«Όταν οι Ολλανδοί σταμάτησαν τον ωκεανό»
Που πάτε ωρέ Μεσσαπιώτες;
Τα λόγια του υπότιτλου ανήκουν στον Κολοκοτρώνη όταν είδε τους Έλληνες να κάνουν απερίσκεπτες ενέργειες με αποτέλεσμα να αρχίσουν οι Τούρκοι να ξανακερδίζουν έδαφος. “Που πάτε ωρέ Έλληνες ;” Θα σας εξηγήσω στο τέλος γιατί αναφέρω την κραυγή του Κολοκοτρώνη.
Το 1953, φίλες και φίλοι, έγιναν τρομερές πλημμύρες στις Κάτω Χώρες. Ήταν τότε που η Ολλανδία και εν μέρει το Βέλγιο γνώρισαν την οργή της Βόρειας Θάλασσας και γέμισαν νερό έχοντας τρομακτικές απώλειες σε ζωές και περιουσίες. Όχι ένα χωριό ή δυό. Μιλάμε για εκατοντάδες χωριά και τεράστιες εκτάσεις. Όσοι δεν γνωρίζουν αυτά τα γεγονότα μπορούν να βρουν στο διαδίκτυο τις πληροφορίες πληκτρολογώντας : “Delta Werken: Η πλημμύρα της Βόρειας Θάλασσας το 1953”.
Τότε αποφάσισαν σαν σοβαροί λαοί να μην ξανά-υποστούν τα ίδια. Και δεν είχαν να κάνουν με το Μεσσάπιο ή τον Παραμεσσάπιο. Είχαν να κάνουν με τη Βόρεια Θάλασσα και με υποτυπώδη τεχνικά μέσα που δεν έχουν καμιά σχέση με τα σημερινά θηρία.
Είχαν όμως κι ανθρώπους στο τιμόνι. Είχαν πολίτες που ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για το κοινωνικό σύνολο και για τις επόμενες γενεές.
ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ !
Δούλεψαν όλοι, για μήνες, για χρόνια. Άντρες , γυναίκες, παιδιά, εταιρίες, κράτος. Όλοι μαζί σε ένα κοινό αγώνα κόντρα στον ωκεανό. Ό, τι μπορούσε ο καθένας. Εθελοντική εργασία, προσφορά μηχανημάτων, βοήθεια από αλλού κλπ. Έφτιαξαν φράγματα που σταμάτησαν τον ωκεανό.
Φίλες και φίλοι, οι Ιάπωνες λένε ότι όταν κάτι συμβεί δυο φορές θα ξανασυμβεί. Είχαμε δυό πλημμύρες. Θα γίνουν κι άλλες. Είχαμε δυό τεράστιες πυρκαγιές. Θα γίνουν κι άλλες.
Εδώ και δυο χρόνια φωνάζαμε στo psaxna.gr για εθελοντικές ομάδες περιφρούρησης των δασών. Δεν θέλω να σας πω ποιά ήταν η απάντηση στο παρασκήνιο.
Εδώ κι ένα χρόνο φωνάζαμε και εμείς εδώ στον ιστότοπο αλλά και πολλοί συνειδητοποιημένοι δημότες ότι η λύση στις εγκαταστάσεις των αγωγών νερού ακριβώς στις όχθες ενός επικίνδυνου χειμάρρου ή να κρέμονται ακριβώς κάτω απο τα γεφύρια ήταν εγκληματικά πρόχειρη. Οι απαντήσεις στο παρασκήνιο ήταν ανάλογες με τις προηγούμενες.
Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια μετά την πλημμύρα του 2006 ανησυχούσαν οι κάτοικοι ότι κάτι τέτοιο θα ξανασυμβεί. Ποιός νοιάστηκε;
Φίλες και φίλοι, κατόπιν εορτής δεν έχει νόημα να κατηγορείς κανένα. Άλλωστε και να φταίει κάποιος, δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος γιατί ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΗΣΑΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΝΑΙ.
Εμείς, με τα δικά μας κριτήρια, με τις δικές μας σκέψεις και βλέψεις. Και τώρα που όλη η περιοχή είναι μια ρημαγμένη χώρα καθόμαστε και κλαίμε για τις ζωές και περιουσίες που χάσαμε.
Κλαίμε αλλά φταίμε. ΟΛΟΙ.
Δεν εννοούμε φυσικά ότι θα έπρεπε οι “αρμόδιοι” να σταθούν μπροστά στη θεομηνία με χέρια ανοιχτά και να τη σταματήσουν. Δεν είμαστε παράλογοι. Όμως…
Όμως, ένα είναι αναμφισβήτητο : ότι δεν είχαν κάνει ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Αν είχαν κάνει κάτι, το κακό θα ήταν μικρότερο.
Ο ένας λέει ότι είχε ειδοποιήσει, ο άλλος ότι καθυστερεί γραφειοκρατικά, κάποιος τρίτος ότι δεν υπάρχουν κονδύλια, κάποιοι άλλοι κρύβονται και πάει λέγοντας. Ένα σύνολο από εκλεγμένους Πόντιους Πιλάτους που τώρα νίπτουν τας χείρας τους, πετούν ο ένας το μπαλάκι στον άλλο, και αποποιούνται των ευθυνών λέγοντας ότι έκαναν αυτό που έπρεπε και είναι θεσμικά, διοικητικά και ηθικά καλυμμένοι.
ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΖΗΤΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ; ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΕΥΘΙΞΙΑ;
ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΈΧΟΥΜΕ;…. ΓΙΑΤΙ; ….. ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ;
Για να μοστράρονται μετά την καταστροφή με τρία κινητά στο αριστερό και τρία στο δεξί χέρι και να τρέχουν απ΄το ένα μικρόφωνο στο άλλο; Για να έρχονται ένα τσούρμο ατσαλάκωτοι να κάνουν αυτοψία στο χώρο τραγωδίας και να υπόσχονται ότι θα μεριμνήσουν όπως μερίμνησαν στην Μάνδρα και στο Μάτι; Δεν έχει νόημα. Κατόπιν εορτής είναι άχρηστοι. Πέντε – έξι αρμόδιοι υπάλληλοι θα έκαναν την ίδια δουλειά και θα δικαιολογούσαν και τη θέση τους.
Κι παρ΄όλα αυτά θα πέφτουν τα like βροχή για ενέργειες που ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου σε μια προσπάθεια που αποκαλύπτει την ολοφάνερα και αποδεδειγμένα επικίνδυνη ανεπάρκειά τους τόσο ως δημοτών όσο κι ως “αρμοδίων”.
Σκέτη κοροϊδία. Μια άκρως επικίνδυνη κοροϊδία μπροστά στο φόβο όλων ότι αυτό που έγινε ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ.
Ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας και ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Όταν αναθέτουμε την τύχη του τόπου και της χώρας με μόνο κριτήριο κάποιες πιθανές προσωπικές μικρο-εξυπηρετήσεις, τότε ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ για τα δεινά που θα ακολουθήσουν.
Εδώ έχουν εφαρμογή τα λόγια του Κολοκοτρώνη :
“Που πάμε ωρέ Μεσσαπιώτες; Τι κάνουμε; Τι άλλο να περιμένουμε ;”
Συμπέρασμα: Είμαστε άξιοι των ενεργειών και των επιλογών μας. Και αυτό ισχύει παντού. Είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό, είτε σε εκπαιδευτικό, είτε σε πολιτικό χώρο. Παντού.
Εύχομαι η νεότερη γενιά να μην επαναλάβει τα εγκλήματα της δικής μου και των προηγούμενων.
Β. Παπαμιχαήλ
ΥΓ. Θα παρακαλούσα τους μη πληγέντες να μην γράφουν ανοησίες στα FB γιατί είναι σαν να φτύνουν τους απελπισμένους συνανθρώπους τους που έχασαν ζωές και περιουσίες μέσα στη λάσπη που περιείχε ότι χειρότερο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου χωρίς νερό για δέκα μέρες…