“ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ” (ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ)
Posted On 11 Απριλίου 2016
1
Αυτές τις μέρες, φίλοι αναγνώστες, τα συναισθήματα παίζουν αναρχικά, ακραία, στο ζενίθ, στο ναδίρ. Μια περίεργη φάση ανάμεσα στη μελαγχολία και τη θρησκευτική μέθεξη αφ’ ενός και το ορμονικό ξύπνημα της φύσης αφ’ ετέρου. Διαβάζουμε πολλά τις τελευταίες μέρες στη μικρή μας κοινωνία. Σε άλλες περιπτώσεις θα προκαλούσαν γέλια. Τώρα προκαλούν αδιαφορία, ειρωνεία, και απορία. Πήρα λίγο από το άρθρο της Έφης Αρβανίτη για τον αυτισμό και μαζί με ένα ποίημα του Γ. Σουρή το προσαρμόζω στη μικροπολιτική του τόπου διατυπώνοντας ένα απλό ερώτημα; Πάμε καλά; Έχουμε επίγνωση του τι λέμε, τι κάνουμε και τι ευαγγελιζόμαστε; Μάλλον έχουμε ένα είδος πολιτικού αυτισμού, ζούμε στον πολιτικό μας παρανοϊκό μικρόκοσμο και νομίζουμε ότι ό λαός έχει πάθει ένα μαζικό εγκεφαλικό η μια εθνικής διάστασης λοβοτομή. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Χωρίς επίγνωση, χωρίς αιδώ, χωρίς μετάνοια. Κι επειδή λέω, λόγω των ημερών, να κάνουμε λίγες μέρες ανακωχή θα σας πρότεινα το ποίημα του υπέρ-διαχρονικού Γ. Σουρή που γράφτηκε πριν από 120 χρόνια περίπου. Μπορείτε να γελάσετε , να συγκρίνετε , να απορρίψετε. Δεν αλλάζει , φίλοι αναγνώστες, το Νεοελληνικό κράτος. Ούτε οι λωποδύτες που το εκπροσωπούν ούτε οι αυτιστικοί που υπόσχονται να το αλλάξουν διεκδικώντας τη σκυτάλη της ντροπής. Προσέξτε τι λέει ο Σουρής :
1. Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
2. Να τρέφει όλους τους αγρούς,
να’ χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα
3. Να ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
4. Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρεύτηκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
5. Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου και παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
6. Θέλει ακόμα –κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον Ευρωπαίο
Στα δυο φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
7. Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
8. Και ψωμοτύρι και για καφέ
το <<δε βαριέσαι>> κι <<ωχ αδερφέ>>.
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
9. Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα!
Τα υπόλοιπα μετά το Πάσχα….
Β.Παπαμιχαήλ