκτρονικό ρολόι και μας έκανε όλους να ζηλέψουμε. Την ώρα της γυμναστικής έβγαλε το ρολόι και το άφησε στην τσάντα του. Εγώ δεν άντεξα στον πειρασμό και το έκλεψα. Μετά τη γυμναστική ο συμμαθητής σας ανέφερε το γεγονός κι εσείς αποφασίσατε να ψάξετε όλες τις τσάντες. Εγώ από ντροπή δεν είπα τίποτα. Μας ζητήσατε να σας φέρουμε όλοι τις τσάντες και έπειτα μας ζητήσατε να κλείσουμε όλοι τα μάτια για να τις ψάξετε όλες. Στο τέλος είπατε ότι το ρολόι βρέθηκε σε μια από αυτές και όλοι ανοίξαμε τα μάτια. Δεν είπατε όμως ποιος έκλεψε το ρολόι και δεν έμαθε ποτέ κανείς ποιος το είχε κάνει. Το θυμάστε τώρα; Αυτό το γεγονός κι αυτή η πράξη με έκανε να γίνω κι εγώ δάσκαλος.
– Ναι, λέει ο ηλικιωμένος δάσκαλος, αλλά είναι και κάτι άλλο που δεν ξέρεις. Ούτε κι εγώ έμαθα ποτέ ποιος είχε πάρει το ρολόι γιατί όταν έψαχνα τις τσάντες είχα κι εγώ τα μάτια μου κλειστά…
Δεν είναι απλή η δουλειά του δάσκαλου, φίλες και φίλοι. Δεν είναι μόνο η μετάδοση ξερών γνώσεων που κάνουν ένα μαθητή να παρακαλάει να περάσει η ώρα. Η διδασκαλία δεν είναι εμπόριο δηθενιάς και δημοσίων σχέσεων. Η διδασκαλία είναι επικοινωνία, είναι προσωπική αλληλεπίδραση με νέους ανθρώπους στην ευαίσθητη φάση της διαμόρφωσης του χαρακτήρα τους. Είναι αμοιβαίος σεβασμός. Είναι μεταφορά και λήψη αξιών και πολιτισμού. Είναι άσκηση πνεύματος και ψυχολογίας. Η διδασκαλία είναι μεράκι. Είναι χαρά διπλής κατεύθυνσης. Είναι μια ανθρώπινη παράλληλη πορεία μαθητή και δάσκαλου.
Αλλιώς δεν έχει καλό αποτέλεσμα. Αλλιώς οι γνώσεις είναι επιφανειακές και πρόσκαιρες.
Ξεκινάει σε λίγο η καινούρια, δύσκολη σχολική χρονιά. Και η δυσκολία οφείλεται στην ασχετοσύνη των αρμόδιων της κυβέρνησης που εδώ και δυο χρόνια με τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες τους έχουν αποσυντονίσει μια γενιά μαθητών και κυρίως των αδύνατων μαθητών. Δυο χρόνια που οι περισσότεροι μαθητές κοιμούνταν δίπλα στον υπολογιστή ή έπαιζαν ηλεκτρονικά παιχνίδια την ώρα του υποτιθέμενου μαθήματος ευχόμενοι να συνεχιστεί αυτό το πείραμα κατά της εκπαίδευσης, οικτρά αποτυχημένο όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Και ναι μεν τα παιδιά είναι παιδιά και δεν έχουν πλήρη επίγνωση των καταστάσεων και των προοπτικών, αλλά τους “αρμόδιους” ποιος θα τους τιμωρήσει;
Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη χρονιά θα σοβαρευτούν. Διαφορετικά κινδυνεύει να καεί οριστικά μια ολόκληρη γενιά μαθητών
.
Κι ένα τελευταίο μήνυμα για τους μαθητές του φροντιστηρίου. Λέω σιγά – σιγά να μαζευόμαστε. Καλό ήταν το καλοκαιράκι με την ανεμελιά του αλλά η ζωή δεν είναι μόνο διακοπές.
5 Σεπτεμβρίου αρχίζουν τα μαθήματα.
Καλό ξεκίνημα.
Β. Παπαμιχαήλ