Η σκέψη για το θέμα αυτό, προέκυψε από ένα σχόλιο αναγνώστη στο
προηγούμενο άρθρο για τους ηλικιωμένους και τις ανάγκες τους, πέρα από
την αποκλειστικά ιατρική τους φροντίδα.
«Βλέπεις φλόγα στα μάτια των νέων. Μα στα μάτια των γέρων βλέπεις
φως.» Αυτή η φράση ανήκει στον Victor Hugo. Μας υπενθυμίζει έτσι πως
δίπλα μας υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι που έχουν πολλά να μας πουν,
πολλά να μας μάθουν αλλά είναι και πολλά αυτά που έχουν ανάγκη. Το μόνο
που χρειάζεται είναι να τους δούμε, να τους προσέξουμε, να τους
ακούσουμε. Μπορεί να είναι γονείς μας, παππούδες, συγγενείς ή γείτονες.
Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να έρθουμε για λίγο πιο κοντά τους.
Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει κατά καιρούς, οι ηλικιωμένοι,
δηλαδή οι άνθρωποι άνω των 65 ετών, αντιμετωπίζουν γενικά διάφορα
προβλήματα υγείας, με τα συχνότερα αυτών να είναι οι κινητικές
δυσκολίες, οι καρδιακές παθήσεις και οι ψυχικές νόσοι.
Επίσης, βασικός παράγοντας που επηρεάζει τη ποιότητα ζωής των
ηλικιωμένων, είναι το εισόδημά τους, που σε πολλές περιπτώσεις είναι
αρκετά χαμηλό και λόγω αυτού, η κάλυψη των βασικών αναγκών τους γίνεται
με μεγάλη δυσκολία. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που άνθρωποι μεγάλης
ηλικίας δεν σιτίζονται επαρκώς (ποσοτικά και ποιοτικά) και δεν λαμβάνουν
την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική φροντίδα λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Πέρα όμως από όλα αυτά, είναι σημαντικό να σκεφτούμε και τις
ψυχολογικές ανάγκες αυτών των ανθρώπων. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι
άνθρωποι μπορεί να νιώσουν δυσαρεστημένοι από την ζωή και να μην έχουν
νόημα ύπαρξης. Πολλές φορές αισθάνονται πως δεν λαμβάνουν σεβασμό από
τους γύρω τους και νιώθουν να αντιμετωπίζονται σαν «ένα βάρος» από τα
μέλη της οικογένειας. Τα προβλήματα υγείας που εμφανίζονται λίγο ή πολύ
με το πέρασμα του χρόνου, τους προκαλούν άγχος και αγωνία διότι
αισθάνονται ότι δεν είναι πια δυνατοί και ικανοί να φροντίσουν τον εαυτό
τους ή τους γύρω τους. Νιώθουν συχνά το φόβο του θανάτου και αυτό τους
φέρνει θλίψη.
Πάνω από όλα όμως, νιώθουν μοναξιά. Μοναξιά λόγω έλλειψης συντροφιάς ή
λόγω έλλειψης κατανόησης. Άνθρωποι που έχουν χάσει τον σύντροφό τους
και ζουν μακριά από τα παιδιά τους νιώθουν σε μεγαλύτερο βαθμό μόνοι και
βιώνουν αρνητικά συναισθήματα.
Συντροφιά, φροντίδα, ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά και τα εγγόνια
είναι το καλύτερο «φάρμακο» ενάντια στη θλίψη και τον φόβο που διέπουν
την τρίτη ηλικία. Λίγος χρόνος και πραγματικό ενδιαφέρον για τις ανάγκες
των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν, μας αγκάλιασαν, μας έμαθαν… Είναι το
ελάχιστο που μπορούμε να τους δώσουμε.
Έφη Αρβανίτη
Νοσηλεύτρια
Trending Now
Μια κυρία από την Τουρκία (Μέρος πρώτο)
27 Ιουνίου 2022
ΑΟ Αμαρυνθιακός:Ανακοίνωση
27 Ιουνίου 2022
