Οι καταλήψεις και το παράδειγμα του μουσικού Γυμνασίου
Η Ελληνική παιδεία ακολουθώντας την κατιούσα πορεία του Ελληνικού κράτους βρίσκεται μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, μέσα σε μια αλόγιστη περιδίνηση
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε σήμερα. Όλα τα παιδιά – καλοί και κακοί μαθητές – θεωρούν το σχολείο μια αγγαρεία χωρίς τέλος. Δάσκαλοι και καθηγητές έχουν μείνει με μισθούς πείνας με μόνο εξοπλισμό το φιλότιμο και την αγάπη προς το επάγγελμα και τα παιδιά. Το Ελληνικό κράτος μέσα στην γενική και απόλυτη αποτυχία του έχει καταστήσει το σχολείο ένα χώρο καταναγκαστικών έργων και αντιδικιών ενώ ο σκοπός είναι να τον ανάγουν σε μια εστία σεβασμού και γνώσεων. Σε ένα χώρο δημοκρατίας, επαφής, επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης και προετοιμασίας για την ενήλικη ζωή. Σε ένα περίγυρο που να δίνει δημιουργική χαρά στα παιδιά, όχι να τα διώχνει. Κι αντί γι αυτό έχουμε μια ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΡΝΗΣΗ. Μια εγκληματική αδιαφορία. προς διδάσκοντες και διδασκόμενους.
Με αφορμή τις τελευταίες καταλήψεις θα ήθελα να παραθέσω το παράδειγμα ενός σχολείου που αντιστέκεται στην κατρακύλα. Ένα σχολείο όπου δάσκαλοι, μαθητές και γονείς έχουν βρει την κοινή συνισταμένη του έργου , του καθήκοντος και των οραμάτων τους.
Είναι το Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο Χαλκίδας στο Παντείχι. Ένα δημόσιο σχολείο που κατάφερε να αναπτύξει μια ξεχωριστή διοικητική, λειτουργική και πολιτιστική ταυτότητα.
Εκεί δεν γίνονται ούτε καταλήψεις ούτε φασαρίες ούτε τίποτα.
Τα αιτήματα γράφονται σε ένα πανό που στήνεται απλά σε ένα εμφανές σημείο.
Τα αιτήματα των μαθητών εισακούονται.
Ο αλληλοσεβασμός σε όλο πλέγμα των σχέσεων μέσα στο σχολείο φτάνει σε ψηλά στάνταρντς.
Αντί για χουλιγκανικές αντιπαραθέσεις οργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Στο παραμικρό περιστατικό σχολικού εκφοβισμού (bullying) συγκαλείται σύσκεψη με τους καθηγητές και τους γονείς του μαθητή που έχει παρεκτραπεί και γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις. Αν το περιστατικό επαναληφθεί ο μαθητής ή μαθήτρια αποβάλλεται οριστικά.
Κι ενώ σε άλλα σχολεία του δημοσίου οι μαθητές κάνουν καταλήψεις ζητώντας καθαρίστριες, στο Μουσικό Σχολείο κάνουν κάτι πιο απλό. Τα παιδιά έχουν κατανοήσει ότι δεν πρέπει να ρυπαίνουν αλλά να αγαπούν τον χώρο που τα φιλοξενεί. Και το σχολείο είναι πεντακάθαρο.
Κι ενώ σε άλλα σχολεία οι μαθητές και οι γονείς ζητούν – 100% δικαιολογημένα – διπλάσιες αίθουσες και διπλάσιους καθηγητές, εκεί κάνουν κάτι πιο απλό. Τηρούν πειθαρχικά τις οδηγίες κάνοντας υπομονή μέχρι να παρέλθει o κίνδυνος. Όλοι. Καθηγητές και μαθητές μαζί, διασφαλίζοντας μια άψογη σχολική ειρήνη και εκπαιδευτική συνέχεια.
Δύσκολη φάση καθώς δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή ούτε επί πλέον αίθουσες, ούτε καθηγητές αλλά με συνεννόηση και υπομονή όλα αντιμετωπίζονται. Ένας εφιάλτης είναι. Θα περάσει.
Με τις πρόσφατες καταλήψεις διαπιστώθηκαν κάποια πράγματα, κι εδώ κι αλλού.
Πολλοί μαθητές ήταν υπέρ της κατάληψης ορμώμενοι από πραγματικά εκπαιδευτικά και λειτουργικά-σχολικά κίνητρα μέσα σε μια συγκυρία που σύμφωνα με το υπουργείο είναι επικίνδυνη για την υγεία. Συνειδητοποιημένοι μαθητές που το λέει η καρδιά τους.
Υπήρξαν όμως και αρκετοί μαθητές που μιμούνταν απλά ό,τι έκαναν άλλα σχολεία καθώς και αρκετοί μαθητές που έδωσαν καθαρά πολιτικά μηνύματα.
Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των μαθητών στα σχολεία του Δήμου ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Για όλα τα άλλα το σχολείο δεν είναι ο πιο κατάλληλος χώρος.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για κάθε κατάληψη πρέπει να τηρούνται κάποιες βασικές αρχές:
1) Δεν κάνεις κατάληψη αν πρώτα δεν κάτσεις να συζητήσεις με σοβαρότητα τα προβλήματα, τα αιτήματα και τις θέσεις από και προς όλες τις πλευρές των εμπλεκομένων.
2) Δεν κάνεις τίποτα αν δεν έχεις τη σύμφωνη γνώμη της αυξημένης πλειοψηφίας των συμμαθητών λόγω της σοβαρότητας του θέματος. Δεν μιλάμε για μια απλή εκδήλωση ή εκδρομή.
Και από την άλλη πλευρά:
1) Δεν ανοίγεις με τσαμπουκά πόρτες που έχουν κλείσει παιδιά. Αν θέλεις να σε σέβονται, οφείλεις να σέβεσαι. Όποιος κι αν είσαι, όποιον κι αν έχεις απέναντί σου. Αν στη θέση των παιδιών ήταν ενήλικες αναρωτιέμαι πως θα αντιμετωπιζόταν ο τσαμπουκάς. Μάλλον πολύ διαφορετικά…
2) Πριν οποιαδήποτε αυτενέργεια ή πρωτοβουλία, ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΣ! Όποιος κι αν είσαι, όποιον κι αν έχεις απέναντί σου. Είτε είσαι μαθητής, είτε διευθυντής, είτε δήμαρχος, είτε πρωθυπουργός.
ΑΥΤΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΣΟΒΑΡΗΣ, ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτό είναι η σύγκλιση όλων των ενδιαφερομένων και η διεξαγωγή ενός δημοκρατικού διαλόγου. ΠΡΙΝ, ΟΧΙ ΜΕΤΑ. Στη συνέχεια κάνεις αυτό που θεωρείς σωστό.
Ο γράφων έχει πολλές φορές τοποθετηθεί υπέρ δραστικών ενεργειών όταν ο λόγος δεν έχει αποτελέσματα. Όταν ο διάλογος έχει πια εξαντληθεί και η απέναντι πλευρά κάνει τον κουφό. Όταν η οργή ξεχειλίζει από το άδικο.
.
ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΔΗΜΟΤΗΣ, Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΎΤΑΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΟΠΟΙΑ ΟΠΛΑ ΕΧΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.
ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΑΘΗΤΙΚΑ.
Το Μουσικό Σχολείο έχει βρει τις ισορροπίες του.
Εμείς εδώ, ως μαθητές, γονείς , δάσκαλοι, σύμβουλοι, δήμαρχοι, ως κοινωνικό σύνολο κλπ, ξέρουμε τι θέλουμε; Έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας; Έχουμε αναλογιστεί τα λάθη μας; Έχουμε αναλάβει τις ευθύνες μας; Έχουμε επίγνωση;
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ;
Και κάτι τελευταίο για να κλείσουμε.
Την περασμένη χρονιά πολλά τμήματα του γυμνασίου δεν είχαν θέρμανση.
ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ;
Β.Παπαμιχαήλ