Κλειστά αύριο όλα τα σχολεία στον Δήμο Διρφύων Μεσαπίων

Αυθαίρετη χρήση του όρου

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ

Ειδικότερα ως προς τους ιστορικούς ερευνητές, όμως, ίσως να φταίει και κάτι άλλο: η εκτεταμένη και αυθαίρετη οικειοποίηση και χρήση του όρου «ιστορικός ερευνητής» από αμέτρητους συγγραφείς, λογίους μελετητές και ποικίλους ιστοριοδίφες (κυρίως τοπικής ιστοριογραφίας στην επαρχία), οι οποίοι, στις πλείστες των περιπτώσεων, ασκούν άλλα βιοποριστικά επαγγέλματα. Την ιστοριογραφία την ασκούν από αγάπη και «μεράκι», χωρίς όμως να είναι ιστορικοί πτυχιούχοι ή πτυχιούχοι φιλολογίας και άλλων παρεμφερών κλάδων και ειδικοτήτων των πανεπιστημιακών φιλοσοφικών σχολών (και χωρίς, βέβαια, να έχουν πραγματοποιήσει κάποιες σχετικές μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές, όπως συμβαίνει, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, με τους επαγγελματίες ιστορικούς ερευνητές).

Χωρίς καθόλου, φυσικά, να θέλω να μειώσω τη μεγάλη προσφορά των ιστοριοδιφών αυτών, που συχνά έχουν εμπλουτίσει την ελληνική βιβλιογραφία με σημαντικότατες ιστορικές μονογραφίες και άλλες συμβολές, εν τούτοις πρέπει να τονίσω ότι το επάγγελμα του ιστορικού ερευνητή (όπως εξάλλου και του ερευνητή κάθε ειδικότητας για παράδειγμα, στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών εργάζονται ερευνητές βιολόγοι, βιοχημικοί κ.ά.) αποτελεί κλάδο και τομέα επίσημα θεσμοθετημένο και κατοχυρωμένο (αν και στην πράξη «ανοχύρωτο») στην Ελλάδα, και μάλιστα σε αντιστοιχία βαθμολογική με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Για τους προαναφερόμενους λόγους, λοιπόν, σωστό θα ήταν οι καθ’ όλα άξιοι συγγραφείς που προαναφέραμε να μη χρησιμοποιούν αυθαίρετα τον όρο «ιστορικός ερευνητής» ως ιδιότητά τους, αρκούμενοι στους όρους «μελετητής» ή «ιστοριοδίφης». Εξηγήσαμε αμέσως παραπάνω το γιατί.

Επανέρχομαι, όμως, και σε άλλες παρεξηγήσεις ως προς το επάγγελμα, του επαγγελματία ιστορικού ερευνητή, αυτή τη φορά. Η πεποίθηση που εκφράζουν ορισμένοι (ανάμεσά τους μερικοί πανεπιστημιακοί) ότι ο μελετητής δεν ασκεί διδακτικό έργο, ότι δεν «διδάσκει», βασίζεται σε άγνοια της πραγματικότητας (όχι απαραιτήτως κακοπροαίρετη), αφού είναι γνωστό ότι πολλοί ερευνητές των ελληνικών ερευνητικών κέντρων (Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, Δημόκριτος, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, Ινστιτούτο Παστέρ, Ιδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου κ.ά.) διδάσκουν σε προπτυχιακά ή μεταπτυχιακά πανεπιστημιακά τμήματα, είτε αμισθί με κάποια ανάθεση διδασκαλίας, είτε με προεδρικό διάταγμα του νόμου 407 του 1980, θεωρούμενοι «διδακτικό προσωπικό» μερικής (ή εποχικής) απασχόλησης.

Η διδασκαλία αυτή, μάλιστα, γίνεται με αντιστοιχία συνήθως των βαθμίδων που οι εν λόγω ερευνητές κατέχουν στα ερευνητικά τους κέντρα, καθώς και με μια συμβολική αποζημίωση, η οποία πάντοτε αποδεικνύεται πολύ μικρότερη από εκείνη που εμφαίνεται στη σύμβαση που πραγματοποιεί με το πανεπιστήμιο ο συνεργαζόμενος / διδάσκων ερευνητής. Αυτά προς άρση οποιωνδήποτε παρεξηγήσεων ή παρερμηνειών περί διπλοθεσιών ή άλλων σχετικών.