«Οctoberfest: Απ την ζωή για την ψυχή και απ την ψυχή για την χαρά»

Όποιος δεν το έχει ονειρευτεί λέει ψέματα. Όποιος έχει πάει αποκλείεται να το ξεχάσει.όπως μπορείτε να δείτε και πιο κάτω κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να υπάρχει όρεξη για να ισχύσει….

Το μεγάλο πανηγύρι του Μονάχου. Μια σύναξη ψυχικής εκτόνωσης. Ένα ατέλειωτο τραγούδι χαράς και γλεντιού. Εκεί δεν υπάρχουν Γερμανοί, Έλληνες, Σκανδιναβοί, Ιταλοί, Αμερικανοί. Ακούγεται μόνο η ευχή «στην υγειά μας» προς όλους και από όλους.
Prost! Cheers ! Ά votre santé !…
Καταργούνται τα στεγανά, καταργούνται οι κοινωνικές διαφορές, καταργούνται- έστω και προσωρινά – τα προβλήματα. Κοινή αξία και άξονας της χαλάρωσης το μεγάλο ποτήρι μπύρας κατευθείαν από τα μεγάλα βαρέλια πάνω στις άμαξες και όχι μόνο. Ένας ύμνος για λίγες μέρες μποέμικης έκστασης. Μια ζάλη μέσα σε μια συμφιλιωτική, ανθρώπινη βουή. Ένα παράξενο συναίσθημα ανάμεσα σε αγνώστους.

Φίλες και φίλοι, κάποτε ή χώρα μας ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια στην ευδιαθεσία και την αισιοδοξία. Τώρα πια πέσαμε στη β’ κατηγορία και πρωταγωνιστούμε στα αρνητικά. Τα έχουμε ξαναπεί. Πολλά χωριά όμως το παλεύουν όσο μπορούν και έχουν τις δικές τους όμορφες γιορτές: Στρόπωνες και Μετόχι με τα κεράσια, Πισσώνας με τις πατάτες, Μαυρόπουλο με το τυρί, Αρτάκη με τις σαρδέλες, Στενή με το μέλι κλπ. Eκδηλώσεις που στοιχίζουν ελάχιστα. Στα Ψαχνά δεν έχουμε τίποτα που να λειτουργεί σαν ατραξιόν παράδοσης και προσφοράς.
Έτσι κι αλλιώς πρωτοβουλίες δεν έχουμε. Ποιός να φανταστεί τι; Εννοείται ότι δεν είμαστε Μόναχο αλλά θα μπορούσαμε τώρα τον Οκτώβρη να τους μιμηθούμε και να δημιουργήσουμε μια γιορτινή εβδομάδα κρασιού τώρα που τα περσινά κρασιά αρχίζουν να παλιώνουν και η περιέργεια για τα καινούργια δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Αντί να περιμένουμε το απαίσιο βρωμοπάζαρο του καλοκαιριού ας ρίξουμε στο τραπέζι της ανυπαρξίας και καμιά ιδέα πέρα από τα βαρετά επαναλαμβανόμενα. Ας πάρουμε λιγάκι από τη διάθεση των μικρών χωριών που αναφέραμε κι ας δημιουργήσουμε κάτι να μας φτιάξει την ψυχολογία έστω και για λίγο τώρα που θα αρχίσει να νυχτώνει πιο νωρίς. Όπως γινόταν παλιά στη γιορτή κρασιού στην Αθήνα όπου το κρασί προσφερόταν δωρεάν. Όπως μοιράζουν τα ψυχούδια στο μνημόσυνο. Απ’ τη ζωή για τη ψυχή και απ΄τη ψυχή για τη χαρά. Ίσως έτσι πατήσει και κανένας ξένος το πόδι του εδώ γιατί άλλο λόγο σίγουρα δεν έχει . Άλλωστε, για να χρησιμοποιήσω το σύγχρονο σύνθημα των νέων παιδιών: YOLO! You only live once!
ΥΓ. Πολλοί μαθητές απορούν: Πού ζεις ρε Βαγγέλη; Για ποιόν τα γράφεις;
ΥΓ. Ένας ακόμη φίλος φεύγει πικραμένος για Γερμανία σε λίγο καιρό. Κάποιον Οκτώβρη θα ανταμώσουμε στο Oktoberfest, φίλε.