«Καλοκαίρι 2019, το απομεσήμερο μιας ποιήτριας»
Μέρες της θερινής ραστώνης, του κουρασμένου καλοκαιριού. Πέφτουν οι εντάσεις, πέφτουν και οι αντιστάσεις …
Μέρες του Αυγούστου 2019 θα έγραφε ο Καβάφης αν ζούσε στις μέρες μας
Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τα καθημερινά, ατέλειωτα προβλήματα της ψυχοφθοράς . Ας δούμε τα πράγματα – έστω και για λίγο – από την συναισθηματική, την ποιητική πτυχή τους και ας ξεφύγουμε, ας αναζητήσουμε κάποιες μικρές χαρές τώρα που είναι ακόμα καλοκαίρι.
Ο άνθρωπος θα έπρεπε να αγαπάει, όχι να συμβιβάζεται. Θα έπρεπε να χαίρεται, όχι να εκτονώνεται. Θα έπρεπε να γελά, όχι να καγχάζει. Να στοχάζεται, όχι να φλυαρεί. Να αντιλαμβάνεται, όχι να κοιτάζει. Να σέβεται, όχι να αμύνεται. Να αισθάνεται, να διαισθάνεται, να κάνει το βήμα προς τα πάνω απλώνοντας το χέρι…
“Ακούστε” τι λέει η ανώνυμη ποιήτρια που μάλλον ήθελε να διαφυλάξει το λυρισμό της μόνο για εκείνον που αγάπησε αληθινά. Μυρτιώτισσα; Πολυδούρη; Μελισσάνθη; Έμιλυ Ντίκινσον; Ίνγκριντ Οριόλ; Η άγνωστη γυναίκα που περνάει και χάνεται στο δρόμο; Ίσως να μη μάθουμε ποτέ:
Γλυκιά προσμονή
να ακούσω το όνομά μου από τη φωνή σου
να γρατζουνίζει απαλά το μυαλό μου
να σκιστούν ανεπαίσθητα τα χάρτινα τείχη
ανάμεσα στις μοναχικές ψυχές μας
να δω από τις λεπτές, σχεδόν αόρατες σχισμές
εικόνες που κρύβονται εκεί αιώνες τώρα
και που θα μείνουν κρυμμένες για άλλους τόσους
κάπου ψηλά, ανάμεσα στα σύννεφα και το δυνατό αέρα
κάπου εκεί για να με κάνουν να χαμογελώ
κάθε φορά που το μαντήλι στο λαιμό μου
χορεύει στο ρυθμό του ανέμου
…affectionate, tender, discreet, dignified, charismatic, ethereal…
Φίλες και φίλοι, ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να κάνει τη ζωή του πιο όμορφη.
Να τη χαρίσει , να την δεχθεί, να την ηρεμήσει, να την ζήσει και να την υμνήσει.
Δεν είναι δύσκολο όταν είσαι πραγματικά ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
B. Παπαμιχαήλ