Πανελλήνιες εξετάσεις 2017: «Η μεγάλη απόφαση ζωής» (του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ)

Μια ανάσα απέχουμε από τις  μέρες που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017.  Γονείς και μαθητές στο έπακρο της αγωνίας μετά από εξουθενωτική δουλειά και ψυχική υπερένταση που διαρκεί πάνω από ένα χρόνο αναμένουν την ετυμηγορία που θα καθορίσει το μέλλον της ζωής το6υς. Δικαιολογημένα ή όχι;  Ας το δούμε λιγάκι διαφορετικά.

Φίλοι μαθητές – και όχι μόνο – που αναμένετε τα φετινά αποτελέσματα , μην κάνετε κι εσείς το ίδιο λάθος που κάνουν όλοι. Δηλώνουν 40 -50 σχολές εκτός από τις σχολές προτίμησής τους και σπεύδουν βιαστικά όπου κι αν είναι να γραφτούν στην πρώτη σχολή που θα τους ρίξει το σημερινό σύστημα επηρεασμένοι από Αμερικανικές κολεγιακές ταινίες που παρουσιάζουν την φοιτητική ζωή σαν μια ατέλειωτη και περιπετειώδη απόλαυση γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις. Φυσικά δεν είναι έτσι. Ούτε ισχύει ο μύθος να φύγεις να πας κάπου, όσο γίνεται πιο μακριά από τον έλεγχο των γονιών για να κάνεις την ζωή σου όπως τη θες. Αυτό ίσχυε  πριν πενήντα χρόνια. Τώρα πια δεν έχει νόημα εκτός κι αν οι προθέσεις κάποιων μαθητών προκαλούν υποψίες. Και στην Αθήνα μπορείς να κάνεις τη ζωή που θες και στοιχίζει λιγότερο λόγω απόστασης.   Φτηνές μετακινήσεις τα  Σαββατοκύριακα, φαγητά από το σπίτι κλπ.

Και δεν είναι μόνο αυτή η διάψευση που έρχεται πολύ γρήγορα. Υπάρχουν σοβαρά οικονομικά και πρακτικά προβλήματα λογικής. Ξεκινά κάποιος να κάνει σπουδές στο Πολυτεχνείο και καταλήγει στα Τυροκομικά ενός άγνωστου ΤΕΙ ή στα Γεωργικά Μηχανήματα με 3000 μόρια. Ξεκινά  για Noμική στην Αθήνα και καταλήγει στις Σλαβικές  Σπουδές  και τρέχα γύρευε  χαμένος  κάπου στην επαρχία. Χαμένος μέσα σε μια Ελλάδα που δεν μπορεί να απορροφήσει ούτε το ένα εικοστό των πτυχιούχων των περιζήτητων σχολών και αυτούς με μισθούς πείνας. Για τις υπόλοιπες σχολές ο θεός να βάλει το χέρι του. Και όμως υπάρχουν μαθητές και γονείς που συμβιβάζονται και δαπανούν  35-40 000 ευρώ μέχρι το πέρας των σπουδών ζώντας σε ένα κόσμο του απόλυτου παράλογου. « Ας πάει τώρα το παιδί και σε τέσσερα χρόνια βλέπουμε. Είναι πανέξυπνο παιδί. Με ένα μεταπτυχιακό θα τα καταφέρει.  Ως τότε θα δούμε».  Τι θα δούμε; Που θα κάνει καριέρα αυτό το άμοιρο παιδί και πότε θα γίνει η οικονομική απόσβεση;   Στη σημερινή Ελλάδα πουθενά και ποτέ.

Θα ήθελα μέσα από αυτή την ιστοσελίδα να επισημάνω κάτι που διαφεύγει της προσοχής των περισσοτέρων. Για ένα δεκαοχτάχρονο μαθητή,  σπουδές και εργασία θα διαρκέσουν πάνω από πενήντα χρόνια μέχρι να φτάσουν αισίως την ηλικία των 70 +  για να μπορέσουν να αποσυρθούν αν ανήκουν στους τυχερούς  που θα δουλεύουν μέχρι τότε. Για αυτά τα πενήντα χρόνια εργασιακού βίου αξίζει κατά την γνώμη του γράφοντος να  δοκιμάσουν οι υποψήφιοι φοιτητές ακόμη μια φορά την τύχη τους μέσω Πανελληνίων παρά την ψυχική φθορά που αυτό συνεπάγεται. Πολλές φορές υπάρχουν ατυχίες που δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν από μια δεύτερη προσπάθεια. Την χρωστάμε στον εαυτό μας προκειμένου να κάνουμε κάτι  που θα μας γεμίζει και θα μας δώσει περισσότερες ευκαιρίες. Είναι πολύ καλύτερο από μια τυχαία επιλογή στου κακού τη σκάλα και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Άλλωστε τα δικαιώματα  σπουδών κατοχυρώνονται και στην πρώτη σχολή αν πάρουν μια αναβολή σπουδών για ένα ή δυο έτη. Απλά κάνεις την εγγραφή και ζητάς ένα ή δυο χρόνια αναβολή για να πετύχεις κάτι καλύτερο. Αν δεν τα καταφέρεις,  επιστρέφεις στην πρώτη επιλογή.

Αφήνω το  θέμα στην κρίση των μαθητών και των γονιών θυμίζοντας ότι πολλά ταλέντα έχουν πάει  χαμένα από άρνηση να συμμετέχουν ξανά  σε εξετάσεις. Οι καιροί που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολοι  και η  τελική επιλογή σπουδών  πρέπει πραγματικά να αξίζει τον κόπο. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες.