Φουέντε Οβεχούνα: Η μπαλάντα του ξεσηκωμού
“Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ΄ τα χωράφια.”
Έτσι ξεκινάει το ιστορικό περιστατικό της επανάστασης του μικρού χωριού της Ισπανίας.
Το 15ο αιώνα το χωριό Φουέντε Οβεχούνα είχε 1000 κατοίκους και έμεινε στην ιστορία ως το χωριό που επαναστάτησε ενάντια στον κτηνώδη διοικητή, Φερνάν Γκομέζ, που βίαζε, εκβίαζε, καταλήστευε και σκότωνε τους απλούς χωρικούς που του έφερναν αντίσταση.
Το χωριό κάποια στιγμή ξεσηκώθηκε και κρέμασε τον διεστραμμένο διοικητή. Ο βασιλιάς Φερδινάνδος β΄ της Αραγωνίας έστειλε αποστολή να ερευνήσει την υπόθεση φοβούμενος μην επεκταθεί το φαινόμενο και σε άλλα χωριά. Πολλοί κάτοικοι συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν αλλά κανένας δεν κάρφωσε κανένα. Στην ερώτηση: “ποιος το έκανε ;” απαντούσαν όλοι: “Η Φουέντε Οβεχούνα”. Ο Φερδινάνδος, συνειδητοποιώντας την σοβαρότητα και την αποφασιστικότητα των κατοίκων και θέλοντας να αποφύγει περαιτέρω εξεγέρσεις έδωσε τέλος στην υπόθεση στέλνοντας έναν πολύ πιο ήπιο και δίκαιο διοικητή στο χωριό.
Η ιστορία είναι πραγματική και έγινε θεατρικό έργο από τον μεγάλο Ισπανό συγγραφέα Λόπε ντε Βέγκα.
Στην Ελλάδα η παράσταση πρωτοανέβηκε το 1977 από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε την συγκλονιστική μπαλάντα του ξεσηκωμού που τσακίζει κόκαλα σε στίχους του Γιώργου Μιχαηλίδη.
Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο
η οργή του λαού
κυλάει πάνω απ΄ τα χωράφια
ποιος τη σταματάει;
ποιος, ποιος τη σταματάει;
Κοιλάδα της Φουέντε Οβεχούνα
το χέρι που σ΄ έσπερνε
τον κεραυνό τώρα κρατάει
ποιος το σταματάει;
ποιος, ποιος το σταματάει;
Αιώνες γονατισμένη από την πίκρα
η ψυχή του λαού
φτερούγες τώρα βγάζει κι ανεβαίνει
ποιος τη σταματάει;
ποιος, ποιος τη σταματάει;
Έξι αιώνες μετά κανένας πια δεν θέλει να αντισταθεί στην κατάλυση της δημοκρατίας, στην καταρράκωση της δικαιοσύνης, στην κατάργηση του Συντάγματος, στην λεηλασία της τοπικής, μικρής οικονομίας και στην προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κανένας δεν αντιστέκεται στην ποινικοποίηση της λογικής, στη διαδικτύωση της αντιεκπαίδευσης, στην αναθεώρηση του σκοπού της επιστήμης και, δυστυχώς, στην εξαρτητοποίηση της υγείας, τώρα πια.
Δυστυχώς.
Όλη η οικουμένη σκύβει το κεφάλι και υποτάσσεται.
Τόσο παθητικά, τόσο τραγικά, τόσο λιποτακτικά.
ΤΌΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!
Οι ορίζοντες αρχίζουν να μαυρίζουν απ΄ την αντάρα. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα…